Πώς να εξηγήσεις τα συναισθήματα ορφάνιας, συντριβής από απρόσωπες κοσμικές δυνάμεις, στέρησης της ζωής που γλιστράει μέσα από τα χέρια σου, σμίκρυνσης του κόσμου σου, επειδή έφυγε ο Κώστας Σημίτης;

Μου το ανακοίνωσαν κλαίγοντας· μετά από λίγο έκλαψα και εγώ γιατί ένιωσα την απώλεια σαν απαίσιο οιωνό όσων φοβάμαι: έφυγε και ο Σημίτης, δεν υπάρχει ελπίδα πια.

Φόβοι απόμαχου, γέροντα ίσως· θα μπορούσε να είναι μεγάλος αδελφός μου, πατέρας μου όχι – γιατί ορφάνια λοιπόν; Λείπει άλλωστε από την πολιτική 20 χρόνια, έχουμε ήδη πενθήσει την απουσία του πολλές φορές.

Ίσως, επειδή –προσπαθώ να βάλω τα συναισθήματα σε σκέψεις και λέξεις– κάτι ήξεραν κάποιοι στο ίδιο το ΠαΣοΚ που τον αποκαλούσαν «κινέζο» για να τον μειώσουν·  ήταν κινεζική πορσελάνη που συνεχώς κινδύνευε από τσουκάλια, τεντζερέδες αλλά και ελέφαντες.

Ίσως επειδή τον έλεγαν  «λογιστή» τα αδηφάγα της πολιτικής πιάτσας που δεν ήθελαν να δίνουν ποτέ, σε κανέναν, λογαριασμό.

Ίσως επειδή δεν είπε ποτέ ότι άφησε μεγαλεία για χάρη μας, πως θυσίασε σπουδαία επαγγελματική καριέρα για να υπηρετήσει τον λαό και το έθνος, πως του χρωστάει η Αριστερά επειδή ο πατέρας του ήταν υπουργός του ΕΑΜ ή η δημοκρατία επειδή επί χούντας πρωτοστάτησε στην αντίσταση.

Ίσως επειδή προτίμησε την ειρήνη από τον πόλεμο σε εποχή που σοβαροί υπουργοί, βαθιοί  φιλόσοφοι και ρηχοί –πάντα–δημοσιογράφοι υποστήριζαν πως «ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος». Ο Σημίτης ήξερε πώς πόλεμος σημαίνει για κάθε εμπλεκόμενο, για νικητές και ηττημένους,  βαρβαρότητα, αγριότητα, υπανάπτυξη, μιλιταρισμό· όπως τα βλέπουμε γύρω μας σήμερα.

Ίσως επειδή νιώθαμε να μοιραζόμασταν λίγο από την αξιοπρέπειά και την αξία του.

Ίσως επειδή είχε στόχους φωτεινούς και τους υπηρετούσε με συνέπεια· ο Καραμανλής συγκρούστηκε με τον Κωνσταντίνο Β’, ο Σημίτης συγκρούστηκε με τον Χριστόδουλο, τον χρυσοστολισμένο ζόφο του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της αμάθειας.

Ήταν η νέα χιλιετία ο Κώστας Σημίτης·  η χιλιετία του ευρώ, της Ολυμπιάδας 2004, του ποδοσφαιρικού Euro 2004, της Γέφυρας, του Αεροδρομίου, του Μετρό. Στα είκοσι χρόνια που πέρασαν ζήσαμε την πραγματικότητα της χρεοκοπίας, της υποκρισίας, της αλητείας, των ψευδών και των συγκρούσεων, της πανδημίας· ακολούθησαν οι πραγματικότητες της Ουκρανίας, της Παλαιστίνης, του Τραμπ και του Μασκ.

Ορφανέψαμε, οι ελπίδες έχουν γίνει φόβοι.

Ήταν ωραίος θάνατος του, στον ύπνο, χωρίς ιατρικούς βασανισμούς, χωρίς την υποβάθμιση που φέρνουν τα κακά γηρατειά· ακόμα και στην έξοδό του ήταν αξιοπρεπής και ωραίος σαν Έλληνας ο Κώστας Σημίτης.

Σε μας έμεινε η αναξιοπρέπεια του φόβου και η συντριβή του «ποτέ πια», που μας υπόσχονται Κοράκια σαδιστικά.

Τελευταία Νέα