Σε ποιον ανήκει η βουλευτική έδρα, στο κόμμα ή στον βουλευτή; Στον οργανισμό, δηλαδή, που δίνει τη δυνατότητα σε ένα πρόσωπο να είναι βουλευτής ή στη συνείδηση αυτού του προσώπου; Ομως και η συμμετοχή σε έναν οργανισμό του τύπου που ονομάζουμε πολιτικό κόμμα δεν είναι επίσης ένα ζήτημα συνείδησης; Αν, με άλλα λόγια, η συνείδησή σου δεν σου επιτρέπει να εξακολουθείς να συμμετέχεις στο κόμμα, αυτό δεν σε απελευθερώνει από τη δέσμευσή σου έναντι του κόμματος; Η απάντηση προφανώς είναι θετική. Τότε όμως πώς χωρίζεται η έδρα, όταν κάποιος αποχωρεί;
Μια ιδέα, την οποία επιεικώς θα χαρακτήριζα λαμπρή, αν δεν ήταν δική μου και η σεμνότητά μου δεν με εμπόδιζε να το κάνω, θα ήταν να θεσπίσουμε τη διπλή εκπροσώπηση για αυτές τις περιπτώσεις. Πώς το εννοώ: Αποχωρείς, επειδή διαφωνείς με το κόμμα; Με γεια σου, με χαρά σου, κύριε. Εύγε και φεύγε! Διατηρείς την έδρα στην οποία εξελέγης, αλλά μόνο για 15 μέρες τον μήνα. Τις υπόλοιπες 15 τη θέση σου θα καταλαμβάνει ο πρώτος επιλαχών του κόμματος από την ίδια εκλογική περιφέρεια. Με μια λέξη και μάλιστα δισύλλαβη: μύλος! Εννοείται ότι κοροϊδεύω, πάντα όμως με την ελπίδα ότι κάποιοι σοβαροφανείς θα πάρουν το αστείο στα σοβαρά και θα ακολουθήσει… Τι θα ακολουθήσει; Κατά πάσα πιθανότητα, μια τραγωδία – γιατί αυτό γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις.
Εν πάση περιπτώσει, το ζήτημα είναι της ιδίας τάξεως με εκείνο το άλλο σχετικά με την κότα και το αβγό. Με βάση την κοινή λογική, η γνώμη μου είναι ότι η βουλευτική έδρα ανήκει και στους δύο. Με ποιον τρόπο και σε ποιον βαθμό, αυτό είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους έχουμε τους συνταγματολόγους. Αυτό που νομίζω ότι τους υπερβαίνει, όμως, είναι το δισυπόστατο που διεκδικεί η κυρία Θεοδώρα Τζάκρη. Γιατί πώς γίνεται να αποχωρείς από το κόμμα, αλλά να παραμένεις στην κοινοβουλευτική ομάδα του, μέχρι να δεις πού θα πας; Αυτό διεκδικεί όμως η κυρία Τζάκρη, και είναι κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει στα πολιτισμένα διαζύγια, όπου ο ένας φεύγει από το σπίτι, αλλά παραμένει προσωρινά μέχρι να βρει το νέο του σπίτι.
Προφανώς και δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά! Αφού όμως το ζητάει η κυρία Τζάκρη, πώς μπορείς να το αρνηθείς; Μια γυναίκα, η οποία ως υφυπουργός της κυβέρνησης ΓΑΠ, αν θυμάμαι σωστά, πήγε με τακούνια στα χωράφια για να ακούσει τα παράπονα καλλιεργητών ροδακίνων, δικαιούται να διεκδικεί ό,τι της αρέσει, γιατί το έχει κερδίσει με τα τακούνια της. Και, στο κάτω-κάτω, τι το παράξενο μπορεί να υπάρχει σε έναν βουλευτή που φεύγει από το κόμμα, αλλά μένει στην ΚΟ, όταν συμβαίνει σε μια χώρα που αναγνωρίζει την ιδιότητα του μόνιμου εποχικού πυροσβέστη; Υποθέτω ότι θα αντιληφθήκατε ότι το παράδοξο αίτημα πυροσβεστών, οι οποίοι προσελήφθησαν ως εποχικοί, να μονιμοποιηθούν τελικά έγινε δεκτό από την κυβέρνηση, η οποία κατέβασε μάλιστα τα ηλικιακά όρια, ώστε να μονιμοποιηθούν και οι μεγαλούτσικοι.
Δεν λέω αν αυτό είναι σωστό ή όχι και κατά ποία έννοια – ούτε καν μπαίνω στη συζήτηση. Λέω μόνο ότι εφόσον η κυβέρνηση θεσμοθετεί το παράδοξο και, κατά κάποιον τρόπο το νομιμοποιεί, γιατί να μην έχει δίκιο η κυρία Τζάκρη; Ούτως ή άλλως, η λογική παύει να ισχύει από την ώρα που ανοίγουμε την πόρτα στο παράδοξο.
Η ΩΡΑ ΤΟΥ
Ο Αδωνις Γεωργιάδης θέλει – για τους δικούς του, ευνόητους λόγους – τον Παύλο Πολάκη αρχηγό στον ΣΥΡΙΖΑ. Για δικούς μου λόγους, που είναι διαφορετικοί από εκείνους του υπουργού, τον Πολάκη θα ήθελα. Ο λόγος είναι ότι αφού ο Απόστολος Γκλέτσος (η πρώτη επιλογή μου) είναι απίθανο να εκλεγεί, όπως άλλωστε και ο Νικόλας Φαραντούρης (η δεύτερη επιλογή μου), μόνο ο Πολάκης απομένει. Ποιος άλλος υπάρχει για να τους ζωντανέψει; Ούτως ή άλλως, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απαξιωθεί ακόμη και στα μάτια των άσχετων, βρίσκεται πια σε καθοδική πορεία και μόνο ριζοσπαστικές λύσεις μπορούν να τον βοηθήσουν να ανακάμψει. Ή να τον διαλύσουν, γιατί υπάρχει και αυτή η δυνατότητα. Σε τελευταία ανάλυση, μετά τον Τσίπρα, αυτός αναδείχθηκε ως ο ισχυρότερος παράγων του χώρου. Οχι εσωκομματικά, όπου η Ολγα Γεροβασίλη και οι υπόλοιποι κυριαρχούν, αλλά εκεί που υστερούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε λόγω απειρίας του αρχηγού είτε εξαιτίας των εσωτερικών ερίδων που τους μάστιζαν. Ως επί το πλείστον, του Πολάκη η θέση περνούσε, επειδή την επέβαλλε διά του θορύβου και του τσαμπουκά. Μην ξεχάσω και το καλύτερο. Αν εκλεγεί ο Πολάκης, είναι αυτονόητο ότι ο Απόστολος θα προστρέξει στο πλευρό του. Καταλαβαίνετε λοιπόν τι έχει να γίνει. Μακάρι να συμβεί! Μετά το μιούζικαλ, μια ωραία ταινία δράσης είναι ό,τι πρέπει.
