Η μετάβαση από τον ένα στον άλλο χρόνο είναι αφορμή για στοχασμούς σχετικούς με το βιβλίο. Ο στατιστικός Nassim Nicholas Taleb βλέποντας τη βιβλιοθήκη του Ουμπέρτο Εκο, με τους 30.000 τόμους, χαρακτήρισε τα αδιάβαστα βιβλία που έχει κανείς στη βιβλιοθήκη του ως αντι-βιβλιοθήκη. Πολλοί και πολλές αγωνιούν για το αν θα προλάβουν να διαβάσουν όλα τα βιβλία τους. Ακαιρη και αστόχαστη ανησυχία. Αντί να είναι ευτυχισμένοι/ες που έχουν πολλά βιβλία, κάθονται και κλαίνε που δεν θα προλάβουν να τα διαβάσουν. Αν όμως κάποιος αγαπά το βιβλίο, το μόνο που πρέπει να τον ενδιαφέρει και να τον ηρεμεί – εκτός από το πρόβλημα του συνωστισμού στον χώρο – είναι ακριβώς η κατοχή τόσο πολλών βιβλίων.

Ας υποθέσουμε πως κάποιος είναι 65 ετών και διαβάζει περίπου τον χρόνο γύρω στα 100 βιβλία. Ας του δώσουμε, χατιρικά, αλλά 20 χρόνια ζωής και ας υποθέσουμε πως τα αδιάβαστά του είναι περίπου 2.000. Επομένως τα επόμενα είκοσι χρόνια καλώς εχόντων των πραγμάτων θα έχει διαβάσει αυτά τα 2.000. Με τους ρυθμούς όμως που γεμίζει η βιβλιοθήκη του, σε είκοσι χρόνια τα αδιάβαστά του όχι μόνο δεν θα μηδενιστούν, αλλά θα είναι ίσως και υπερτριπλάσια των σημερινών. Να απελπιστεί; Να πέσει σε κατάθλιψη; Το αντίθετο. Να χαρεί.

Το βιβλίο είναι καλή παρέα, όχι μόνο όταν το διαβάζουμε, αλλά και όταν μόνο το μυρίζουμε ή το ξεφυλλίζουμε. Οταν το ξεχωρίζουμε για να το πάρουμε μαζί μας στο επόμενο ταξίδι μας, αλλά και όταν σκοντάφτουμε πάνω του ανεβαίνοντας τη σκάλα. Το βιβλίο μάς επιφυλάσσει μεγάλες εκπλήξεις, όταν ψάχνοντας κάποιο άλλο ξαφνικά πέφτουμε πάνω σε κάτι που το είχαμε ξεχάσει, αν και αποτελεί ένα κλασικό βιβλίο ενός κλασικού συγγραφέα. Μα πώς το ξέχασα, αναρωτιόμαστε; Αλλά την ίδια στιγμή την απογοήτευση που το είχαμε κάπου καταχωνιάσει, διαδέχεται η χαρά που το έχουμε. Θα το διαβάσω τώρα, υποσχόμαστε στον εαυτό μας. Καθόλου απίθανο πάλι να το ξεχάσουμε στη συνέχεια. Αλλες φορές ξεχωρίζουμε μια στοίβα βιβλία και υποσχόμαστε στον εαυτό μας πως θα τα διαβάσουμε στο επόμενο διάστημα. Ολο όμως και κάτι συμβαίνει που μερικά εξ αυτών, τα προοριζόμενα για διάβασμα, τα αντικαθιστούν «κάποια άλλα» και μετά «άλλα» και κάποια «άλλα» κ.ο.κ.

Τα βιβλία σε ένα σπίτι γεμάτο με αυτά είναι σαν τα στρώματα της γης. Στο πάτωμα, πάνω στους μπουφέδες, στις καρέκλες και στις εσωτερικές σκάλες βρίσκονται τα τελευταίως αποκτηθέντα βιβλία. Αυτά είναι ο «φλοιός». Στη βιβλιοθήκη, μπροστά μπροστά, το ένα πάνω στο άλλο, σε οριζόντια θέση, βρίσκονται τα αμέσως προηγούμενα, κάτι σαν τον «μανδύα» και τον «εξωτερικό πυρήνα» και τέλος από πίσω τους σε οριζόντια θέση υπάρχει ο «εσωτερικός πυρήνας». Εκεί «κουρνιάζουν» τα πρώτα και πιο αγαπημένα βιβλία.

Αυτά δεν είναι πλέον ορατά σε κανένα άλλο εκτός από το μυαλό του κατόχου της βιβλιοθήκης. Τα αδιάβαστα βιβλία εν τέλει αποτελούν κίνητρο για να εξακολουθούμε να θέλουμε να ζήσουμε. Ισως μόνο εξαιτίας τους ο φίλος μας ζήσει περισσότερο από τα 20 χρόνια που χατιρικά του δώσαμε.

Τελευταία Νέα