Ανήκω σ’ αυτούς που πήγαν στον στρατό τα χρόνια κατά τα οποία υπήρχαν, έστω ως υπόλειμμα, διακρίσεις λόγω ιδεολογίας. Που η μετάθεσή σου είχε ακόμα σχέση με τις πεποιθήσεις σου. Αλλά κυρίως ανήκω σ’ αυτούς που πήγαν στρατό μια περίοδο κατά την οποία η θητεία, σε μεγάλο βαθμό, έμοιαζε με χάσιμο χρόνου. Φυλάγαμε φυλάκια στα οποία αν γινόταν επίθεση δεν θα προλαβαίναμε να πούμε το όνομά μας ενώ, δυο χρόνια, πολλοί, παρότι είχαμε τα προσόντα, δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να κατακτήσουμε κάποια δεξιότητα, χρήσιμη είτε στη ζωή μας είτε στον στρατό.
Τα χρόνια εκείνα (τέλος δεκαετίας του 1980), επίσης, ήταν κυρίαρχο το λεγόμενο «βύσμα», το μέσον δηλαδή για να πετύχεις μια καλή μετάθεση ή μια καλή ειδικότητα ή θέση σε ένα γραφείο. Δεν ξέρω τι γίνεται σήμερα με αυτή την κλασική ελληνική παθογένεια της δημόσιας ζωής, το σίγουρο είναι ότι συνεχίζει να υφίσταται μια άλλη παθογένεια: της διάχυσης μικρών στρατιωτικών μονάδων σε διάφορα μέρη της Ελλάδας που δεν περιμένει κανείς να είναι εκεί ο στρατός.
Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, Νίκος Δένδιας, είπε χθες ότι θα κλείσουν 137 στρατόπεδα, προφανώς ως περιττά. Πρόσθεσε μάλιστα ότι έχουμε εγκατεσπαρμένα στη χώρα περισσότερα στρατόπεδα απ’ όσα έχει στην ενδοχώρα η Αμερική, η αρτιότερη πολεμική μηχανή του πλανήτη. Στην Ελλάδα, δηλαδή, έχουμε 137 στρατόπεδα που απασχολούν στρατιώτες και αξιωματικούς, χωρίς να ανταποκρίνονται στον πραγματικό ρόλο τους, δηλαδή στην προετοιμασία για άμυνα, στην πολεμική ετοιμότητα και στην άμεση ανταπόκριση του προσωπικού αν υπήρχε ανάγκη.
Για ποιο λόγο έχουμε στην Ελλάδα τόσα στρατόπεδα σε μέρη όπου δεν θα περίμενε κανείς να βρει στρατό; Πολύ συχνά, ο λόγος είναι ανάλογος εκείνου για τον οποίο υπάρχουν σχολές σε απίθανα μέρη, ανώτατες μάλιστα μετά την αναβάθμιση των ΤΕΙ από τον Κώστα Γαβρόγλου: ενοικιαζόμενα δωμάτια, καφέ, εστιατόρια και υπηρεσίες. Εμμέσως, οι νέοι εσωτερικοί μετανάστες με την εφήμερη παρουσία κρατάνε ζωντανές κάποιες τοπικές επιχειρήσεις – την ανάπτυξη του πιτόγυρου και του φρέντο. Προφανώς, αν θέλουμε να είμαστε σοβαρή χώρα, αυτά χρειάζεται να τα αλλάξουμε.
Αυτό είπε χθες και ο Νίκος Δένδιας μιλώντας στη Διαρκή Επιτροπή Εξωτερικών και Αμυνας, στη Βουλή: ότι η κυβέρνηση αυτό προτίθεται να το αλλάξει, ότι δηλαδή θα εκσυγχρονίσει κάνοντας αξιόμαχο τον στρατό. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Σίγουρα, αλλάζοντας την πραγματικότητα, να υπάρχουν μονάδες με 30% πληρότητα στον Εβρο και 130% στην Πελοπόννησο. Αντιγράφοντας την εμπειρία όντως αξιόμαχων στρατών, όπως του Ισραήλ. Και ασφαλώς δημιουργώντας υποδομές απαραίτητες για τη σύγχρονη μορφή πολέμου – εθνικές υποδομές διασφάλισης της αξιοπιστίας των επικοινωνιών και, ασφαλώς, drone και αντιdrone συστήματα, κάτι δηλαδή σαν τον αντιαεροπορικό-αντιβαλλιστικό θόλο, τη λειτουργία του οποίου μάθαμε τελευταία.
Μολονότι μεγαλεπήβολα σχέδια, μοιάζουν ρεαλιστικά. Ασφαλώς, χρειάζονται τη συναίνεση της αντιπολίτευσης – που δεν νομίζω ότι θα τη βρουν. Η επερχόμενη αξιωματική αντιπολίτευση, π.χ., το ΠΑΣΟΚ δηλαδή, διά του Μιχάλη Κατρίνη, αναρωτήθηκε: «Τι έχει αλλάξει από την απειλή ώστε να μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε με λιγότερες μονάδες; Για ποιο λόγο κλείνουν μονάδες; Είναι επιχειρησιακοί οι λόγοι ή δημοσιονομικοί;». Αντε να του εξηγήσεις. Ή μάλλον άντε να βγάλεις από το μυαλό του πονηρού πολιτευτή ότι η εποχή έχει αλλάξει, ότι δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο και μια χώρα σύγχρονη και ανταγωνιστική δεν γίνεται να εκφράζεται από την ανάπτυξη του πιτόγυρου.
