Ακούμε εδώ και μέρες για τους θανάτους των τριών βρεφών στην Αμαλιάδα που μετά έγιναν τέσσερις και μετά έγιναν πέντε και μετά μάθαμε ότι παρ’ ολίγον να ήταν έξι. Και που όλα πέθαναν δίπλα στην ίδια γυναίκα, μητέρα των δύο από τα πέντε. Τι γυναίκα δηλαδή, παιδί κι αυτή στα 24 χρόνια της. Για την οποία, όταν ήταν έφηβη, είχε επέμβει το «Χαμόγελο του Παιδιού». Και πληροφορούμαστε τις αιτίες θανάτου των βρεφών, εμείς που δεν είμαστε ειδικοί, και μπερδευόμαστε με ιατρικούς όρους. Επιληψία, διάμεση πνευμονίτιδα, κενοτοπιώδης εκφύλιση, ασφυξία, ο θύμος αδένας που μοιάζει, λένε, με έναστρο ουρανό. Αυτές ωστόσο είναι ας πούμε οι «τεχνικές» πληροφορίες για τα συμβάντα.

Και μετά αρχίζουν να ξεδιπλώνονται τα σκηνικά μέσα στα οποία έγιναν όσα έγιναν. Κάθε μέρα κάτι ακόμη, ένα νέο στοιχείο που σου δίνει την εντύπωση ότι ο Κάρολος Ντίκενς έχει περάσει από εδώ. Παιδιά αγνοούμενων πατεράδων, πατριοί που γίνονται πατεράδες και μετά παντρεύονται τις κουμπάρες των παιδιών τους, ο πρώην της μίας που έγινε νυν της μαμάς της άλλης ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, αδέλφια με τριάντα χρόνια διαφορά, αναπάντεχες συγγένειες, περίπλοκες οικογένειες, ασαφείς, μπερδεμένες που καλλιεργούν στα μέλη τους ένα αίσθημα ανασφάλειας, άνθρωποι με πετρωμένο συναίσθημα, με χαμηλή συναισθηματική αντίληψη, με ισοπεδωμένη γλώσσα. Ακούω για μωρά που έκλαιγαν 24 ώρες πριν τα πάνε στο νοσοκομείο, που έκαναν συνεχώς εμετούς. Συμπεραίνω περιβάλλοντα όπου η ανθρώπινη ζωή δεν θεωρείται ύψιστη αξία. Οχι από έλλειψη στοργής ή αδιαφορία αλλά από άγνοια. Αυτή η άτιμη η άγνοια, πιο επικίνδυνη ακόμη και από εγκληματικά κίνητρα. Κάτι σαν παράσιτο που δεν αφήνει την αγάπη να καρποφορήσει. Και που, σε πολλές περιπτώσεις, καταργεί τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε θύτες και θύματα.

Πρόκειται για μια Ελλάδα όχι τόσο βαθιά όσο ίσως πιστεύουμε. Υπάρχει και κυκλοφορεί δίπλα μας, την προσπερνάμε ανυποψίαστοι. Τη συναντάμε στον δρόμο, στα καταστήματα, στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Μπορεί να φοράει γκλίτερ και ψηλά τακούνια ή αρβυλάκια και μαύρα ρούχα, να κρατάει σακίδιο ή tote bag (έχει περάσει προ πολλού η εποχή που μπορούσαμε να κρίνουμε ή να κατατάξουμε κάποιον ανάλογα με την εμφάνισή του). Είναι ένα τμήμα της κοινωνίας που επειδή δεν υποστηρίζεται από αυτήν, δεν την υποστηρίζει κιόλας. Ανθρωποι που μπαινοβγαίνουν σε αυτό που λέμε κοινωνική συνείδηση όχι επειδή δεν θέλουν να ενταχθούν αλλά επειδή ουδείς τους έδειξε πώς να το κάνουν, ούτε καν τους δίδαξε ότι είναι απαραίτητο να το κάνουν κι ας κόψουν τον λαιμό να βρουν το πώς. Από κει και πέρα οι ιατρικοί όροι, είναι απλώς η «σκανδάλη» του «όπλου». Ούτε καν η «σφαίρα».

Ιωάννης Καραμανδάνης

Είναι εδώ και δύο, σχεδόν, χρόνια που, με αφορμή θανάτους παιδιών, ακούμε κάθε τόσο «ιστορίες από το Καραμανδάνειο», το Νοσοκομείο Παίδων της Πάτρας. Ε να μην ψάξω να βρω τι ήταν αυτός ο Καραμανδάνης;

Ο Ιωάννης Καραμανδάνης λοιπόν γεννήθηκε στη Ζάκυνθο, έζησε για λίγο στον Πύργο Ηλείας και, στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Πάτρα. Ασχολήθηκε κυρίως με το εμπόριο σταφίδων από το οποίο απέκτησε μεγάλη περιουσία και αναδείχθηκε στην επιφάνεια της οικονομικής ζωής στην πόλη. Αυτό που άλλαξε ωστόσο τη ζωή του (εν μέρει και τη ζωή της Πάτρας) ήταν ο θάνατος, το 1910, του μονάκριβου παιδιού του Μπέμπη σε ηλικία 15 ετών. Στη μνήμη του δημιούργησε το ίδρυμα «Μπέμπη Ι. Καραμανδάνη» και το 1933 παραχώρησε το σπίτι του στην Ανω Πόλη για να γίνει νοσοκομείο παίδων. Οπως επίσης και τις σταφιδαποθήκες του στην παραλία ώστε να έχει το νοσοκομείο έσοδα. Επίσης δώρισε στον δήμο της Πάτρας ένα ακόμη κτίριο στην Πλατεία Ολγας, αυτό όπου έως το 2010 στεγαζόταν το Αρχαιολογικό Μουσείο. Απεβίωσε τον Ιανουάριο του 1938.

  • Τα αυτοκίνητα

    στους δρόμους της

    Βαλένθια, το ένα

    πάνω στο άλλο σαν

    πεταμένα playmobil

  • Η αδυναμία του

    ανθρώπου απέναντι

    στη δύναμη της φύσης

Τελευταία Νέα