Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει αντιπολίτευση – τουλάχιστον με την «κανονική» έννοια του όρου: η λεγόμενη «αξιωματική αντιπολίτευση» δεν είναι πλέον ούτε το ένα, ούτε το άλλο – αν είναι κάτι, είναι, θλιβερό μάλιστα, τσίρκο. Οσο για το ΠΑΣΟΚ, ξεπέρασε την κρίση ηγεσίας, όμως τώρα μένει να δείξει αν μπορεί να ασκήσει και κάποιον πραγματικό ρόλο στην πολιτική ζωή στη λοιπή επικράτεια της χώρας πέραν της οδού Χαριλάου Τρικούπη. Μπορεί να πήρε τα πάνω του στις πρώτες μετρήσεις μετά την επανεκλογή Ανδρουλάκη, αλλά αυτό μάλλον συνέβη για δύο δευτερογενείς λόγους: ο ένας είναι ότι η διαχείριση της επόμενης ημέρας από τους ηττηθέντες ήταν συντεταγμένη και όχι τύπου ΣΥΡΙΖΑ και ο δεύτερος το προαναφερθέν χάλι του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως ο χρόνος ήδη περνάει και το ΠΑΣΟΚ πάλι ήδη δεν είναι διακριτό ως πολιτική οντότητα στον ορίζοντα. Αν η επιτυχία του μετριέται με νίκη κατά του… εαυτού του, δεν λέει πολλά.

Σύμφωνα με αυτά, ο Μητσοτάκης θα έπρεπε να είναι σήμερα περίπου πανευτυχής. Μπορεί να λένε ό,τι θέλουν για τη «μοναξιά στην κορυφή», αλλά ας ρωτήσουν πρώτα και όσους βρέθηκαν εκεί να μάθουν αν τους άρεσε να είναι όλη δική τους, ή αν θα προτιμούσαν να είχαν και παρέα. Ο Μητσοτάκης όμως κάθε άλλο παρά πλέει στα πελάγη ευτυχίας που αυτή η μοναξιά κάποτε του εξασφάλιζε και που η απουσία αντιπολίτευσης θα του επέτρεπε να νιώθει ότι θα συνεχίζει για καιρό να απολαμβάνει. Αντίθετα, τώρα, όλο και πιο καθαρό ξεπροβάλλει ένα πολύ απειλητικό βάραθρο κάτω από τα πόδια του. Και κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο τρομακτικό για τον ίδιο. Ενα παράξενο αργοκίνητο μάλιστα βάραθρο, που μοιάζει με κάτι ανάμεσα σε μπλε λάβα και σε δράκο του ιδίου χρώματος που μόλις έχει αρχίσει να τεντώνεται και να δοκιμάζει πώς πετάει τις φλόγες του – που καρβουνιάζουν ό,τι βρουν μπροστά τους.

Θα πει ίσως κανείς «τα κάστρα πέφτουν από μέσα». Και αν έτσι φαίνεται, δεν είναι σίγουρο ότι είναι κιόλας. Γιατί μπορεί το βάραθρο να είναι μπλε, όμως, το ερώτημα (ρητορικό, καθώς η απάντηση είναι γνωστή και είναι αρνητική) είναι εάν το ίδιο μπλε είναι και η κορυφή του… βουνού που τώρα τρίζει πια συθέμελα. Η απάντηση είναι ασφαλώς όχι.

Εκείνο που στην πραγματικότητα συμβαίνει αυτή τη στιγμή, είναι ότι ξυπνούν τα εσωτερικά αντανακλαστικά διαχωρισμού… χρωμάτων, καθώς για πολύ μεγάλο τμήμα της ΝΔ δεν πάει άλλο σε πολλά επίπεδα. Και αυτό επειδή η ίδια φθείρεται και σταδιακά ηττάται στρατηγικά χωρίς καν να κυβερνά. Και το χειρότερο; Πολιτεύεται με τρόπους ριζικά αντίθετους προς το κόμμα που έχει «καταλάβει».

Στο όνομα της ΝΔ κυβερνά μία, ούτε καν δεξιόστροφη, φράξια του Κέντρου, κάτι που συμβάλλει ουσιωδώς στην αποδυνάμωση και της κυβέρνησης, καθώς η παράταξή της είναι απενεργοποιημένη και απούσα, όσο και της αντιπολίτευσης, καθώς εκείνη θα έπρεπε, θεωρητικά, ως έχει, να αντιπροσωπεύει τον κεντρώο χώρο.

Το βάραθρο είναι αγεφύρωτο. Και φάνηκε καθαρά στην εκδήλωση του Ιδρύματος Καραμανλή την περασμένη Πέμπτη και όχι μόνον: ο Μητσοτάκης είναι ξένο και ανεπιθύμητο σώμα. Το έδειξαν δημόσια περίπου άπαντες και σίγουρα εκείνοι που μετράνε, δηλαδή οι δύο πρώην πρωθυπουργοί Καραμανλής και Σαμαράς μαζί. Βάραθρο γέννημα των πρακτικών αυτής της εξουσίας: προκλητικός αποκλεισμός κάθε άλλου πλην της στενής κλίκας γύρω από το Μέγαρο Μαξίμου και πλήρες ανεξέλεγκτο όσων βρίσκονται μέσα είτε σε αυτό είτε στην άμεση ζώνη επιρροής Μητσοτάκη. Σε όλα αυτά δεν υπάρχει πια τίποτα «μπλε», που έχει γίνει πλέον λάβα και απειλεί θανάσιμα. Η κυβέρνηση δεν αντιπροσωπεύει τίποτε απ’ όσα πίστευε η Νέα Δημοκρατία, από την ώρα που τη θεμελίωσε ο ιδρυτής της. Ιδίως τις αξίες του που ουδέποτε βρήκαν στέγη στην Πειραιώς. Ούτε καν προσχηματικά. Και οι πολιτικές Μητσοτάκη ουδεμία σχέση έχουν μαζί της, κυρίως στα ελληνοτουρκικά, με τη ΝΔ αποφασισμένη να μην τις επιτρέψει. Ιδίως δε εξ ονόματός της.