Στην εγχώρια δημόσια σφαίρα είχε επικρατήσει τα τελευταία χρόνια η θεωρία ότι υπάρχει ένα περίπου συμπαγές πράγμα που ονομάζεται «Κέντρο». Η εξουσία, κατά τη θεωρία αυτή, κερδίζεται μόνο από όποιον ορίσει αυτό το «Κέντρο» υπερβαίνοντας τα παραδοσιακά ταυτοτικά όρια της Αριστεράς και της Δεξιάς που έχουν πεθάνει, κατά τους οπαδούς της θεωρίας του μεταφυσικά ανίκητου «παντοδύναμου Κέντρου».

Η θεωρία αυτή είχε εξαρχής, βέβαια, κάποια κενά. Στην ευρωπαϊκή δημοκρατική παράδοση εντοπίζονται ζωντανές, χάρη στους συνεχείς επιβιωτικούς μετασχηματισμούς τους, οι αρχές των ιδεολογικών διακρίσεων του φάσματος Αριστεράς – Δεξιάς, π.χ. στην ισορροπία μεταξύ της ισότητας και της ελευθερίας (κατά το γνωστό δίλημμα του Μπόμπιο). Και δεν λάμβανε υπόψη τα νέα φαινόμενα που καταγράφονται, όπως π.χ. τις αποκλίσεις ανά το φύλο στην εκλογική συμπεριφορά των νέων σε ηλικία ψηφοφόρων (δείτε π.χ. πόσο διαφορετικά ψηφίζουν οι νέοι άνδρες και οι νέες γυναίκες στις ΗΠΑ, στη Μεγάλη Βρετανία, στη Γερμανία κ.λπ.). Αντιθέτως, σε κάθε συζήτηση για πολιτικά φαινόμενα που έχουν αρχίσει να απασχολούν κοντινές μας χώρες, οι εγχώριοι οπαδοί του «παντοδύναμου Κέντρου» αντιμετώπιζαν όσους διαφωνούν μαζί τους σαν γραφικά υποκείμενα ή πολύχρωμα εξωτικά πουλιά. Κατά κάποιον τρόπο είχαν δίκιο. Οι διαφωνίες ήταν αχρείαστες. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνουμε ήταν να περιμένουμε. Τα όρια της θεωρίας του «παντοδύναμου Κέντρου» άρχισαν να φαίνονται με τη δημοσκοπική πτώση της ΝΔ και της κυβέρνησης Μητσοτάκη και την υποδοχή της νίκης του Τραμπ.

Ξαφνικά, το «Κέντρο» που έδωσε το 41% στον Μητσοτάκη έχει καταστεί επικίνδυνο. Η κυβέρνηση ξορκίζει τη «woke ατζέντα», τα ρεπορτάζ επιμένουν πως η «woke» Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα αντικατασταθεί από έναν καλό δεξιό και πως θα σταματήσουν οι πολλές εξωκομματικές εισροές, ενώ δημοφιλείς υπουργοί μας κερνάνε ιδεολογικά μανιφέστα σε άρθρα και ομιλίες, με σκοπό να μας πείσουν πως δεν αποκλίνουν, ούτε πολιτικά αλλά ούτε και πολιτισμικά, από το μεγάλο πεντάπτυχο Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια, Νόμος και Τάξη. Πιο περιεκτικά από όλους το έθεσε σε μια πρόσφατη ομιλία του ο υπουργός Αμυνας: «Φιλοδοξούμε να είμαστε διακριτή, συντηρητική, προοδευτική καί υπερήφανη παράμετρος του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, στο οποίο έχουμε συνεισφέρει θεμελιώδεις αρχές και αξίες. Δεν φιλοδοξούμε να καταστούμε μέρος ανέστιου, ανερμάτιστου, άνευρου και απάτριδος πολιτισμικού χυλού». Και πολιτικού, επίσης. Και πολιτικού.

Τελευταία Νέα