Καταλαβαίνω ότι είναι απολαυστικό να παρακολουθείς το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ, όμως όλες οι απολαύσεις χρειάζονται ένα μέτρο για να διατηρούν τη χάρη τους. Προτιμώ λοιπόν να στρέψω την προσοχή μου από τις πολιτικές καταστροφές στις φυσικές, όπως η πρόσφατη στη Βαλένθια. Αλλωστε, το βλέπουμε και στην Ισπανία, οι φυσικές καταστροφές συχνά προκαλούν τις πολιτικές – πήγαμε να το ζήσουμε και εδώ, θυμίζω. Ευτυχώς όμως αυτό δεν ισχύει αντιστρόφως, έτσι οι πολιτικές καταστροφές δεν προκαλούν τις φυσικές, πράγμα οπωσδήποτε παρήγορο.
Μπορεί η αναλογία του νερού που έπεσε στη Βαλένθια να μην είναι αυτή του παραδείγματος της μυρμηγκοφωλιάς που θα χρησιμοποιήσω, αλλά η επιστημονική ακρίβεια εν προκειμένω δεν είναι απαραίτητη. Φανταστείτε, λοιπόν, ότι αδειάζετε έναν μεγάλο κουβά με νερό, όχι πολύ γρήγορα, πάνω σε μια μεγάλη μυρμηγκοφωλιά, την ώρα της κυκλοφοριακής τους συμφόρησης. Είναι αδύνατο να υπολογίσεις είτε εκ των προτέρων είτε εκ των υστέρων τα θύματα. Σωστά; Αυτό συνέβη στη Βαλένθια και αυτό μπορεί να συμβεί και οπουδήποτε αλλού έχουν κλείσει ποτάμια και ρέματα – για να το φέρω μαλακά στη δική μας περίπτωση. Είναι ευτυχές ότι έχουμε το 112, το ζήτημα όμως είναι τι μπορούμε να κάνουμε για να αποτρέψουμε μια ενδεχόμενη φυσική καταστροφή. Για να μη σας ταλαιπωρώ, η απάντηση είναι «τίποτα».
Ακούω και διαβάζω με προσοχή αυτά που λένε οι επιστήμονες, ειδικά δε τον κ. Ευθύμιο Λέκκα που δεν μασάει τα λόγια του, και καταλαβαίνω ότι δεν γίνεται τίποτα. Είναι δυνατόν να καθαριστούν οι φυσικές δίοδοι του νερού στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας; Να καθαριστούν, δηλαδή, όχι από σκουπίδια και μπάζα, αλλά από κατοικίες και περιουσίες; Περιττεύει η απάντηση, νομίζω. Επομένως, όταν μιλούμε για προετοιμασία, εννοούμε να προετοιμαστούμε ηθικά, γιατί τεχνικά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμη και το αττικόψαρο (sic) και οι προστάτες του διαφωνούν με την ιδέα, πόσω μάλλον οι ιδιοκτήτες των σπιτιών που είναι χτισμένα στα ρέματα.
Ακόμη και εμείς οι τρίτοι, που δεν έχουμε σπίτι σε ρέμα και επομένως δεν έχουμε άμεσο συμφέρον, αντιλαμβανόμαστε ότι, όπως ακριβώς οι ιδιοκτήτες αυτών των σπιτιών δεν πρόκειται ποτέ να δεχτούν να χάσουν τις περιουσίες τους, εξίσου αδύνατο είναι να βρεθεί μια κυβέρνηση που θα τολμήσει να κάνει κάτι, κυριολεκτικά οτιδήποτε, για το θέμα. Επομένως, περιμένουμε με στωικότητα και ελπίζουμε να μη συμβεί – διότι θυμίζω ότι υπάρχει και ο θεός της Ελλάδος. Στο μεταξύ, όσοι κατοικούν στις επικίνδυνες περιοχές μπορούν να πάρουν από τώρα κάποια μέτρα, που δεν θα αποτρέψουν το κακό, τουλάχιστον όμως θα κάνουν τη συμφορά κάπως πιο υποφερτή. Σε έναν ταξιδιωτικό σάκο, λ.χ., μπορεί να έχουν μέσα τιμαλφή, διαβατήρια, επίσημα έγγραφα, οικογενειακές φωτογραφίες, φάρμακα και άλλα στοιχειώδη, ώστε αν, ο μη γένοιτο, χρειαστεί… Καταλαβαίνετε.
ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ;
Για μερικά πράγματα, απορείς γιατί γίνονται. Απορείς με την αισιοδοξία ή την αφέλεια εκείνων που τα εμπνέονται, απορείς με τη ματαιότητα του εγχειρήματος. Οπως όταν έπεσε το βλέμμα μου σε έναν τίτλο σχετικά με το «Νέο Πολεοδομικό Σχέδιο Μυκόνου». Σοβαρά τώρα; Για ποιον λόγο; Σαν να μιλάμε για την ανάγκη να αυστηροποιηθεί ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας στη Γάζα. Ποιοι τα σκέφτονται αυτά; αναρωτιέμαι. Τίποτα δεκαπεντάχρονα; Εκτός, βέβαια, αν υπάρχει κάποια βάση σε όλο αυτό, την οποία εγώ αγνοώ. Μακάρι! Γιατί αν είναι εφικτό πράγμα η πολεοδομική τάξη στη Μύκονο (όπου προ μηνών δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος για ένα οικόπεδο…), τότε να βάλουμε μπροστά και την παγκόσμια ειρήνη. Πάμε! Οπως θα έλεγε ο Γιώργος ή ο Χάρης.
ΒΑΡΕΑ ΚΑΙ ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ
Η αρχική αντίδραση, η δική μου τουλάχιστον, ήταν να με πιάσουν τα γέλια. Κάποιοι προβληματικοί, για να το θέσω επιεικώς, κατέλαβαν το προξενείο της χώρας μας στο Βερολίνο, σε ένδειξη συμπαράστασης στους τρομοκράτες της οδού Αρκαδίας, των οποίων ο «αγώνας» είχε τη γνωστή τραγική κατάληξη. Ενα σωρό ερωτήματα ανακύπτουν: από το μυαλό που κουβαλάνε στο κεφάλι τους οι αλληλέγγυοι καταληψίες μέχρι τους κινδύνους που διατρέχουν καθημερινά και οι ίδιοι και, πολύ περισσότερο, οι γύρω τους από την κουταμάρα που κουβαλάνε. Ισως να έπαιξε κάποιο ρόλο και το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ ζητάει βαρέων και ανθυγιεινών για όλους τους εργαζομένους στο σύστημα της Δημόσιας Υγείας, μαζικά. Γιατί λοιπόν να μην αναγνωριστούν και οι κίνδυνοι που διατρέχει ο μέσος τρομοκράτης; Πολύ περισσότερο, εφόσον μιλάμε για παιδιά με λαμπρές σπουδές, μεταπτυχιακά, διδακτορικά και τα τοιαύτα. Ισως η μονιμοποίησή τους στο Δημόσιο να είναι ακόμη κάτι δύσκολο για να το δεχτεί η κοινωνία. Ομως η χορήγηση κάποιας συμβολικής σύνταξης στους πεσόντες εν ώρα καθήκοντος να είναι κάτι εφικτό. Η Αριστερά τουλάχιστον θα το στηρίξει…
