Ανθρωποι

Οι εκλογές του 2016. Η Χίλαρι εναντίον του Τραμπ. Οταν άρχισαν να μεταδίδονται τα αποτελέσματα, ήμουν σε ένα μπαρ στο Village. Ωραία φάση.

Επινα την αγαπημένη μου Samuel Adams και τσιμπολογούσα τηγανητό κοτόπουλο μαζί με πατάτες που είχαν ψηθεί με τη φλούδα τους και από δίπλα μπάρμπεκιου σος. Φάνηκε από νωρίς ότι η εκλογή γέρνει υπέρ του Τραμπ.

Αλλά επειδή με καλούσε το καθήκον, βγήκα από το μπαρ, σταμάτησα ένα ταξί και πήγα δυτικά, στο κεντρικό εκλογικό κέντρο της Χίλαρι. Ησυχία και απογοήτευση. Κάποιοι εθελοντές προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο ώστε να παραμείνει, τουλάχιστον για τη δήλωση της Κλίντον. Εγώ δεν πείστηκα και ξεκίνησα για του Τραμπ. Περνώντας έξω από τα γραφεία του Fox News, στο κέντρο του Μανχάταν, είδα μια συγκέντρωση περίπου 300 κοντοκουρεμένων αγρίων που κρατούσαν φωτογραφίες του Τραμπ.

Στο μεταξύ οι δρόμοι είχαν σχεδόν αδειάσει, λες και η πόλη φοβόταν. Το είχα ξαναδεί αυτό στις εκλογές του 2012, όταν ένας τυφώνας είχε χτυπήσει τη Νέα Υόρκη και ήταν το μισό Μανχάταν χωρίς ρεύμα. Ο Τραμπ δεν είχε στήσει το εκλογικό κέντρο στον πύργο του, αλλά σε ένα Hilton. Τον περίμεναν για τη νικητήρια δήλωση. Δεν μπήκα μέσα, αν και είχα διαπίστευση, στάθηκα έξω, μαζί με το πλήθος που άρχισε να συγκεντρώνεται.

Ε, λοιπόν, αν τους έβαζες δίπλα σε εκείνους που ήταν στη Χίλαρι, δεν έβλεπες, απλώς, δύο διαφορετικά είδη ανθρώπων. Η διαφορά τους ήταν τόσο μεγάλη όσο η διαφορά ανάμεσα σε εμάς και έναν εξωγήινο. Μιλάμε για χουλιγκάνους. Θα μου πείτε ότι όλοι οι οπαδοί είναι έτσι. Οχι. Ταξιδεύω συχνά στην Αμερική, την αγαπώ, αν και πια σιχαίνομαι τη Νέα Υόρκη, δεν την αντέχω.

Δεν έχω συναντήσει ψηφοφόρο του Τραμπ με τον οποίο θα μπορούσα να πιω μια μπίρα και να συζητήσω πάνω από πέντε λεπτά. Ταξιδεύοντας στον Νότο, εκεί που βλέπεις φορτηγά με το πρόσωπο του Τραμπ στην καρότσα και ο βενζινάς σου λέει ότι είναι θεόσταλτος, αντιλαμβάνεσαι ότι, κατά κάποιον τρόπο, η ζωή σου είναι συνδεδεμένη με τις επιλογές αυτών των ανθρώπων. Και βρίζεις την παγκοσμιοποίηση.