Ομογενείς

Ενα από τα all time classic κομμάτια για τις αμερικανικές εκλογές είναι οι προτιμήσεις των ομογενών μας στις ΗΠΑ. Το καλό με αυτά τα άρθρα είναι ότι μπορείς να τα μοντάρεις όπως θέλεις ορίζοντας κατά βούληση τον Ελληνοαμερικανό. Το κακό είναι ότι δεν έχουν καμία αξιοπιστία και δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα περισσότερο από τα ονόματα που αναφέρονται. Αλλωστε ποιος μπορεί να περιγράψει σήμερα τον Ελληνοαμερικανό; Εντάξει, είναι ο μετανάστης της πρώτης γενιάς και τα παιδιά του. Από τα εγγόνια και μετά αρχίζει το πρόβλημα. Και ούτως ή άλλως δεν πρόκειται για μια κοινότητα με ομοιογενή χαρακτηριστικά. Αν πας ακόμα και σήμερα στην Αστόρια θα δεις νεαρούς ελληνοαμερικανούς κάγκουρες με τα ηχεία του Mustang να παίζουν Παντελίδη στο τέρμα. Για αυτό και είναι εύλογο να υποθέσεις ότι ψηφίζουν Τραμπ. Γενικώς η αίσθηση που σου δίνει η ομογένεια είναι με τον Τραμπ. Για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό; Νομίζω ότι είναι η ζέση της ενσωμάτωσης και ένα «γονιδιακό» χαρακτηριστικό του γένους. Εδώ θα ήταν Ελληνάρες, εκεί είναι Αμερικανάρες. Και από τη στιγμή που δεν υπάρχει άμεση ελληνική σύνδεση με κάποιον υποψήφιο, ας πούμε όπως ήταν ο Δουκάκης, ο μεγάλος όγκος των Ελληνοαμερικανών εκφράζει τον συντηρητισμό του διά των Ρεπουμπλικανών.

Το 2008, μία μέρα πριν εκλεγεί ο Ομπάμα, έτρωγα σε ένα εστιατόριο (σε diner) ελληνικής ιδιοκτησίας στο κέντρο του Σικάγο. Ο ιδιοκτήτης ήταν μετανάστης πρώτης γενιάς. Και μου έλεγε ότι δεν έφυγε από την Ελλάδα για να πάει σε μια χώρα που θα την κυβερνάει μαύρος. Από δίπλα οι γιοι και η σύζυγος συμφωνούσαν. Οκτώ χρόνια μετά, πάλι σε ελληνικό diner στην Αστόρια, στο brunch που ακολουθεί τον κυριακάτικο εκκλησιασμό, μια κυρία μου εξηγούσε ότι δεν μπορεί να ψηφίσει τη Χίλαρι «που δέχθηκε το κέρατο από τον άνδρα της». Οταν της είπα ότι ο Τραμπ είναι λίγο μπερμπάντης, μου απάντησε ότι αυτό για έναν άνδρα είναι αποδεκτό. Οι φίλες της συμφωνούσαν και αυτές. Και τα pancakes ήταν μούρλια.

Μαζί με τους μουλάδες

Η Πέπη Ραγκούση έκανε μια καταπληκτική σύγκριση: η γυναίκα στην Τεχεράνη και ο άνδρας που στάθηκε μπροστά στα τανκς στο Πεκίνο. Ναι, οι φωτογραφίες θα μπορούσαν να τοποθετηθούν η μία δίπλα στην άλλη για δείξουν πώς το μπόι ενός αδύναμου ανθρώπου κάνει σκιά που καλύπτει μια ολόκληρη χώρα. Ωστόσο στην περίπτωση της γυναίκας από την Τεχεράνη οι εγχώριοι επαγγελματίες του δικαιωματισμού δεν άρθρωσαν ούτε λέξη. Και είναι να απορείς για ποιον λόγο δεν γίνονται συγκεντρώσεις έξω από την πρεσβεία του Αφγανιστάν ή του Ιράν. Γιατί, για παράδειγμα, καταγγέλλονται, ως περιοριστικά της ελευθερίας των γυναικών, τα μέτρα για τη μαντίλα στα γαλλικά σχολεία, αλλά δεν διαμαρτύρεται κάποιος για το Ιράν; Προφανώς επειδή αυτοί που ανησυχούν για τα δικαιώματα της μουσουλμάνας στη Γαλλία μοιράζονται τους ίδιους εχθρούς με τους μουλάδες του Ιράν. Η Δύση στενάζει από την πατριαρχία, αλλά το Ιράν υπερασπίζεται την πολιτισμική του ιδιαιτερότητα καθώς αντιμάχεται τον σιωνισμό. Και, φυσικά, οι Αμερικανοί είχαν σκλάβους.

Τι κάνουν με τα λεφτά

To συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπεται να γίνει σε πρώην νυχτερινό κέντρο. Και είναι κρίμα που δεν μπορούμε να κλείσουμε τραπέζι. Ενδεχομένως να έχει workshops και σε κανένα αστυνομικό τμήμα, στα Επείγοντα του ΚΑΤ ή στην εφημερία του Δρομοκαΐτειου. Και, ναι, είναι εξαιρετικά πιθανό να παίξουν καρπαζιές καθώς, εξ όσων γνωρίζουμε, οι έχοντες τα κλειδιά ενδέχεται να αμφισβητήσουν τη νομιμοποίηση συνέδρων που πρόσκεινται στην πλευρά Κασσελάκη και να μην επιτρέψουν την είσοδό τους στον χώρο. Και εδώ θα ήθελα να ρωτήσω, αφελώς, αν η κυβέρνηση έχει μια κάποια άποψη για το πού πάει το χρήμα των φορολογουμένων και πώς το διαχειρίζονται. Διότι πλέον δεν μιλάμε για ένα συντεταγμένο κόμμα, αλλά για παρέες που πλακώνονται γύρω από μία σφραγίδα. Συνεπώς ένα θέμα υπάρχει.