Να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ορισμένα πράγματα, γιατί τείνουμε να τα ξεχνάμε. Ναι, είναι παράνομο να καταλαμβάνεται ένα κτίριο και η αστυνομία όχι μόνο δικαιούται, αλλά και υποχρεούται, να λαμβάνει μέτρα. Ναι, τo κράτος έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας, ο Μαξ Βέμπερ το έχει λύσει εδώ κι έναν αιώνα, όσο κι αν η έμφασή του ήταν στο μονοπώλιο, δεν είπε δηλαδή ο άνθρωπος ότι οι αστυνομικοί μπορούν να δέρνουν όποιον θέλουν, όποτε θέλουν, όσο θέλουν. Ναι, οι εποχικοί πυροσβέστες, όπως όλοι οι εποχικοί εργαζόμενοι, γνωρίζουν όταν προσλαμβάνονται ότι η σύμβασή τους κάποια στιγμή λήγει.
Αυτές οι θέσεις αρχής, όμως, δεν δικαιολογούν τις εικόνες άγριας βίας που είδε το πανελλήνιο την περασμένη Πέμπτη.
O υπουργός Πολιτικής Προστασίας Βασίλης Κικίλιας μίλησε για «προβοκάτσια μιας μειοψηφίας εναντίον των 2.500 συναδέλφων τους», υποστηρίζοντας ότι μερικές δεκάδες «δήθεν αγανακτισμένοι» έσπαγαν πόρτες, χτύπαγαν τζάμια και έβριζαν, με σκοπό να προκαλέσουν επέμβαση των ΜΑΤ και στη συνέχεια να τη βιντεοσκοπήσουν. Ομως ο ίδιος ο πρόεδρος των εποχικών πυροσβεστών (που μάλλον δεν συγκαταλέγεται στη «μειοψηφία») είπε στο MEGA ότι δεν έγινε καμιά ζημιά, ότι τα ΜΑΤ άρχισαν να χτυπούν απρόκλητα πυροσβέστες στο κεφάλι και ότι έγινε χρήση χημικών σε κλειστό χώρο.
Στη «μειοψηφία» που ήθελε να κάνει «προβοκάτσια» δεν πρέπει να ανήκε ούτε ο δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» Γιώργος Ανδρούτσος, ο οποίος προπηλακίστηκε από τα ΜΑΤ, σύρθηκε στο έδαφος και προσήχθη με χειροπέδες στο τμήμα μόνο και μόνο επειδή έκανε τη δουλειά του. Για το συγκεκριμένο επεισόδιο, ο κ. Κικίλιας δεν βρήκε τίποτα να πει. Είπε αντίθετα ότι «η κ. Κωνσταντοπούλου, ο κ. Κασσελάκης και οι λοιποί είδαν συγκέντρωση και έτρεξαν». Αλλά αυτό τι σχέση έχει με το θέμα μας; Εκνευρίστηκαν δηλαδή οι αστυνομικοί από την παρουσία των συγκεκριμένων πολιτικών κι επειδή δεν μπορούσαν να δείρουν εκείνους πλάκωσαν στο ξύλο τον συνάδελφο και τους πυροσβέστες;
Mένει το θέμα της μονιμότητας και της εποχικότητας, όπου η μεν κυβέρνηση δηλώνει ότι από τη στιγμή που λήγει μια σύμβαση πρέπει να προκηρύσσεται νέος διαγωνισμός, οι δε εποχικοί ζητούν να καλύψουν εκείνοι τα κενά στο πυροσβεστικό σώμα και οι συμβάσεις τους να είναι 12μηνης, όχι 6μηνης διάρκειας. Από τη διαμάχη αυτή λείπει ο πιο κρίσιμος παράγων: η κλιματική κρίση. Αν αυτή η κρίση αντιμετωπιζόταν ως εθνική απειλή επειδή πολλαπλασιάζονται τα ακραία καιρικά φαινόμενα, και όχι ως ευκαιρία προσέλκυσης τουριστών επειδή το καλοκαίρι διαρκεί περισσότερο, τότε θα άλλαζε εντελώς και η φιλοσοφία στελέχωσης των μηχανισμών που είναι επιφορτισμένοι με την αντιμετώπισή της. Αν ο αρμόδιος υπουργός, αντί να λέει κοινοτοπίες για τα στοιχεία της φύσης που είναι ισχυρότερα από τον άνθρωπο, αναγνώριζε ότι η Βαλένθια στέλνει SOS για την Αττική, θα έπαυε να βλέπει προβοκάτσιες και θα κήρυττε συναγερμό.
