Το ερώτημα γιατί κερδίζονται ή χάνονται εκλογικές αναμετρήσεις ή πόλεμοι δεν έχει απαντηθεί και για τούτο έχουμε ακόμη, ευτυχώς, κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία και, δυστυχώς, πολέμους.
Ίσως, ως προς τις εκλογές, γενική αρχή να είναι ότι όσο λιγότερο εξαρτάται η ευημερία μας από το κράτος, τόσο περισσότερο τείνουμε να ψηφίζουμε με ιδεολογικά, άυλα κριτήρια και όχι με το αν ο κατώτατος μισθός είναι 1.500 ή 1.600 δολάρια. Τα «άυλα κριτήρια» συχνά μετασχηματίζονται σε ευγενείς επιθυμίες διάκρισης και επιτυχίας· ακόμα συχνότερα όμως παραμένουν ανεπεξέργαστες σκοτεινές ορέξεις ισχύος, επιβολής.
Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι Αρσενικό, ματσό, πλούσιος, αλαζών, άδικος· αυτό αρέσει στον «ανεπεξέργαστο» αντρικό πληθυσμό, ψηφίζουν αυτό που θα ήθελαν οι ίδιοι να είναι: να γ@μούν και να δέρνουν, να μη βλέπουν γύρω τους φάτσες που δεν τους αρέσουν, να βιώνουν το MAGA μεγαλείο της Αμερικής. Στις προχθεσινές αμερικανικές εκλογές κυριάρχησαν δυνάμεις που ορέγονται δύναμη και πλούτο, που πιστεύουν πως μόνος δίκαιος νόμος είναι το δίκαιο του ισχυρότερου.
Η Αμερική δεν έχει χάσει το μεγαλείο της· επικρατεί παγκοσμίως, όποιος την αμφισβητεί νουθετείται, όποιος την απειλεί παίζει με την καταστροφή. Η διεκδίκηση μεγαλειωδέστερου μεγαλείου ίσως οδηγεί και σε άλλους πολέμους, πέραν των εμπορικών που κήρυξε ο Τραμπ στην προηγούμενη θητεία του.
Οι ελίτ που καθορίζουν την αμερικανική εξωτερική πολιτική μπορεί να έχουν μεταξύ τους διαφορές και πιθανόν ιδιοτελή συμφέροντα που αφορούν κάποια συγκεκριμένη χώρα (πχ σχέσεις με ολιγάρχες, πολιτικούς, στρατιωτικούς) αλλά αυτό δεν αναιρεί τη βασική αρχή που είναι το μεγαλείο και η παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ.
Τα οποία, Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί πολιτικοί, συμφωνούν ότι απειλούνται από την Κίνα. Δεν είμαι σίγουρος ότι η Ρωσία δεν θεωρεί και αυτή επικίνδυνη για την ισχύ της επίσης την Κίνα. Ιστορικά, την Κίνα φοβούνται και άλλοι στην περιοχή: πχ, το Βιετνάμ και η Κορέα, που διαμόρφωσαν άριστες σχέσεις με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, αντιστοίχως.
Θέλω να πω, ίσως οι μεγαλειωδέστατες βλέψεις των αυτοκρατοριών να μην είναι τόσο προφανείς όσο οι ίδιες τις παρουσιάζουν και οι κίνδυνοι για τη Ευρώπη ίσως είναι μεγαλύτεροι από όσο φαίνονται.
Η τραπεζική κρίση του 2008 την Ευρωπαϊκή Ένωση τραυμάτισε και αυτήν υποβάθμισε παγκοσμίως, όχι τις ΗΠΑ που την προκάλεσαν· ο πόλεμος στην Ουκρανία γονατίζει την Ένωση ενώ οι ΗΠΑ ψηλώνουν και άλλο. Τα ευρωπαϊκά οικονομικά προβλήματα γίνονται πλέον πολιτικά στη Γερμανία και ξυπνούν εθνικισμούς στις χώρες γύρω από την Ουκρανία.
Αυτά που συμβαίνουν ήδη, αν δεν υπάρξει ενωσιακή εγρήγορση και ενότητα, η διεκδίκηση μεγαλειωδέστερου μεγαλείου από τη διακυβέρνηση Τραμπ θα τα επιδεινώσει.
