Μπροστά σε δύο δρόμους

Για μια σειρά από λόγους που δεν περιορίζονται στα δημοσκοπικά ευρήματα, η συζήτηση σε υπουργικά και βουλευτικά γραφεία έχει ήδη ξεκινήσει. Στο παρασκήνιο αναζητείται ο επόμενος εταίρος σε ένα κυβερνητικό σχήμα που θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα στη δεκαετία του 2030. Ο Αδωνις Γεωργιάδης, έστω και μέσα από ένα «σαρδάμ», όπως εκ των υστέρων το δικαιολόγησε, απλώς έδωσε στη συζήτηση δημόσιο χαρακτήρα. Επί της ουσίας, νομιμοποίησε την κουβέντα όχι μόνον για την επόμενη ημέρα, αλλά και για την κατεύθυνση που ενδεχομένως θέλει να πάρει η κυβέρνηση. Η επίπληξη – ή προτροπή – του υπουργού Υγείας προς τα μέλη του ΠΑΣΟΚ στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή που εξέταζε την αναμόρφωση του θεσμού του προσωπικού γιατρού και τη σύσταση Πανεπιστημιακών Κέντρων Υγείας, τροφοδότησε εντάσεις, αλλά σκιαγράφησε και μια νέα εικόνα: «Αν δεν ψηφίσετε κι αυτό το νομοσχέδιο δεν είστε πράσινος ΣΥΡΙΖΑ, όπως σας λένε, αλλά είστε κανονικός ΣΥΡΙΖΑ, σκέτο. Αν θέλετε να ξανασυγκυβερνήσουμε ή να κυβερνήσετε πρέπει να σοβαρευτείτε». Το «σαρδάμ» που επικαλέστηκε δύο ημέρες αργότερα, δεν μετέβαλε και πολύ τα πράγματα, έστω κι αν συνοδεύθηκε από την υποσημείωση «δεν έχω καμία πρόθεση να συγκυβερνήσουμε, θεωρώ ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις είναι πιο πρακτικές». Μπορεί να μεσολάβησε κάποια παρέμβαση του Μεγάρου Μαξίμου για τη διόρθωση πορείας, αλλά ο Γεωργιάδης ποτέ δεν έκρυψε ότι συνεργαζόταν άψογα με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ τόσο στην κυβέρνηση Παπαδήμου όσο και στην κυβέρνηση Σαμαρά. Το ζητούμενο είναι εάν στο κυβερνητικό επιτελείο έχουν καταλήξει προς ποια πλευρά του χάρτη θα πρέπει να αναζητήσουν εταίρους, εάν και εφόσον απαιτηθεί από την εκλογική αριθμητική. Η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ έχει μια προϊστορία, έστω κι αν δεν ενθουσιάζει σήμερα τη Χαριλάου Τρικούπη, ενώ στην άλλη πλευρά υπάρχει εκείνη η κρίσιμη μάζα που θα μπορούσε να στηρίξει ένα σχήμα με συντηρητικό, υπό συνθήκες και υπερσυντηρητικό, πρόσημο.

Το πιθανότερο είναι ότι από το Μαξίμου δεν θα αποφύγουν τις ασκήσεις ισορροπίας, μέχρι τις τελικές αποφάσεις. Κυρίως γιατί οι μονομερείς συναινετικές κινήσεις δεν έχουν αποτέλεσμα – θα πρέπει να θέλουν και οι άλλοι για να βρεθεί κοινός τόπος. Στη βάση αυτή, δίπλα στο ενδεχόμενο μιας συντηρητικής επιλογής για τον Συνήγορο του Πολίτη, που θα μπορούσε να εγκριθεί με… πλάτη από τον Βελόπουλο, θα προωθούνται και «προοδευτικά» μέτρα που θα αποβλέπουν στον κατευνασμό του Κέντρου. Κάπως έτσι, άλλωστε, βλέπουν στην κυβέρνηση το πρώτο μεταρρυθμιστικό «πακέτο» που εξαγγέλθηκε την ώρα που όλα τα βλέμματα είχαν στραφεί στις ΗΠΑ και την επάνοδο του Τραμπ. Ο νέος κώδικας για την Τοπική Αυτοδιοίκηση που παρουσίασε στο συνέδριο της ΚΕΔΕ ο Θόδωρος Λιβάνιος καταρτίστηκε με μια κεντροδεξιά λογική και με στόχο ένα ορθολογικό μοντέλο. Για τον υπουργό Εσωτερικών, η εκλογή δημάρχων και περιφερειαρχών σε έναν γύρο όχι μόνον περιορίζει τα παζάρια των υποψηφίων για τον β’ γύρο και μειώνει την ταλαιπωρία των πολιτών, αλλά οδηγεί και σε εξοικονόμηση πόρων (τουλάχιστον 80 εκατ. ευρώ, κατά τους πρώτους υπολογισμούς) που θα μπορούν να αυξήσουν τα διαθέσιμα προς την αυτοδιοίκηση. Η αλλαγή δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα υποστηριχθεί από το συντηρητικό στερέωμα, καθώς οι «αντάρτικες» υποψηφιότητες στα δεξιότερα πατώματα θα ήταν οι πρώτες σε ένα μεγάλο παζάρεμα.

Ενας δεύτερος στόχος με τις αλλαγές στον κώδικα των ΟΤΑ που έρχονται την προσεχή άνοιξη είναι να ξεκαθαρίσουν οι αρμοδιότητες σε κάθε επίπεδο διοίκησης και να δημιουργηθεί ένα νέο πλαίσιο αξιολόγησης και λογοδοσίας. Θεωρητικώς, κάθε δήμαρχος θα ξέρει ποιο ρέμα και ποιος δρόμος τού ανήκει και θα είναι υπόλογος. Για την τελική κατεύθυνση, ωστόσο, μπορεί να παίξει τον ρόλο του και το αποτύπωμα που θα αφήσει η επιστροφή του Τραμπ. Ο Γεωργιάδης μπορεί να θεωρεί ότι «ο δυτικός κόσμος περνάει μια μεγάλη κρίση ταυτότητας που ενισχύουν η woke κουλτούρα και η παράνομη μετανάστευση», αλλά ο Λιβάνιος κρίνει ότι το βασικό κριτήριο είναι η αποτελεσματική διαχείριση των προβλημάτων.