Για ποιον χτυπάει ο Καμπανέλλος

ΟΚασσελάκης πήγε να φτιάξει το ράδιο κι έκαψε τις λυχνίες. Ή, όπως έγραψε ο Ντίνος, «σε πήρα να με επισκευάσεις κι εσύ με ξεχαρβάλωσες». Αλλά έτσι κι αλλιώς το ράδιο ήταν χαλασμένο και ο Στεφ ο (κατά λάθος) αριστεροφάγος απλώς το διέλυσε εντελώς. Οχι επειδή το ήθελε, αλλά διότι μπορεί το παλικάρι, μέχρι τώρα, να μην έχει καταλάβει επακριβώς τι είναι όλα αυτά: δηλαδή, ούτε τι είναι η πολιτική ούτε τι η Δεξιά, τι η Αριστερά, και ενδεχομένως να είναι βέβαιος πως πρόκειται για κάποιου είδους πασαρέλα όπου αυτός θα περπατάει καμαρωτός και πάντα κάποιοι από κάτω θα τον χειροκροτούν με ενθουσιασμό.

Με άλλα λόγια: Τι Καμπουρέλος, τι Καμπανέλλος. Τι Μαουτχάουζεν και τι Μύκονος. Χάθηκε η μπάλα και τώρα ο τρελός ζητάει τρελό κι ο ιμάμης πεθαμένο. Και καλά, ο ωραίος Στεφ δικαιούται επιείκειας ως ελθών απ’ το Αμέρικα, αλλά πώς να κατανοήσεις κάποιους άλλους/ες του χώρου που αποχωρούν γιατί τώρα, αίφνης, κατάλαβαν πώς δουλεύει το αριστερό εργαλείο; Δηλαδή χωρίς να έχουν μελετήσει ιστορία μπήκαν σε ένα κόμμα που κουβαλούσε στα σπλάχνα του τη δυσεντερία των τελευταίων εκατό ετών άλλων, ανάλογων κομμάτων: τις ίδιες τακτικές και τεχνικές, την ίδια στρατοπεδική αντίληψη – τώρα, δε, που όλα αυτά αναβίωσαν μπροστά τους (στο σκυλάδικο) μεγαλοπρεπώς, βίωσαν μια εκτυφλωτική έκπληξη. Τι λες, ρε παιδί μου, έτσι δούλευε το μαγαζί και δεν το ξέραμε;

Βεβαίως. Διότι, όπως λένε και οι οικολόγοι, ο όφις αλλάζει μεν πουκαμίσα, γνώμην δε ου μεταβάλλει. Και να ευγνωμονούν οι απερχόμενοι την αστική δημοκρατία, γιατί στο καθεστώς που ονειρεύονταν κάποιοι εξ αυτών, δικοί τους, ήδη θα τους είχαν στείλει για βρούβες σε κάποια Βαϊκάλη, αν δεν είχαν πιο οριστική τύχη. Ολα αυτά, όμως, λίγο μας σοκάρουν – εδώ κοτζάμ Δημοκρατικοί στο Αμέρικα και δεν κατάλαβαν ακόμα μέσα σε ποιον λαό ζούνε, και το πιο οδυνηρό είναι να σκέφτεσαι πως, αφού δεν καταλαβαίνουν εκείνους, πώς θα καταλάβαιναν τι συμβαίνει στον έξω κόσμο και σε εμάς. (Κι εμείς τυχεροί είμαστε κι από τύχη υπάρχουμε.) Τελικά, δηλαδή, και εξ αντικειμένου, ο Τραμπ αποδείχτηκε ευφυέστερος από αυτούς; Διότι κάτι τέτοιο εξυπονοεί η ίδια η ανελέητη πραγματικότητα κι ας πάνε να τραγουδάνε οι πιο λαμπεροί φλώροι του Χόλιγουντ. (Οπως κι εμείς, επίσης, που είχαμε στρεβλή πληροφόρηση.)

Τι απέγιναν τόσοι σοφοί αμερικανοί συμβουλάτορες; Και οι τόσες αμειβόμενες δεξαμενές σκέψης; Ποιες δεξαμενές, θα πεις – «μονάχα λίγες στέρνες άδειες κι αυτές που ηχούν και που τις προσκυνούνε». (Ετσι αποδείχτηκε.) Είναι σχεδόν απίστευτο, διότι δεν πρόκειται μόνο για τους ανύποπτους ή ανιστόρητους δικούς μας που μπήκαν ως αμνοί σε ένα κόμμα προφανούς ιδεολογικής κράσης, αλλά ανάλογα συμβαίνουν συνέχεια και σε παγκόσμιο επίπεδο, κι αυτό είναι το πιο επίφοβο: ο Πούτιν πίστεψε πως σε τρεις μέρες θα πάρει το Κίεβο, η Χαμάς πως θα μπει στο Ισραήλ να σφάξει κάνα δυο χιλιάδες άτομα και μετά όλα θα είναι ήσυχα και καλά. Κι εδώ, πριν από λίγα χρόνια, το 65% ψήφισε στο δημοψήφισμα κατά της Ευρώπης, που αν η Ευρώπη μάς έδινε τότε σουτ, τώρα θα ψάχναμε στους κάδους για καμιά καλή, βιολογική λεμονόκουπα. Κι όμως, μεγάλε, το 65% ψήφισε αριστερο-εθνικιστικά, υπέρ της συλλογικής αυτοκτονίας – άσε που έβριζαν όσους ψήφισαν «Ναι». Τώρα, τι να συλλογίζονται κάποιοι, άραγε, στις σπηλιές τους;

Κι εκείνοι που πρώτοι και με πάθος γαντζώθηκαν στον Κασσελάκη για να διασωθούν εντός του κόμματος ή μήπως και αρπάξουν κανένα άλλο κοκαλάκι, δεν κατάλαβαν τι περίπτωση ήταν το ομορφόπαιδο; Δεν έβλεπαν; Δεν έκριναν; Δεν διέκριναν; Πριν δεν κάτεχαν σε τι είδους κόμμα είχαν μπει και μετά στήριξαν αφειδώς τον Κασσελάκη για τους σώσει από τον ίδιο τους τον εαυτό; Ο Στεφ ο αριστεροφάγος, από την άλλη, προτιμούσε κατά βάθος τις Σπέτσες και τη Φάρλι και δεν κατανόησε ποτέ κι αυτός ούτε σε ποιο κόμμα έγινε αρχηγός, μπέρδεψε τα καμπαναριά με τον Καμπανέλλη, τον Μαρξ με τα τακούνια της Τζάκρη και άφηνε τον γάμο να πάει για πουρνάρια. (Από τύχη όλοι υπάρχουμε, μεγάλε.)

Κάντε καμιά άλλη δουλειά, ρε παιδιά. Τόσο ωραία επαγγέλματα υπάρχουν. Τι σας έπιασε, ντε και καλά, να σώσετε τη χώρα από τον ιμπεριαλισμό – εμείς, εξάλλου, είμαστε μαζόχες, μας αρέσει ο καπιταλισμός, τον προτιμούμε από τον Κιμ και από το κουβανικό θαύμα και μπορείτε να μας λυπηθείτε για το κακό μας γούστο. Τι σας έπιασε, λοιπόν, να ανατρέψετε τον ιμπεριαλισμό – αν και τώρα, βέβαια, υπάρχει μια τέτοια θερμή ελπίδα σε περίπτωση, δηλαδή, που βγει αρχηγός και ηγέτης ο οραματικός σύντροφος Γκλέτσος. (Αυτή η λέξη «σύντροφοι» δοξάστηκε πολύ στο συνέδριο.) Εντάξει, δεν είμαστε πια φοιτητές, τα αμφιθέατρα μας τελείωσαν, ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς ροχαλίζει στον τάφο του και ο Μάο δεν ζει πια εδώ – γιατί βασανιζόμαστε ακόμα; Συγχωρήστε και τον ωραίο Στέφανο, τον κατά λάθος αριστεροφάγο, αφήστε τον να κάνει ένα κόμμα με απ’ όλα τα είδη-μπαχαρικά, να εκτονώσει, να του περάσει η κάψα, και μόλις γίνει πρωθυπουργός θα γυρίσει κι αυτός, ήσυχα-ήσυχα, μόνος του, στην Αστόρια.