«Κοντσέρτο για πολυβόλα»
Είναι κάτι περισσότερο από εμφανές ότι επέρχεται διχασμός. Εμφύλιος. Ενα διαρκές «κοντσέρτο για πολυβόλα». Διανύουμε μέρες σκληρές, μέρες και νύχτες «που η Ιστορία ετοιμάζεται πάλι να γεννήσει» γεγονότα. Βρισκόμαστε στις παραμονές μιας αδερφοφάγας σφαγής. Οπου το αίμα του αδερφού θα κυλήσει και θα γίνει ένα με το αίμα του άλλου αδερφού, που πήγε και συντάχθηκε με τους «απέναντι». Σφαγή ανίερη, που δεν έχει κανόνες, δεν έχει όρια, δεν κρατάει τύπους, αλλά όλα τα υπαγορεύει το «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Και τανάπαλιν. Σ’ έφαγα, μ’ έφαγες. Γιατί είναι στη φύση της να μην έχει επιστροφή όταν ξεκινήσει. Και, όταν ξεκινήσει, κανείς δεν θα θυμάται στη συνέχεια ποιος είχε την ευθύνη που άρχισε. Ποιος βαρύνεται περισσότερο, ποιος προκάλεσε τη σφαγή και γιατί. Είναι αυτή που έχει ως Θεό της τον Μολώχ, τον νυν και αεί, «πεινασμένο», που μόνη του μέριμνα και ασχολία είναι να κατασπαράσσει αθώους για να χορτάσει. Να καταστρέφει ζωές, να καταστρέφει ό,τι χτίστηκε σε καιρούς ειρηνικούς. Τότε που μονοιασμένοι οι άνθρωποι αγωνίζονταν να κάνουν τη ζωή τους και τη ζωή των γύρω τους καλύτερες.
Κρίμα, πραγματικά κρίμα να σκοτώνονται έτσι… στον ΣΥΡΙΖΑ! Ποιες αμερικανικές εκλογές, εγώ για τον ΣΥΡΙΖΑ μιλάω…
Αυτοκτονία των Δημοκρατικών
Για τις αμερικανικές εκλογές δεν έχω να πω πολλά. Αναμενόμενο ήταν το αποτέλεσμα – για μένα τουλάχιστον. Οι Δημοκρατικοί, δεν θέλει και καμιά βαθιά γνώση πολιτικής επικοινωνίας να το καταλάβει κανείς, αυτοχειριάστηκαν. Αυτοκτόνησαν, πώς να το πω πιο καθαρά. Κάτι η επιμονή του μπαρμπα-Μπάιντεν να θέλει, σώνει και καλά, να αναμετρηθεί με τον Τραμπ, κάτι η καθυστέρηση να βρουν έναν αξιόπιστο και αξιόμαχο υποψήφιο για να σταθεί με αξιώσεις απέναντι στον σαρωτικό υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών, οδήγησαν στη λύση ανάγκης της… άχαρης Κάμαλα Χάρις και μετά όλα ήταν πιο εύκολα για τον θαλερό Ντόναλντ Τραμπ. Η γυναίκα δεν το είχε. Ηταν φανερό.
Το αποτέλεσμα όμως – και αυτό είναι ένα μάθημα και για τους δικούς μας – δεν οφείλεται στην αδύναμη υποψηφιότητα της Χάρις. Οχι. Πιστεύω, κατά βάση προήλθε από την προσπάθεια ενός ολόκληρου συστήματος να επηρεάσει τους αμερικανούς ψηφοφόρους υπέρ της Χάρις. Δείτε τι συνασπίστηκε για την υποστήριξή της και βγάλτε τα αναγκαία συμπεράσματα για το τι οδήγησε στη νίκη του Τραμπ: τραπεζίτες, ηθοποιοί, εκδότες, δημοσιογράφοι, τηλεπαρουσιαστές, οικονομικό κατεστημένο, παράγοντες της δημόσιας ζωής, αθλητές, influencers, μουσικοί, celebrities κάθε είδους και καταγωγής, όλοι υπέρ της Χάρις. Και τι πέτυχαν; Να ενδυναμώσουν την αντισυστημική ψήφο, να δημιουργήσουν ένα «κίνημα» διαμαρτυρίας απέναντί τους και να φέρουν τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο.
Μάθημα, το προανέφερα, και για τα δικά μας.
Η επόμενη ημέρα στις ΗΠΑ
Και τώρα, τι; Οι αισιόδοξοι υποστηρίζουν ότι ο Τραμπ θα βάλει τέλος στους πολέμους – ο ίδιος άλλωστε, κατά την πρώτη θητεία του, δεν προκάλεσε κανέναν. Οι περισσότερο αισιόδοξοι θέλουν να πιστεύουν ότι η παγκόσμια οικονομία, άρα και οι τοπικές οικονομίες μαζί της, θα ανακάμψει. Οι πιο σκεπτικιστές δεν πιστεύουν τίποτε. Τόσο στα διεθνή ανοιχτά μέτωπα, όσο και στην οικονομία. Είναι εκείνοι που θεωρούν (και συντάσσομαι μαζί τους) ότι όλα τα καθορίζει η μακροπρόθεσμη στρατηγική του βαθέος αμερικανικού κατεστημένου. Αν πρέπει να συνεχιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία για να εξουθενωθεί στρατιωτικά η Ρωσία και να παραγάγει όπλα η αμερικανική πολεμική βιομηχανία, ο πόλεμος θα συνεχιστεί για όσο χρειάζεται. Αν το δολάριο πρέπει να κρατηθεί χαμηλά για να ενισχυθούν οι αμερικανικές εξαγωγές, θα διατηρηθεί σε χαμηλή ισοτιμία έναντι του ευρώ. Ο,τι και να πιστεύει ο Τραμπ, μικρή σημασία έχει. Ολα τα καθορίζει το αμερικανικό κατεστημένο, και αυτό δεν είναι μια θεωρία συνωμοσίας ούτε μια «ψεκασμένη» αντίληψη για τα πράγματα. Είναι η αποτύπωση μιας πραγματικότητας που ισχύει και την οποία έχει αντιμετωπίσει ο κόσμος, δεκαετίες τώρα…
(Εξυπακούεται ότι το ίδιο ισχύει και για την επιρροή που μπορεί να έχει το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών στα θέματα που μας ενδιαφέρουν – ελληνοτουρκικά, Κυπριακό, Ανατολική Μεσόγειος, Βαλκάνια… Γνώμη μου).
Πολάκης εναντίον Κασσελάκη
Για να επανέλθω στα του ΣΥΡΙΖΑ, όπου με πόνο ψυχής περιέγραψα στην αρχή τον επερχόμενο εμφύλιο, ο «πολλά βαρύς και όχι» Πολάκης, υποψήφιος αρχηγός πλέον στο κόμμα της χαράς, προέβη σε μια βαριά, πολύ βαριά, για την ακρίβεια, καταγγελία εις βάρος του έκπτωτου προέδρου Κασσελάκη. Μας είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, συνεντευξιαζόμενος (στο ΚΟΝΤΡΑ) ότι ο έκπτωτος πρόεδρος της καρδιάς μας διαθέτει 26 offshore και ότι από την Goldman Sachs δεν αποχώρησε, διότι η αγνή αριστερή του συνείδηση δεν άντεχε να βλέπει τον τραπεζικό κολοσσό να κερδοσκοπεί, αλλά απολύθηκε!
Το πιο ωραίο των καταγγελιών του Πολάκη ήταν η… αυτοκριτική του, ότι δεν «έψαξε» τον Κασσελάκη, όταν έπρεπε, με τον μηχανισμό που διαθέτει!..
Δεν είναι τρέλα όλα αυτά;
Info: ο έκπτωτος δεν έχει απαντήσει ακόμη στις καταγγελίες Πολάκη…
Τους «χωρίζει» το πρόγραμμα
Μια ενδιαφέρουσα… τριμερής «συνάντηση» θα μπορούσε να υπάρξει σήμερα στη Ρόδο, στο συνέδριο της Κεντρικής Ενωσης Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΕ) που πραγματοποιείται στο νησί. Θα συμπέσουν «χωροταξικά», εκτός σοβαρού απροόπτου, ο πρόεδρος Κυριάκος άνευ ετέρων συστάσεων, ο πρόεδρος Νίκος (επίσης άνευ περαιτέρω διευκρινίσεων) και ο δήμαρχος Χάρης (Δούκας). Μέχρι και ένα… εκτός έδρας debate που θα μπορούσαν να έχουν από του βήματος του συνεδρίου ο Πρωθυπουργός και ο άτυπος αρχηγός της αντιπολίτευσης, όσοι ήλπιζαν για κάτι τέτοιο, ενημερώνω ότι δεν θα πραγματοποιηθεί. Αρα μην περιμένουν. Ο πρόεδρος Κυριάκος θα μεταβεί στη Ρόδο το απόγευμα, προερχόμενος από τη Βουδαπέστη, όπου θα βρίσκεται από το πρωί. Ο πρόεδρος Νίκος, πάλι, προγραμματίζεται να μιλήσει στο συνέδριο κατά τη 1 το μεσημέρι. Αργότερα θα μεταβεί στο χωριό Ελεούσα της Ρόδου και θα μιλήσει στους κατοίκους. Αύριο δε, επειδή είναι και θεοσεβούμενος, θα μεταβεί στη Σύμη, στον Πανορμίτη, να παρακολουθήσει τη λειτουργία για τον προστάτη του νησιού, τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, βοήθειά μας. Και ο δήμαρχος Χάρης; Θα μείνει Ρόδο, ως επικεφαλής της ισχυρής αντιπολίτευσης που διαθέτει το ΠΑΣΟΚ στην ΚΕΔΕ. Αυτός θα τους ακούσει, εκ των πραγμάτων, και τους δύο…
Η διάταξη «δεν δίνω αποτυπώματα»
Με αφορμή την αδυναμία της Αστυνομίας να ταυτοποιήσει τον νεκρό τρομοκράτη της βόμβας στους Αμπελοκήπους, επειδή κατά παλαιότερη σύλληψή του είχε αρνηθεί να παράσχει τα αποτυπώματά του, είχα ρωτήσει τον υπουργό Χρυσοχοΐδη πώς μπορεί να ισχύει αυτό. Σε ποια άλλη χώρα ισχύει κάτι ανάλογο και τι νόημα έχει η διατήρηση της σχετικής διάταξης στην Ελλάδα; Μου τηλεφώνησε χθες για να με ενημερώσει ότι δεν είναι δικό του θέμα. Τον αρνούμενο να δώσει αποτυπώματα συλληφθέντα για αξιόποινη πράξη τον «καλύπτει» το άρθρο 169 του Ποινικού Κώδικα. Προσέτρεξα κι εγώ στο 169 και, όντως, ιδού τι αναφέρει:
«Με φυλάκιση μέχρι έξι μηνών τιμωρείται όποιος, ύστερα από νόμιμη πρόσκληση, αρνείται σε κάποιον από τους υπαλλήλους του άρθρου 13, παρ. α’, χωρίς αντίσταση, την υπηρεσία ή συνδρομή που οφείλεται κατά τον νόμο ή την είσοδο σε οποιοδήποτε μέρος για να επιχειρηθεί κάποια νόμιμη υπηρεσιακή ενέργεια».
Τι δηλώνει το άρθρο ουσιαστικά; Οτι ο «αρνητής» από το μόνο που κινδυνεύει είναι να κατηγορηθεί για… απείθεια. Και να τιμωρηθεί, αν ποτέ παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη, γιατί ουδείς παραπέμπεται, με φυλάκιση μέχρι έξι μηνών!!!
Τουτέστιν, αν επιχειρήσει αστυνομικός να του πάρει βιαίως τα αποτυπώματα, κινδυνεύει (ο αστυνομικός) να μηνυθεί για αστυνομική βία, να περάσει ο άνθρωπος Πειθαρχικό και να τραβιέται στα δικαστήρια. Οπότε λέει ο εγκληματίας ή ο τρομοκράτης εν προκειμένω, που γνωρίζει τη διάταξη, «δεν δίνω αποτυπώματα» και όλα καλά και όλα ωραία. Από πότε ισχύει η διάταξη; Κρατηθείτε, παρακαλώ: από το 1951!!!
Και δεν άλλαξε σε καμία από τις αλλαγές που επήλθαν στον Ποινικό Κώδικα. Ελλάδα, χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας…
