Το ανήγγειλε ο Βελόπουλος από το βήμα της Βουλής. «Κάποιος θα πρέπει να κηρύξει τον πόλεμο στην Τουρκία!» (Βουλή, 23/10).
Και συνέχισε στον ίδιο πολεμικό τόνο. «Κάποιος πρέπει να τον κηρύξει, θα φτάσουν στο Σούνιο. Κάποιος πρέπει να τον κηρύξει, θα φτάσουν στην Ακρόπολη».
Ασε που θα μας πάρουν το Κολωνάκι, λέω εγώ.
Αλλά αντίδραση καμία. Η κυβέρνηση πάει σε παρελάσεις για το «Οχι», ο Καραμανλής ολιγωρεί κι ο ετοιμοπόλεμος Σαμαράς μοιράζει βραβεία γυναικείων περιοδικών.
Τι να σου κάνει κι ο Βελόπουλος; Μόνος του παλεύει τα τουρκικά φουσάτα. Ούτε η Λατινοπούλου δεν βάζει πλάτη.
Υποψιάζομαι λοιπόν πως κάτι συμβαίνει. Κι αυτό είναι ότι στην Ελλάδα μπερδευόμαστε εύκολα. Τι πρέπει να γιορτάσουμε; Την έναρξη ή τη λήξη του πολέμου;
Ξανακούσαμε τις ίδιες ανοησίες.
Γιατί, λέει, δεν γιορτάζουμε την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς; Διότι τότε η Ελλάδα απελευθερώθηκε από τους νικητές του Στάλινγκραντ, της Νορμανδίας, του Ελ Αλαμέιν, της Σικελίας… Οπως όλη η Ευρώπη.
Αντιθέτως το 1940 ήμασταν η μόνη χώρα που βγήκε στον πόλεμο, έναν μοναχικό πόλεμο δίπλα στη Μεγάλη Βρετανία που εξίσου μόνη και ηρωικά πολεμούσε τον Αξονα.
Τότε είχαμε απέναντι όχι μόνο τον Μουσολίνι αλλά και τον Χίτλερ και τον Στάλιν που ήταν σύμμαχοι πριν πλακωθούν. Είχαμε απέναντι και φασίστες και ναζιστές και κομμουνιστές.
Και δεν ειχαμε μαζί μας παρά μόνο «Εγγλεζάκια με κοντά παντελονάκια» (και Αυστραλάκια και Νεοζηλανδάκια…) με τα οποία πολεμήσαμε πλάι-πλάι και σκοτωθήκαμε πλάι-πλάι στην ηπειρωτική Ελλάδα και στην Κρήτη και στη Μέση Ανατολή και στο Ρίμινι κι αλλού.
Αλλά αυτό σημαίνει ηρωισμός ενός λαού κι ορθώς τον τιμούμε.
Αντίθετα με τα ιδεολογήματα του δημάρχου Αθηναίων που θεωρεί ότι η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου «μας θυμίζει ότι πρέπει να τιμούμε όσους αντιστάθηκαν στον φασισμό και τα εγκλήματά του» (25/10).
Δεν ξέρω τι ιστορία τούς διδάσκουν στο Πολυτεχνείο, αλλά το ’40 οι Ελληνες δεν ανέβηκαν στα βουνά για τον φασισμό και τα εγκλήματά του που κανείς δεν γνώριζε τότε.
Ανέβηκαν επειδή η Ιταλία εισέβαλε στην πατρίδα τους.
Και την ίδια αντίσταση θα είχαν προβάλει οι Ελληνες είτε εισέβαλλαν ιταλοί φασίστες, είτε λουξεμβουργιανοί χριστιανοδημοκράτες, είτε βέλγοι οικολόγοι-πράσινοι.
Υπό τον Μεταξά ή τον Παπάγο ή τον Βασίλη Καρρά.
Κι ακριβώς λοιπόν για να μην αφήνουμε την ιστορία στα χέρια του Βελόπουλου, χρήσιμο είναι να ξέρει κι ο δήμαρχος την ιστορία της πρωτεύουσας μιας χώρας που τον εξέλεξε στη δημαρχία της.
