To κλίμα ενότητας, σύνθεσης και συνεργασίας έχει αρχίσει να καλλιεργείται στον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και πολύ καιρό – στην πραγματικότητα από τότε που αποφασίστηκε ότι ο Κασσελάκης αποτελούσε οριστικά ξένο σώμα και ως εκ τούτου δεν θα έπρεπε να του επιτραπεί να διεκδικήσει εκ νέου την ηγεσία. Οι δηλώσεις νικητών και ηττημένων μετά τις προχθεσινές εκλογές επιβεβαιώνουν την επιθυμία των πρωταγωνιστών να αποφευχθούν οι εντάσεις. Το αν θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο θα εξαρτηθεί προφανώς από την εικόνα του κόμματος στις επόμενες δημοσκοπήσεις. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ερώτημα: η κοινωνία θέλει πράγματι έναν «κανονικό» ΣΥΡΙΖΑ;

Οπως υπάρχει κι ένα προσωποποιημένο υποερώτημα: μήπως ο Πολάκης θα τα πήγαινε (ακόμη) καλύτερα αν δεν είχε υιοθετήσει τελευταία το προσωπείο του μετριοπαθούς; Με άλλα λόγια, μήπως η εποχή ανήκει στους «κακούς»;

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ερώτημα απαντήθηκε πρόσφατα με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Αντίθετα με τις εκλογές του 2016 και του 2020, όπου οι πολίτες ψήφισαν για να ΜΗΝ κερδίσει ένας από τους δύο υποψηφίους (η Χίλαρι Κλίντον και ο Ντόναλντ Τραμπ αντιστοίχως), αυτή τη φορά η ψήφος τους είχε θετικό πρόσημο. Οπως έγραψε η Τζεμίμα Κέλι στους Financial Times, δεν πήγαν στην κάλπη κρατώντας τη μύτη τους, αλλά έχοντας τα μάτια τους ορθάνοιχτα. Hθελαν τον Τραμπ, πώς να το κάνουμε. Γουστάρουν το ότι αυτός ο τύπος τα βάζει με το κατεστημένο, είναι εναντίον των πολέμων και δεν φοβάται να λέει αυτά που πιστεύει.

Ο Πολάκης δεν μπορεί βέβαια να παίξει τον ρόλο του «έλληνα Τραμπ», όπως δεν μπόρεσε να τον παίξει και ο Κασσελάκης. Το ελληνικό εκλογικό σώμα είναι άλλωστε πολύ διαφορετικό από το αμερικανικό. Αν δεχθούμε όμως ότι η τάση της εποχής δεν είναι απλώς η αποδοκιμασία των κυβερνώντων, αλλά και η ενίσχυση πολιτικών που δεν διστάζουν να καταπατούν όλες τις συμβάσεις και να κονιορτοποιούν όλους τους κανόνες (δείτε τι έγινε προχθές στη Ρουμανία, όπου ήρθε πρώτος στις προεδρικές εκλογές ένας φιλοπουτινικός ακροδεξιός), καταλαβαίνουμε ότι ο Μητσοτάκης μπορεί να φθείρεται, μπορεί να αποδοκιμάζεται, αλλά δεν απειλείται σήμερα από έναν Ανδρουλάκη, έναν Φάμελλο ή έναν Χαρίτση.

Oχι ότι η Ιστορία μπορεί να επαναληφθεί. Οι έλληνες πολίτες δεν έχουν καμία διάθεση να ξαναμπούν σε περιπέτειες παραδίδοντας τα ηνία της εξουσίας (έστω, της κυβέρνησης) σε τυχοδιώκτες ή ερασιτέχνες. Ο Τσίπρας, άλλωστε, επανεξελέγη όταν άφησε τις μαγκιές κι έκανε στροφή 180 μοιρών μετά το δημοψήφισμα. Από την άλλη μεριά, οι ψηφοφόροι δεν θέλουν και να τους παίρνει ο ύπνος όταν ακούνε τα στελέχη της αντιπολίτευσης να αγορεύουν στη Βουλή.

Ισως λοιπόν ο Αδωνις Γεωργιάδης να έχει δίκιο και ο Πολάκης ετοιμάζεται πράγματι για «μεγάλο ξύλο». Το ερώτημα είναι αν θα τα βάλει με συντρόφους ή με αντιπάλους.