Για να είμαι ειλικρινής, τους λυπήθηκα – αλλά κράτησε λίγο, πολύ λίγο. Τόση χαρά και τέτοιος ενθουσιασμός για μιάμιση σελίδα στα απομνημονεύματα της Ανγκελα Μέρκελ, πώς να το κάνουμε, είναι λυπηρό. Και να πεις ότι του πλέκει το εγκώμιο σε αυτές τις παραγράφους; Οχι. Λέει απλώς ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν συμπαθητικός και υπάκουος. Επίσης, λέει ότι της άρεσε το χαμόγελό του και αυτό είναι όλο. Οι πανηγυρισμοί των συριζαίων είναι δυσανάλογοι προς την αξία των σχολίων της γερμανίδας πολιτικού, όμως ο ενθουσιασμός τους για κάτι τόσο ασήμαντο είναι ασφαλής ένδειξη της απελπισίας τους. Αυτή η απελπισία σε κάνει προς στιγμήν να τους λυπηθείς. Πολύ γρήγορα όμως θυμάσαι ποιοι είναι και τι έκαναν. Τότε λοιπόν παύεις να λυπάσαι και γελάς με το κατάντημά τους, όπως τους αξίζει.
Οσον αφορά την παρατήρηση της Μέρκελ ότι ο Αλέξης μιλούσε καλά αγγλικά, αποδεικνύει μάλλον ότι η ίδια δεν μιλάει ούτε καταλαβαίνει καλά τα αγγλικά. Θυμίζω, άλλωστε, ότι αυτά που περιγράφει η κυρία Μέρκελ συμβαίνουν περίπου την ίδια εποχή που ο Αλέξης δίνει τη μνημειώδη συνέντευξη στον Μπιλ Κλίντον στο CNN, στη διάρκεια της οποίας μία και μόνο φράση καταφέρνει να πει σωστά: «That is a very interesting question», κάθε φορά που ο Κλίντον τον ρωτάει κάτι και εκείνος δεν το καταλαβαίνει. Αν αυτά, λοιπόν, ήταν τα «πολύ καλά αγγλικά» για τη Μέρκελ, χαίρετε!.. Η παρατήρησή της, όμως, αποδεικνύει και κάτι άλλο, σημαντικότερο από τη γνώμη τής τέως καγκελαρίου για τον Αλέξη. Αποδεικνύει ότι οι Γερμανοί έχουν μια δική τους, πολύ διαφορετική εν σχέσει με τους άλλους αίσθηση του χιούμορ: γελάνε με πράγματα που μόνο οι ίδιοι βρίσκουν διασκεδαστικά, ενώ δεν καταλαβαίνουν αυτά με τα οποία οι άλλοι ξεκαρδίζονται. Δεν πρόκειται όμως για κάτι καινούργιο, για κάτι που δεν ξέραμε για τους Γερμανούς. Ξέρετε καμία γερμανική κωμωδία της προκοπής;
ΧΑΣΟΜΕΡΙ
Διάβασα στον «Μικροπολιτικό» την περιπέτεια της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν με την Ευρωπαία Συνήγορο του Πολίτη Εμιλι Ο’Ράιλι εξαιτίας της φιλοξενίας που δέχτηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στα Χανιά, τον Αύγουστο του 2023. Αν δεν το διαβάσατε, σας συνιστώ να ανατρέξετε στο χθεσινό φύλλο των «ΝΕΩΝ», γιατί αξίζει τον κόπο. Θα σας λύσει και όποιες απορίες μπορεί να έχετε για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θα καταλάβετε, διαβάζοντας το, γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έχει ελπίδα να εξελιχθεί σε ένα σύνολο σοβαρότερο και συνεκτικότερο από αυτό που είναι σήμερα. Απορείς με τον χρόνο, τη δουλειά, τους πόρους που δαπανώνται για μια σαχλαμάρα. Δεκαπέντε ολόκληρους μήνες η Συνήγορος ασχολείται με το τριήμερο της Ούρσουλα στα Χανιά; Ελεος! Δεν έχουν κάτι χρησιμότερο να κάνουν; Και μη μου πείτε ότι αυτό είναι «διαφάνεια»! Εκτός αν η διαφάνεια είναι συνώνυμη με το χασομέρι και δεν το έχω αντιληφθεί…
ΘΑ ΜΠΛΕΞΟΥΜΕ
Η Κύπρος των «Αδέσμευτων» (αν τους θυμάστε, από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου) θέλει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Αργησε πολύ να καταλάβει την αναγκαιότητα της Συμμαχίας, αλλά δεν πειράζει, ο καθένας θέλει τον χρόνο του. Είναι αυτονόητο ότι ανάδοχος αυτής της προσπάθειας έχει αναλάβει η Ελλάδα, όπως έγινε και με την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η δυσκολία εν προκειμένω δεν αφορά τόσο τη διαίρεση του κράτους λόγω της τουρκικής κατοχής. Υποθέτω ότι αυτό ίσως υπάρχει τρόπος να ξεπεραστεί, διότι ύστερα από μισό αιώνα αυτή είναι μια κατάσταση δεδομένη. Το βαθύτερο πρόβλημα είναι ότι, όπως είδαμε και από την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας, ο δρόμος για το ΝΑΤΟ περνά μέσα από την Τουρκία. Για να εγκρίνει την ένταξη η Τουρκική Εθνοσυνέλευση, οπωσδήποτε θα απαιτήσει ανταλλάγματα, όπως έκανε στις δύο άλλες περιπτώσεις. Από πού θα τα ζητήσει; Από τα ελληνοτουρκικά, πολύ φοβάμαι, τα οποία η Αγκυρα αντιλαμβάνεται ως πακέτο.
Η αρχική θέση της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν η απεμπλοκή του Κυπριακού από τα ελληνοτουρκικά – θυμόμαστε τις σχετικές δηλώσεις από τις πρώτες επισκέψεις του Νίκου Χριστοδουλίδη στην Αθήνα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, όμως, ανέτρεψε τελείως τα δεδομένα για την Κύπρο και τώρα βιάζεται να βρει τη θέση της στη Δύση. Κατανοητό, υπό την προϋπόθεση όμως ότι δεν θα μπερδευτεί περισσότερο το κουβάρι των ελληνοτουρκικών και του Κυπριακού.
