Μια ευχή

Είναι οι μέρες των ευχών. Των ατομικών, πρώτα απ’ όλα: υγεία, χαμόγελα, αγάπη, δημιουργικότητα, πρόοδος. Αλλά και των συλλογικών: να αναπτυχθεί με πιο ισορροπημένο τρόπο η οικονομία, να βελτιωθεί η καθημερινότητά μας στις πόλεις, να γίνει το αποφασιστικό βήμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ας προσθέσω άλλη μία, χάριν της κουβέντας: να μάθουμε να ακούμε, να συζητάμε, να σεβόμαστε την αντίθετη άποψη. Κι αν για τις μεγαλύτερες γενιές η ευχή είναι μάλλον μάταιη – αυτά τα μαθαίνεις μικρός –, ας φροντίσουν τουλάχιστον οι νεότεροι να μην αντιγράψουν τα ελαττώματά μας.

Τον φανατισμό δίδαξαν, ή τέλος πάντων επανέφεραν στο προσκήνιο, οι Ζαίοι. Οποιος διαφωνούσε μαζί τους εκείνα τα χρόνια ήταν κάτι σαν πράκτορας του κεφαλαίου. Τέλος πάντων, ύποπτος. Δύο στρατόπεδα υπήρχαν, οι καλοί και οι κακοί, οι υγιώς σκεπτόμενοι και εκείνοι που εξυπηρετούσαν εκουσίως ή ακουσίως τα σχέδια του εχθρού. Η τοξικότητα χτύπησε ταβάνι. ‘Η έτσι νομίζαμε: γιατί στα χρόνια που ακολούθησαν την Πρώτη Φορά Αριστερά τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν θεαματικά. Ο αντισυριζαϊσμός άρχισε να ανταγωνίζεται σε τοξικότητα τη συριζίλα, ακόμη κι όταν το κόμμα πήρε πλέον εμφανώς τον δρόμο της παρακμής. Αν διαφωνείς τώρα με την άποψη που κυριαρχεί, σε κοιτούν περίεργα / συγκαταβατικά / καχύποπτα.

Συγχωρήστε μου μια προσωπική αναφορά. Οταν έγραφα τότε κάτι αρνητικό για τον ΣΥΡΙΖΑ, με έλεγαν δεξιό. Τώρα που άσκησα κριτική σε έναν υπουργό, εκείνος μεν ισχυρίστηκε ότι τον αντιπαθώ, κάποιοι οπαδοί του δε με χαρακτήρισαν… κομμουνιστή.

Κι ύστερα έχουμε τους ακροκεντρώους. Πέρυσι το αγαπημένο τους θέμα ήταν η νεκρή Μαρία. Κάτι φουκαράδες πρόσφυγες που τους έσερναν προς τα κει οι Ελληνες και προς τα δω οι Τούρκοι κατασκεύασαν μια ιστορία μπας και πάψουν να ταλαιπωρούνται, κάτι ευαίσθητοι εντός ή εκτός εισαγωγικών τούς υπερασπίστηκαν κι άνοιξε ο ασκός του Αιόλου: όλη η μεταναστευτική κρίση συμπυκνώθηκε στο φάντασμα ενός κοριτσιού. Φέτος, είχε την τιμητική της στα σόσιαλ μίντια η ουοκίλα. Οποιος έθετε με οποιονδήποτε τρόπο ένα ζήτημα δικαιωμάτων ήταν αυτομάτως woke. Ακόμη και τον Τραμπ, διαβάσαμε, τον έβγαλαν εκείνοι που απηύδησαν με τη νέα αυτή εκδοχή της πολιτικής ορθότητας. Κάποιοι, οι πιο φανατικοί, ενέταξαν στην woke κουλτούρα και τον γάμο των ομοφύλων, αλλά ευτυχώς αποδοκιμάστηκαν και μαζεύτηκαν.

Το τελευταίο ζήτημα που διχάζει το έθνος είναι ο Καζαντζίδης. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ιερό τέρας: όποιος βαριέται τα τραγούδια του, θεωρεί ότι βγάζουν σεξισμό και πατριαρχικό πνεύμα ή, τέλος πάντων, δεν συμμετέχει στις εκδηλώσεις ομαδικής λατρείας, καλό είναι να σωπαίνει, ιδίως αν δεν ζούσε εκείνα τα ένδοξα χρόνια. Δικαιούσαι να έχεις την άποψή σου, αρκεί να είναι η σωστή, όπως έλεγε ένα παλιό στέλεχος του ΚΚΕ – αλλά τώρα το λένε οι φιλελεύθεροι.

Ψυχραιμία. Δεν υπάρχουν απαγορευμένα θέματα. Να τσακωνόμαστε – αλλά να μην κουνάμε το δάχτυλο. Καλή χρονιά!