Κάθε φορά που διαβάζω για τις σκέψεις του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να μην προτείνει την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου για μια δεύτερη θητεία, ομολογώ πως μπερδεύομαι. Οχι από την απόφαση αυτή καθαυτή (που κανείς δεν γνωρίζει) αλλά από την αιτιολόγηση του προβληματισμού.
Τι έχει κάνει η Πρόεδρος που πείραξε τον Πρωθυπουργό στο διάστημα της θητείας της; Νομίζω απολύτως τίποτα. Δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα στον ίδιο προσωπικά – μολονότι μάλιστα στιγμές για να το κάνει υπήρξαν: θα μπορούσε π.χ. να είναι καυστική και επιθετική στο σκάνδαλο των υποκλοπών. Υπάρχει κάτι που ο Μητσοτάκης περίμενε από την Πρόεδρο όταν την επέλεξε και αποδείχτηκε πως έσφαλε γιατί αυτή εμφανίστηκε διαφορετική από αυτό που περίμενε; Δεν προκύπτει. Θυμάμαι Προέδρους της Δημοκρατίας που αποδείχτηκαν λίγο μπελάδες για όσους τους επέλεξαν. Ο Χρήστος Σαρτζετάκης ήταν κομμάτι διαφορετικός από αυτό που νόμιζε ο Ανδρέας Παπανδρέου – μάλιστα κυκλοφορούσε για χρόνια τότε η χιουμοριστική ατάκα πως ο Ανδρέας έκανε λάθος διαλέγοντας πρόεδρο τον Σαρτζετάκη γιατί τον μπέρδεψε με τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν που έπαιζε τον ρόλο του εισαγγελέα στο «Ζ» του Κώστα Γαβρά. Η σημερινή πρόεδρος, όμως, υπήρξε συνεπέστατη με όσα πρέσβευε. Απέφυγε τις εθνικιστικές κορόνες, έδειξε πόσο φιλελεύθερη είναι, κυρίως παρέμεινε αληθινή χωρίς να προσποιείται κάτι πομπώδες: δείχνοντας σε κάθε ευκαιρία το γούστο της (ακόμα και στη διοργάνωση της γιορτής της Δημοκρατίας π.χ.) η Πρόεδρος έδειξε πως δεν υπέφερε το βάρος του πρωτοκόλλου, χωρίς και να το αγνοεί.
Τι περίμενε από την Πρόεδρο ο Πρωθυπουργός και δεν το είδε θα είναι σωστό να μας το εξηγήσει αν δεν την προτείνει: το απαιτεί ένας στοιχειώδης σεβασμός στον ίδιο τον θεσμό. Μέχρι ο Μητσοτάκης να ανοίξει τα χαρτιά του διαβάζω διάφορα που κυκλοφορούν κι ομολογώ ότι εκπλήσσομαι όλο και πιο πολύ. Διαβάζω π.χ. ότι η Πρόεδρος ενόχλησε ένα κομμάτι των δεξιών βουλευτών (ενδεχομένως και των ψηφοφόρων τους…) γιατί το βράδυ που ψηφίστηκε ο νόμος για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών βγήκε και διασκέδασε με φίλους της γιορτάζοντας μαζί τους την ψήφισή του. Ακούω πως για να κάνει ένα άνοιγμα στο δεξιό ακροατήριο ο Πρωθυπουργός χρειάζεται πλέον έναν ΠτΔ που να θυμίζει τις αρχές της παράταξης της ΝΔ, διότι λέει το συγκεκριμένο ακροατήριο δεν είναι ενθουσιασμένο από την κεντρώα στροφή του κόμματος. Ισως, γράφουν συγκεκριμένοι κήνσορες της ελληνικής Δεξιάς, στους καιρούς που ζούμε να χρειάζεται ένας Πρόεδρος που να μπορεί να ξεσηκώνει και τα πατριωτικά μας αίσθημα απαντώντας στις λεκτικές τουρκικές προκλήσεις με παρρησία κ.λπ. κ.λπ. Αφήνω στην άκρη ότι δεν είναι επ’ ουδενί σωστό να χρησιμοποιηθεί η Προεδρία της Δημοκρατίας για να ικανοποιηθεί ένα κάποιο ακροατήριο – δεξιό ή αριστερό δεν έχει καμία σημασία. Αλλά στέκομαι στη βασική ένσταση κι αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να σκέφτεσαι να ικανοποιήσεις το δεξιό ντελίριο (που βλέπει παντού εκφραστές της woke ατζέντας και ζει για να ακούει απαντήσεις στους Τούρκους) κι από την άλλη να διαγράφεις π.χ. τον Αντώνη Σαμαρά που δεν κάνει άλλο από τα να επαναλαμβάνει ακριβώς αυτά!
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετά τις ευρωεκλογές έχει ένα εμφανέστατο άγχος: πιέζεται από τα δεξιά. Αλλά στην πίεση, όταν είσαι ηγέτης, δεν πρέπει να ενδίδεις: πρέπει να έχεις τη δύναμη να κρατάς το τιμόνι. Αν ο Πρωθυπουργός χρησιμοποιήσει την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας για να ικανοποιήσει τη Δεξιά της Δεξιάς θα γίνει απλά όμηρός της…
