Η κυβέρνηση επιμένει ότι η συζήτηση για την Προεδρία της Δημοκρατίας δεν έχει ξεκινήσει και κόβει κάθε κουβέντα περί ονοματολογίας. Καλά κάνει, κατ’ αρχάς επειδή είναι απρέπεια εις βάρος της κυρίας Σακελλαροπούλου. Δεν είναι ωραίο να ζητάς από κάποιον να βοηθήσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και όταν η χρησιμότητά του έχει εξαντληθεί να τον πετάς – για την ακρίβεια, αυτό είναι παλιανθρωπίστικη συμπεριφορά. Σωστά λοιπόν κρατά αποστάσεις η κυβέρνηση από τη συζήτηση. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι παύει και η κουβέντα.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, η συζήτηση για την Προεδρία έχει ήδη ξεκινήσει στον χώρο της αντιπολίτευσης, τόσο της κοινοβουλευτικής όσο και της εσωκομματικής. Αυτά τα πράγματα, ξέρετε, είναι όπως οι εποχές του χρόνου, δεν διαδέχονται η μία την άλλη με ημερολογιακή ακρίβεια. Στην εποχή της κλιματικής κρίσης, μάλιστα, καμιά φορά δεν έρχονται καθόλου! Δεν βλέπετε που είμαστε δύο εβδομάδες πριν από τα Χριστούγεννα κι ακόμη περιμένουμε χειμώνα; Να προσθέσω και το άλλο, ότι η κουβέντα και το κουτσομπολιό για δημόσια πρόσωπα είναι τα κατεξοχήν θέματα που ερεθίζουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Επομένως, γίνεται ακόμη πιο δύσκολο να βάλεις τέλος σε μια συζήτηση η οποία έχει μεγάλο ακροατήριο.
Για να βοηθήσω την κατάσταση, λοιπόν, να προσφέρω την ιδέα μου, με την οποία πέφτει ταφόπλακα σε κάθε συζήτηση. Ο γνωστός κύριος από τις Σέρρες, εκείνος ο οποίος σταθερά ανά πενταετία απευθύνεται στη Βουλή και ζητά να προταθεί αυτός για το αξίωμα του προέδρου, επανήλθε και φέτος! Με υπόμνημά του προς τη Βουλή θέτει εκ νέου υποψηφιότητα για πρόεδρος και, συγχρόνως, επανέρχεται στην αποζημίωση των 100 (δεν θυμάμαι αν είναι δισ. ή απλά εκατομμύρια – ό,τι και αν είναι, δεν κάνει διαφορά…) που απαιτεί για όλες τις προηγούμενες φορές που η Βουλή τον αγνόησε. Αυτόν τον κύριο να προτείνει για πρόεδρο η κυβέρνηση, αφού συμφωνήσει μαζί του να αποσύρει την οικονομική απαίτησή του. Μ’ ένα σμπάρο θα έχουμε δυο τρυγόνια! Και δημοσιονομικό όφελος, και ένα πρόσωπο εγνωσμένης σοβαρότητας στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα…
ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ
Η πτώση του Ασαντ στη Συρία προκάλεσε αυτομάτως σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και εμείς, μια αρνητική διάθεση προς τη μεταναστευτική ροή από τη Συρία, καθώς και την αυστηροποίηση των σχετικών διαδικασιών ασύλου. Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτό εκδηλώθηκε από πολλές πλευρές και σχεδόν συγχρόνως, χωρίς να έχει προηγηθεί συνεννόηση. Ο κύριος λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό δεν διατυπώνεται ποτέ ευθέως από τις κυβερνήσεις που παίρνουν τα μέτρα, λόγω της πολιτικής ορθότητας, για την οποία συχνά η κοινή λογική θεωρείται κυνισμός. Εγώ τέτοια προβλήματα όμως δεν έχω, οπότε να σας τον πω για να ξέρετε.
Αν στην παρούσα φάση αυξηθεί απότομα η μετανάστευση από τη Συρία, όλοι αυτοί που θα ψάχνουν καταφύγιο στην Ευρώπη θα είναι, κατά τεκμήριο, οπαδοί ή συνεργάτες του καθεστώτος που κατέρρευσε. Αφενός, λοιπόν, δεν τους αξίζει να βρουν καταφύγιο στη Δύση και, αφετέρου, η Ευρώπη δεν έχει κανένα λόγο να εισαγάγει στις χώρες της τον εμφύλιο της Συρίας, καθώς είναι βέβαιο ότι οι υπάρχουσες κοινότητες Σύρων στην Ευρώπη (όλοι αυτοί που τους βλέπουμε στα τηλεοπτικά πλάνα να πανηγυρίζουν ξέφρενα την πτώση του Ασαντ) θα στραφούν εναντίον των νεοφερμένων και από την ένωση των δύο θα γεννηθούν τέρατα. Εξάλλου, ο εκπεσών και η οικογένειά του βρήκαν άσυλο στη Ρωσία! Ας πάνε κι αυτοί λοιπόν στον Βλαδίμηρο, που είναι γνωστός για την καλοσύνη και τη γενναιοδωρία του. Εκεί θα νιώθουν σαν στο σπίτι τους…
Και με την ευκαιρία της αναφοράς στη Ρωσία, αξίζει να προσέξουμε τις προσπάθειες που καταβάλλει η Μόσχα για να γίνει συμπαθής στη νέα κατάσταση. Ενώ την πρώτη μέρα, όταν η φυγή του Ασαντ ήταν πρώτο θέμα στα διεθνή δίκτυα, τα ρωσικά ΜΜΕ το ανέφεραν στο τέλος ως κάτι δευτερεύον και χωρίς σχόλια, την επομένη τα ΜΜΕ, που εκεί είναι απολύτως ελεγχόμενα, άρχισαν να αποκαλούν τους νικητές του εμφυλίου «δυνάμεις της αντιπολίτευσης» και λίγο αργότερα επέτρεψαν να υψωθεί η σημαία της αντιπολίτευσης στο κτίριο της πρεσβείας της Συρίας. Η έγνοια τους, φυσικά, είναι να μην απειληθεί το μέλλον των ρωσικών βάσεων στη Μεσόγειο – μια ναυτική και μια αεροπορική. Αν λάβουμε υπ’ όψιν όμως ότι αυτές οι βάσεις επέτρεψαν στη ρωσική αεροπορία να ισοπεδώσει τις πόλεις της Συρίας, οι ελπίδες της Ρωσίας για συνεννόηση με τη διάδοχο κατάσταση στη Δαμασκό είναι σχεδόν ανύπαρκτες…
