Υπάρχουν και αυτές οι γλυκόπικρες στιγμές, όπως εκείνη του Σαββάτου στη Θεσσαλονίκη, που λες ένα «μπράβο», και μετά προσθέτεις ένα «επιτέλους», πριν καταλήξεις στο «γιατί», και σε πάρει από κάτω. Χαίρεσαι που η πόλη απέκτησε επιτέλους μετρό, σύγχρονο, εντελώς αυτοματοποιημένο, άρα βρίσκεται ως προς αυτό, ένα βήμα μπροστά από την Αθήνα (για πρώτη φορά ίσως, από συστάσεως του ελληνικού κράτους). Μετρό με συρμούς πάνω σε ράγες, που μεταφέρουν κόσμο. Από τη μια άκρη της πόλης ως την άλλη. Εξίμισι χιλιόμετρα όλα κι όλα είναι η διαδρομή, αλλά υπάρχει διαδρομή. Ούτε «τρύπες», ούτε μουσαμάδες, ούτε βαγόνια πάνω σε βιδωμένες ράγες, μόνο και μόνο για τις φωτογραφίες. Για να παραμυθιαστεί ο κοσμάκης, ότι να μωρέ, θα έχουμε μετρό και όπου να ‘ναι, ξεκινάει η λειτουργία του.

Μετρό με σταθμούς, με κυλιόμενες σκάλες, με εκδοτήρια, με βαγόνια, με φώτα, με πολιτισμό διάχυτο. Και κόσμο, πολύ κόσμο, να το χαίρεται που θα το έχει, και από σήμερα το βάζει στην καθημερινότητά του. Ωραία; Υπέροχα, όχι απλώς ωραία!

…αλλά και η μεγάλη πίκρα

Κι αφού τελειώσουν τα ωραία, εισβάλλουν, απρόσκλητα, τα «γιατί», και έρχεται η πίκρα. Η μεγάλη πίκρα. Θα έπρεπε να είχε τελειώσει νωρίτερα; Θα έπρεπε. Θα μπορούσε να είχε μεγαλύτερη διαδρομή, αντί των 6,5 χιλιομέτρων που έχει σήμερα; Θα μπορούσε. Θα έπρεπε να επεκταθεί στις «δυτικές συνοικίες», που είναι και οι πολυπληθέστερες της πόλης; Ασφαλώς και θα έπρεπε. Και που χρειάστηκε κοντά σαράντα χρόνια να κατασκευαστεί; Αυτό πια δεν είναι μαχαιριά στα πλευρά. Είναι κάτι που τίποτε και κανείς δεν μπορεί να παρακάμψει. Μόνο να το προσθέσει πρέπει στα διαχρονικά στίγματα της ελληνικής διοίκησης. Εκεί που είναι αφημένα όλα τα προηγούμενα στίγματα κακοδιαχείρισης, αγκυλώσεων, άστοχων αποφάσεων, παραλείψεων, παραβλέψεων, αλλά και δυσλειτουργίας κρίσιμων τομέων της πολιτείας.

Θα ευχόμουν, το κουμπί που πάτησε ο Κυριάκος στις 13.29 του Σαββάτου για να ξεκινήσει η κίνηση των συρμών του μετρό Θεσσαλονίκης, να σήμαινε και το τέλος όλων όσων προανέφερα. Αλλά και να το ευχόμουν, σιγά να μην πραγματοποιούνταν κιόλας. Τα ίδια θα λέμε όταν – οψέποτε – ολοκληρωθεί ο ΒΟΑΚ στην Κρήτη, το αεροδρόμιο στο Καστέλλι, η ηλεκτρική διασύνδεση της ηπειρωτικής χώρας με την Κρήτη, τα Δωδεκάνησα, τις Κυκλάδες…

Στο ίδιο έργο θεατές είμαστε δεκαετίες τώρα…

Επιμονή στο ψέμα

Δεν γκρινιάζω ούτε μετέχω στην «κάστα» της μιζέριας, που συγκροτήθηκε με αφορμή τα εγκαίνια του μετρό, και βάλθηκε να μας πείσει ότι αυτό που βλέπουμε με τα μάτια μας δεν είναι αυτό που βλέπουμε, αλλά κάτι άλλο. Παρακολούθησα ας πούμε, ένα βίντεο εκείνου του απίθανου Μυλόπουλου, τον οποίο ο Τσίπρας είχε τοποθετήσει επικεφαλής του «μετρό», και μου έπεσε το σαγόνι. Ο τύπος, που ήταν πρωτεργάτης των… «εγκαινίων του μουσαμά», επί αλήστου μνήμης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ούτε λίγο ούτε πολύ έλεγε στο βιντεάκι ότι το έργο καθυστέρησε πέντε χρόνια και κόστισε 200 εκατομμύρια περισσότερο, τα οποία «χαρίστηκαν στους εργολάβους», αλλά παρέλειψε να μας ενημερώσει ποιος ευθυνόταν γι’ αυτά.

Να μας πει κάτι δηλαδή για τις εμμονικά απανωτές πρόσφυγες στο Συμβούλιο της Επικρατείας και όπου αλλού, μιας ομάδας κατοίκων της πόλης (νομίζω ότι ήταν κι ο ίδιος ανάμεσα σ’ αυτούς) γιατί δήθεν η Λ. Μενδώνη είχε τάξει σκοπό της ζωής της να καταστρέψει τα αρχαία που βρέθηκαν κατά τις ανασκαφές στον σταθμό Βενιζέλου!!

Εφθασε δε στο σημείο, μετά το θαύμα που είδαμε όλοι, να μιλήσει ακόμη και για «ρεπλίκες» των αρχαίων που επανατοποθετήθηκαν στο σημείο. Κι αυτός ο άνθρωπος υπήρξε πανεπιστημιακός δάσκαλος, και μια περίοδο και πρύτανης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου!!!

Τόσα ψέματα για να ανατραπεί και να γκριζάρει η εικόνα που αποκόμισαν όσοι επισκέφθηκαν ήδη τον σταθμό, και όσοι τον επισκεφθούν το επόμενο διάστημα – γιατί ουσιαστικά πρόκειται για ένα ανοιχτό μουσείο…

Ο κακομοίρης, δυσκολεύεται να καταλάβει ότι ο Τσίπρας και οι υπόλοιποι τον χρησιμοποίησαν, και επιμένει στο ψέμα για να αυτοδικαιωθεί…

Και, παρεμπιπτόντως, κάποιος να τον ειδοποιήσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μας τελείωσε…

Το «χτύπημα» στο κύρος της ΕΛ.ΑΣ…

Εχω μείνει κι εγώ άφωνος από τα δύο απανωτά χτυπήματα που δέχθηκε το κύρος της ΕΛ.ΑΣ., πρώτον με τη δυσώδη, ανατριχιαστική και εμετικά απεχθή υπόθεση του αστυνομικού ο οποίος βίαζε τα παιδιά του, και του υψηλόβαθμου αστυνομικού ο οποίος μετείχε σε τεράστιο διεθνές κύκλωμα ναρκωτικών. Οχι όμως γι’ αυτά που επισημαίνουν διάφοροι ειδήμονες και μη περί τα αστυνομικά, οι οποίοι αναφωνούν εντυπωσιασμένοι επί τω ακούσματι τέτοιων ειδήσεων, «πω… πω… μα πώς είναι δυνατόν;». Οχι. Η Αστυνομία δεν αποτελείται από αγγέλους, οι οποίοι στα ρεπό που κάνουν στον ουρανό, κατεβαίνουν στη γη, και εφαρμόζουν τον νόμο. Ούτε πρόκειται για τίποτε αγνά, αμόλυντα, «παιδιά», τα οποία έχουν κλείσει μάτια και αφτιά στους κάθε είδους πειρασμούς. Ηθικούς, υλικούς, ψυχικούς. «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω», έγραψε σε ένα ποίημά της κάποτε η Γαλάτεια Καζαντζάκη, και είναι αυτό ακριβώς που ισχύει και για την Αστυνομία. Μεταξύ μας κυκλοφορούν οι αστυνομικοί, ανάμεσά μας ζουν. Είναι γνωστοί μας, συγγενείς μας, φίλοι μας, γείτονές μας.

Δεν είναι λοιπόν αυτό το θέμα μου. Για μένα, το μείζον ζήτημα είναι τι κάνει η ίδια η Αστυνομία για να προφυλαχθεί από αυτά τα φαινόμενα. Τι μηχανισμούς διαθέτει, πώς τους εφαρμόζει και πώς τους υλοποιεί.

Τα υπόλοιπα είναι να ‘χαμε να λέγαμε, και να ‘χουμε να πούμε…

…και οι ευθύνες της

Αν για παράδειγμα ένας αστυνομικός κυκλοφορεί με ένα πανάκριβο τζιπ, το οποίο προφανέστατα δεν μπορεί να δικαιολογήσει η οικονομική του κατάσταση, προφανώς δεν χρειάζεται να έρθει καμία πληροφορία από το εξωτερικό, για να αρχίσει να τον τσεκάρει το Τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ. Οφείλει να το κάνει η ίδια η υπηρεσία. By the book που λένε. Χωρίς «παραινέσεις» από τα πάνω.

Αν επίσης πρόκειται να μετακινηθεί κάποιος στη Φρουρά της Βουλής, χρειάζεται κάποια άνωθεν εντολή για να τσεκαριστεί ο τύπος ψυχομετρικά για να διαπιστωθεί η επάρκειά του; Οπλοφορεί, κυκλοφορεί ανάμεσα στους 300 της Βουλής. Δεν πρέπει να εξεταστεί, αν είναι στα καλά του; Απλώς και μόνον επειδή είναι το ρουσφέτι κάποιου, αυτομάτως διαθέτει και τα εχέγγυα να υπηρετεί στη συγκεκριμένη θέση; Θα μου πεις, και να τον τσέκαραν, θα διαφαινόταν η αρρωστημένη κατάσταση στο σπίτι του; Δεν ξέρω, μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Αλλά αυτό δεν απαλλάσσει από την ευθύνη την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. για την ύπαρξή του στη Φρουρά της Βουλής.

(Για να εξηγούμαστε, και να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις, αυτό το τέρας είχε αποσπαστεί στη Βουλή, τον Μάρτιο του 2019…)

Αναπάντητα ερωτήματα

Το τελευταίο που έχω να επισημάνω σχετικά με την άθλια περίπτωση του υψηλόβαθμου αστυνομικού, μέλους της συμμορίας των ναρκωτικών, αφορά τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Επειδή γνωρίζω – και τον γνωρίζω προσωπικά – πόσο ευαίσθητος είναι στα θέματα διαφθοράς, φαντάζομαι ότι θα έχει ήδη κινήσει με τον χαρακτήρα του επείγοντος τη διαδικασία για το πώς οι πληροφορίες που δόθηκαν από τη Europol στο Τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων της Αστυνομίας προ διετίας, περί του μαφιόζου αξιωματικού, καταχωνιάστηκαν σε ένα συρτάρι, τους έριξαν από πάνω χοντρό αλάτι, και τις άφησαν να σιτέψουν.

Ηταν ας πούμε εν γνώσει τού τότε επικεφαλής της υπηρεσίας η υπόθεση αυτή; Αν όχι, γιατί; Ποιος μπορεί να του απέκρυψε κάτι τόσο σημαντικό; Αν πάλι ναι, γιατί δεν έπραξε όσα έπρεπε για την αποκάλυψη της δράσης του αξιωματικού, και τη σύλληψή του; Γιατί αφέθηκε ο άνθρωπος αυτός επί δύο χρόνια να λειτουργεί ελεύθερος, με άγνωστο «κύκλο εργασιών»;

Εξυπακούεται ότι μου είναι γνωστά τα ονόματα τόσο του επικεφαλής της Εσωτερικών Υποθέσεων το 2022, όσο και του αξιωματικού-στελέχους της μαφίας. Και περιμένω να δω, την εξέλιξη…

Τελευταία Νέα