Τα τελευταία χρόνια η mainstream σφαίρα ανακάλυψε έναν ράπερ από τη Θεσσαλονίκη. Τον ΛΕΞ. Ανακάλυψε, βασικά, τις αφηγήσεις του, οι οποίες, προφανώς, όπως φαίνεται από τις χιλιάδες που μαζεύει στις συναυλίες του και από τα εκατομμύρια ακροατών στο Spotify, αφορούν πάρα πολύ κόσμο, κυρίως των γενιών των millennials και κάτω. Το δε βίντεο που του σκηνοθέτησε ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, χρησιμοποιώντας τις κούκλες από τις παιδικές σειρές με τις οποίες μεγαλώσαμε, είναι ένα μικρό οπτικό κομψοτέχνημα με κοινωνικό σχόλιο, που μπορούμε να θαυμάσουμε κι όσοι δεν θα βάλουμε να ακούσουμε ΛΕΞ στο σπίτι μας. Ως συνήθως όμως, περισσότερο αποκαλυπτικές και από τα ίδια τα αφηγήματα που έχουν μια κάποια λαϊκή απήχηση είναι οι αντιδράσεις όσων εμφανίζονται ενοχλημένοι από αυτά.

Οι στίχοι του ΛΕΞ δημιουργούν ταυτίσεις, είτε αρέσουν είτε όχι. Αφορούν τους 40 ετών και κάτω που καταλαβαίνουν πολύ καλά τι σημαίνει ο στίχος «κάποιες μέρες ζούμε, τις άλλες επιβιώνουμε», που ταυτίζονται με την περιγραφή άσχημων γειτονιών, ανεργίας, ανασφάλειας και κακοπληρωμένων δουλειών, το χάσμα μεταξύ όσων έμειναν κι όσων έφυγαν από τη χώρα. Οσοι γράφουν καταδικαστικές κριτικές, κάνοντας λόγο για «μιζέρια», «βαλκανική μίρλα», «αρνητισμό» κ.λπ., δεν έχουν υπόψη τους την ύπαρξη αυτού του νεανικού πρεκαριάτου; Δεν έχουν ακούσει στα συνέδρια που πάνε για τις γενιές που δεν έχουν βιωμένες εμπειρίες από την Ελλάδα της ανάπτυξης αλλά μεγάλωσαν μέσα στα μνημονιακά χρόνια και την πανδημία;

Ή μήπως – αν θέλουμε να μιλήσουμε για μουσική – δεν έχουν θαυμάσει ποτέ τη «μίρλα» των αμερικανικών blues, της Μπίλι Χόλιντεϊ και του Χάρι Μπελαφόντε ή δεν έχουν διακρίνει τη βαριά κοινωνική θεματική στο παλιό ρεμπέτικο; Που μίλαγε κυριολεκτικά για τα πάντα, από την ξενιτιά ως τα ναρκωτικά και το σεξ; Θα ήταν λίγο περίεργη όλη αυτή η αντίδραση σε έναν ράπερ αν τη βλέπαμε εκτός του γενικότερου πλαισίου στο οποίο εντάσσεται. Αυτού που λέει ότι δεν κάνει να «γκρινιάζεις». Γιατί «έχουμε ανάπτυξη». Γιατί «γίνονται επενδύσεις». Γιατί «μας παινεύει ο “Economist”». Γιατί «σου κάναμε μετρό». Γιατί «υπάρχουν και χειρότερα». Είναι το πλαίσιο που λέει στις γενιές αυτές που ταυτίζονται με το αφήγημα του ΛΕΞ ότι πρέπει τον πήχη των προσδοκιών τους να τον ορίζει η εκάστοτε εξουσία. Και κανένας στίχος δεν είναι πιο μίζερος από αυτό.

Τελευταία Νέα