Η νέα «αντιεξουσιαστική» τρομοκρατία, που αποκαλύφθηκε με κρότο και, δυστυχώς, έναν τραγικό θάνατο, στο διαμέρισμα των Αμπελοκήπων, δεν διαφέρει και πολύ από την παλιά. Απροετοίμαστοι και άσχετοι ακόμα και για την κατασκευή εκρηκτικών, αποτυγχάνουν αυτή τη φορά πριν υλοποιήσουν τα όποια σχέδιά τους.

Oπως συχνά συμβαίνει σε περιπτώσεις αριστερής (και συχνά όχι μόνο αριστερής) τρομοκρατίας, οι εμπλεκόμενοι δεν είναι προλετάριοι ανατροπείς. Oπως το λέει ο Πορτοκάλογλου: «Επαναστάτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά». Οι πληροφορίες κάνουν λόγο για ένα πλουσιόπαιδο, ή για νέους που ταξιδεύουν με άνεση στην Ευρώπη, σε σύνδεση με κάποιες σπουδές σε κάποιες σχολές και με κάποια κινήματα, που τους έχουν εξασφαλίσει συλλήψεις και τη σήμανσή τους.

Η τραυματισμένη από την έκρηξη μαρτυρά αυτό που λέμε θητεία στην επανάσταση από πολύ νωρίς, από το Πανεπιστήμιο, ίσως κι από πιο πριν. Η συγκεκριμένη ήταν γνωστή στην αστυνομία λόγω της σύλληψής της «για συμμετοχή σε ενέργειες του αντιεξουσιαστικού χώρου, κυρίως για συμμετοχή σε επιθέσεις και επεισόδια, ενώ το 2015 είχε συλληφθεί για επίθεση σε πρύτανη». Eμαθε τώρα με οδυνηρό τρόπο ότι η στράτευση που επέλεξε δεν είναι «γλέντι με τους μπάτσους», δεν είναι χωρίς συνέπειες – οι οποίες, μάλιστα, δεν οφείλονται στους αυταρχικούς μηχανισμούς του κράτους αλλά στην ολιγωρία των συντρόφων της και, ασφαλώς, της ίδιας.

Απόλυτη επιφανειακότητα. Αυτή είναι η προσέγγιση της ζωής από τέτοια πρόσωπα. Διαβάζω σε αναρχική ιστοσελίδα ανακοίνωση κάποιας «συλλογικότητας» για τον νεκρό από τη βόμβα. Ηθικολογία και κλισέ. Εκείνος χαρακτηρίζεται από «ενσυναίσθηση, καθάριο χαρακτήρα, επαναστατική ηθική, ξεβόλεμα από την επίπλαστη ευδαιμονία, αλληλεγγύη και κοινωνική ευαισθησία». Κι η δράση του, δηλαδή η προσπάθεια να σκοτώσει «ταξικούς εχθρούς», αιτιολογείται από την κοινωνική αδικία, την εξουσία, «το ξεζούμισμα της εργασιακής δύναμης του εργάτη-λάστιχο», τους «ντόπιους και ξένους εξουσιαστές στους διακρατικούς πολέμους», τις«αναπλάσεις για τη[ν] κερδοφορία του κεφαλαίου» και λοιπά. Ενα μείγμα ποίησης και μεταφυσικής αντίστασης απέναντι σε κάτι που ουδείς γνωρίζει με τι θέλει να το αντικαταστήσει.

Οι τρομοκράτες, και στην περίπτωση αυτή, όπως οι διάσημοι φυλακισμένοι δολοφόνοι τους οποίους ήθελαν να διαδεχτούν, είναι περισσότερο πρόσωπα των συνθημάτων. Κι εδώ απλώς μεταφράζουν σε βίαιη πολιτική δράση ένα κοινωνικό μίσος που τους το κληρονόμησαν ιδέες τις οποίες δεν έχουν εμπεδώσει. Τους κατανοώ. Μόνο έτσι υπάρχουν ικανοποιώντας έναν ναρκισσισμό, που συντίθεται από αυτά τα υλικά: ποίηση, μεταφυσική αντίσταση και βία. Προσπαθούν να φτιάξουν ένα βιογραφικό ηρωισμού και αυτοθυσίας για μια πολύ μικρή κοινότητα – και είναι διατεθειμένοι να σκοτώσουν γι’ αυτό.

Αν όμως, όπως πιθανολογεί η αντιτρομοκρατική, οι εμπλεκόμενοι στην ομάδα που αποκαλύφθηκε μετά την έκρηξη είναι οι ίδιοι οι οποίοι είχαν βάλει τη βόμβα, που δεν εξερράγη, στη σκοπιά των ΜΑΤ, αποδεικνύει και κάτι άλλο για το ποιόν τους. Αυτοί, περισσότερο ναΐφ ως επαναστάτες, αγνοούν κυρίως την πρόνοια να μην έχουν παράπλευρες απώλειες, ώστε να δικαιολογήσουν ευκολότερα τη δραστηριότητά τους. Αν, π.χ., σκότωναν περαστικούς, με τη βόμβα που προοριζόταν για τα ΜΑΤ, τι θα έλεγαν; Δεν τους έμαθε τίποτα η περίπτωση του Αξαρλιάν;

Και μια επισήμανση: δεν είδα καμία ανακοίνωση για την τρομοκρατική ομάδα που αποκάλυψε η φονική έκρηξη στους Αμπελόκηπους από τα κόμματα της Αριστεράς. Κοινοβουλευτικά κόμματα, δεν ενδιαφέρονται να μην μπαίνουν, έστω διά της σιωπής, στο κάδρο των βίαιων αντικοινωνικών συμπεριφορών κατά της κοινωνικής και της πολιτικής ομαλότητας;

Τελευταία Νέα