Ο καθένας τον δρόμο του

Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ. Από τα πρώτα που καταλάβαμε για την κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ είναι ότι τελειώνουν τα σαλιαρίσματα του Μπλίνκεν και η Αμερική στηρίζει χωρίς ενδοιασμούς το Ισραήλ στον πόλεμο που διεξάγει κατά του Ιράν –γιατί αυτή είναι η ουσία της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή. Την ίδια ώρα, ο Ζοζέπ Μπορέλ, ο απερχόμενος οιονεί υπουργός εξωτερικών της ΕΕ, ετοιμάζεται να προτείνει στο Συμβούλιο Υπουργών τη διακοπή του υφισταμένου πολιτικού διαλόγου με το Ισραήλ, επειδή, όπως λέει σε επιστολή του που διέρρευσε στη δημοσιότητα, έχει «σοβαρές ανησυχίες για πιθανές παραβιάσεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου στη Γάζα». Ο τρόπος που το θέτει ο κ. Μπορέλ είναι τόσο αφελής και παιδιάστικος στην αθωότητά του, ώστε προς στιγμήν αναρωτιέσαι μήπως του έχει διαφύγει τι ακριβώς συνέβη πέρυσι στις 7 Οκτωβρίου.

Φυσικά, η πρόταση του κ. Μπορέλ κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται να περάσει, ωστόσο η πρόθεση και μόνο φτάνει για να καταλάβουμε ότι Ευρώπη και ΗΠΑ ακολουθούν διαφορετικό δρόμο η καθεμία στο Μεσανατολικό. Τα επισημαίνω αυτά, επειδή μας δίνουν το πλαίσιο των συμφραζομένων, μέσα στο οποίο πρέπει να εκτιμηθεί η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, που έγινε μετά τις εκλογές στην Αμερική, ότι οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις δεν ταυτίζονται με τις ευρωαμερικανικές. Και πολύ σωστά, νομίζω. Δεν είναι απαραίτητο να συμπίπτουν, όταν οι γεωπολιτικές ισορροπίες αλλάζουν τόσο απότομα και δραματικά, ώστε να δοκιμάζονται η συνοχή, αλλά και τα όρια των δυνατοτήτων των διεθνών οργανισμών. Το να περιμένει η Ελλάδα πότε θα διαμορφώσει η Ευρώπη μια πολιτική, που θα προστατεύει και τα δικά της συμφέροντα, ισοδυναμεί με το να μην έχει καθόλου πολιτική! Τόσο απλό είναι. Στο κάτω κάτω, οι Γερμανοί το ίδιο δεν κάνουν στο Μεταναστευτικό; Προτάσσουν και αυτοί το εθνικό συμφέρον τους και διαφοροποιούνται από την κοινή πολιτική. Παρομοίως και εμείς.

Και δεν πρόκειται για αντιευρωπαϊκή στάση, αλλά για κοινή λογική. Διότι ωραία και καλή η Ευρώπη, είμαστε περήφανοι που ανήκουμε στο κλαμπ, την αγαπάμε και τη λατρεύουμε την Ευρώπη, όμως για αυτό που είναι. Οχι για κάτι άλλο, που θα θέλαμε εμείς ή τη φανταζόμαστε να είναι, αλλά δεν μπορεί να είναι.

ΠΑΝΤΑ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Ποτέ δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερή έννοια (sic) ο Ευάγγελος Αντώναρος. Το λέει ο ίδιος και εγώ τον πιστεύω. Μπορεί να ήταν υποψήφιος του κόμματος επί Τσίπρα και μετά επί Κασσελάκη, αριστερός Συριζαίος όμως δεν ήταν ποτέ. Ουσιαστικά ανήκε στους ΑΝΕΛ, αν και επισήμως δεν ήταν ποτέ μέλος, όμως τόσο αυτός όσο και το κόμμα του Πάνου Καμμένου, που συγκυβέρνησε με τον ΣΥΡΙΖΑ, από τους Νεοκαραμανλικούς του συνονόματου ανιψιού έλκουν την προέλευσή τους. Αν μάλιστα, όπως ακούγεται, ο Πρωθυπουργός σκέφτεται να προτείνει τον Κώστα Καραμανλή τον Ακάματο για την Προεδρία της Δημοκρατίας, τότε καλά κάνει ο κ. Αντώναρος και απεμπλέκεται από το ναυάγιο. Αν ο κ. Καραμανλής γίνει Πρόεδρος, δεν θα χρειάζεται κάποιον σοβαρό, έγκυρο και, κυρίως, διορατικό δημοσιογράφο για να το γραφείο Τύπου της Προεδρίας;

ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ

Στο βίντεο, βλέπουμε τη βουλευτίνα της ΝΔ Κατερίνα Μονογυιού να χειροκροτεί τον αντιδήμαρχο καθαριότητας της Μυκόνου, την ώρα που εκείνος καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι κάνει πόλεμο στη Μύκονο και τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά ότι «παίζει μπάλα (σ.σ.: επιχειρηματικά, εννοεί) με τριάντα οικογένειες σε όλα: ενέργεια, νερά, σκουπίδια, φωτοβολταϊκά». Στο συγκεκριμένο βίντεο είναι η κ. Μονογυιού και όχι κάποια άλλη που της μοιάζει. Εκείνη όμως εξηγεί, με τα υπέροχα ελληνικά της, ότι «η συγκεκριμένη αναφορά είναι προϊόν προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, έχοντας ως στόχο να πληγεί η αξιοπιστία μου», διότι στηρίζει προσωπικά τον Πρωθυπουργό, που εργάζεται με αφοσίωση για το καλό του τόπου και οι γνωστές σάλτσες.

Το τραγικό στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι αυτές τις δικαιολογίες η κ. Μονογυιού τις λέει για να προστατεύσει την αξιοπιστία της, που επιχειρούν να την πλήξουν οι εχθροί της με το βίντεο. Είναι τραγικό, το τονίζω, η κ. Μονογυιού να πιστεύει ότι, διαψεύδοντας την εικόνα του εαυτού της σε ένα βίντεο, υπερασπίζεται την αξιοπιστία της, διότι στην πραγματικότητα κάνει το ακριβώς αντίθετο και δεν το καταλαβαίνει. Αντιλαμβάνεστε τι τρομερούς κινδύνους μπορεί να αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του ένας άνθρωπος που σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο;