Αναζήτηση
Ο γνωστός σκιτσογράφος Αρκάς μας λέει και σήμερα την καλημέρα του.
Στο σημερινό σκίτσο μας παρουσιάζει τις δύο οπτικές σύμφωνα με τις οποίες μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς. Από τη μία πλευρά, δηλαδή, είναι αυτοί που χαίρονται να ακούν κάλαντα και περιμένουν στην πόρτα με αγωνία να ακούσουν το πρώτο κουδούνι και τις πρώτες παιδικές φωνές της ημέρας να γελούν και να τραγουδούν, από την άλλη είναι αυτοί που με το που ακούσουν τρίγωνάκι σε απόσταση χιλιομέτρων τρέχουν να γλιτώσουν.
Ο μονόλογος που παρουσιάζει στο σημερινό του σκίτσο ο Αρκάς
Στο σκίτσο του Αρκά σήμερα βλέπουμε ένα παιδί να στέκεται και να τραγουδά. Πρόκειται δηλαδή για έναν μονόλογο κι όχι έναν διάλογο ως συνήθως.
«Αλχιμηνιά κι αλχιχλονιά, ψηλή μου δεντλολιβανιά, κι αλχή καλός μας χλόνος, εκκλησιά με τ’αγιο θλόνος», τραγουδά του το παιδί στους ρυθμούς του εθίμου της ημέρας, με έναν βέβαια παιδικό τρόπο, καθώς μάλλον, λόγω του νεαρού της ηλικίας του δεν είναι σε θέση να προφέρει το γράμμα «ρο» με αποτέλεσμα να το αντικαθιστά με το γράμμα «λάμδα».
Αφού ολοκληρώσει το τραγούδι το παιδί, μη όντας ικανό να καταλάβει πως το λάθος είναι δικό του κι όχι του ίδιου του τραγουδιού, λέει με αγανάκτηση καθώς μάλλον το γεγονός πως υπάρχουν τόσα ρο στο τραγούδι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς τον δυσκολεύει: «Έλεος!… Δεν είχανε άλλα λο να βάλουνε σ’ αυτά τα κάλαντα;».
