Αναζήτηση
Από το 1995 και για τριάντα χρόνια, τέσσερις Πρόεδροι της Δημοκρατίας και έξι θητείες κρίθηκαν με ευρείες πλειοψηφίες.
Προφανώς η πρωτοβουλία ανήκε στον εκάστοτε αρχηγό της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας αλλά αυτή τη συνταγματική λογική συμμερίστηκαν και υπηρέτησαν πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης.
Η προεδρική εκλογή του 2025 ξεκίνησε στραβά.
Πρώτα διακινήθηκε η ιδέα «να κοντύνουμε τον Μητσοτάκη» με κάποια κηδεμονία Καραμανλή ή Σαμαρά. Το σενάριο ναυάγησε με τον Καραμανλή να απορρίπτει αξιοπρεπώς έναν αναξιοπρεπή ρόλο.
Ακολούθησε κάποιο αδιευκρίνιστο αίτημα για «κεντροδεξιό υποψήφιο».
Και ύστερα διάφοροι αριστεροί κομπιναδόροι επινόησαν τη θεωρία του «αντικυβερνητικού υποψηφίου» ζητώντας να χριστεί «κοινός υποψήφιος της αντιπολίτευσης» ο Χρ. Ράμμος.
Προφανώς για να επιβεβαιώσουν και δημοσίως την κυβερνητική μομφή ότι ο πρόεδρος της ΑΔΑΕ υπηρετούσε αντιπολιτευτικές σκοπιμότητες.
Τόσο τους κόβει. Ποιος τον ξεπλένει μετά τον «κοινό υποψήφιο» που ούτως ή άλλως δεν θα εκλεγεί!
Αλλά πάνω στην κουταμάρα τους οι κομπιναδόροι έκαναν το καλύτερο δώρο στον Μητσοτάκη.
Διότι αν υπάρχει «αντικυβερνητικός υποψήφιος», ο επικεφαλής της πλειοψηφίας αποκτά την ηθική και πολιτική ευχέρεια να υποδείξει έναν «κυβερνητικό υποψήφιο» και να τον εκλέξει. Απλά πράγματα.
Ελπίζω φυσικά ο Πρωθυπουργός να αγνοήσει το δώρο των αριστερών κομπιναδόρων και να υπηρετήσει μια συνταγματική και πολιτική παράδοση τριάντα χρόνων.
Προσωπικά δεν έχω καμία επιθυμία, ούτε υπηρετεί καμία λογική, ο «ρυθμιστής του πολιτεύματος» να είναι «κυβερνητικός» ή «αντικυβερνητικός». Ενα πρόσωπο ευρύτερης αποδοχής παραμένει το συνταγματικό ζητούμενο.
Διότι στην προεδρική εκλογή το θέμα δεν είναι να βγάλεις τον δικό σου ή εκείνον που βολεύει το παραμύθι σου αλλά κάποιον που θα υπηρετήσει υπεύθυνα και με σοβαρότητα το κορυφαίο αξίωμα.
Από την άλλη όμως οι κομπιναδόροι είναι και ανερυθρίαστα ασυνείδητοι.
Ετσι πορεύτηκαν την τελευταία δεκαπενταετία, έτσι νταραβερίστηκαν στο έπος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κι έτσι θυσίασαν κάθε δημοκρατικό κανόνα στον βωμό της δίψας «να πιάσουμε την καλή».
Ενδεχομένως θα μπορούσαν να πολιτευτούν έτσι και οι άλλοι.
Να τους σιχτιρίσουν δηλαδή (ούτως ή άλλως δεν είναι τίποτα μεγέθη…) και να βγάλουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας όποιον γουστάρουν. Κατά προτίμηση τον Αδωνι για να τους τη σπάσουν κιόλας.
Αλλά τι νόημα θα είχε αυτό για τη δημοκρατία μας; Κανένα.
Σε τέτοιες περιπτώσεις το δυσκολότερο είναι απέναντι στους κομπιναδόρους να κρατήσεις το πολιτικό μέτρο, τη θεσμική σοβαρότητα και τη δημοκρατική τάξη.
Κι αυτό είναι προφανώς ευθύνη του επικεφαλής της πλειοψηφίας αλλά και όσων κομμάτων αποστρέφονται τις κομπίνες.
Ή τουλάχιστον εκείνων που δεν διατίθενται να κόψουν εισιτήρια στο «Δελφινάριο» παίζοντας στο «Συμβούλιο Αντιπολίτευσης» της Ζωής.
