Οι Νεοέλληνες ζούμε τη διαρκή αποτυχία, συλλογική και ατομική, να υπάρξουμε ως σύγχρονοι αστοί – πολίτες, μέλη της πόλης κατά την αριστοτελική αντίληψη. Ο Κώστας Σημίτης ολοκλήρωσε για τον εαυτό του, και στον βαθμό που επηρέασε τους θεσμούς της κοινωνίας του, και για τους άλλους την εν λόγω διαδικασία.
Το βλέπαμε στην εμφάνιση ή στη δημόσια έκφρασή του, το συμπεραίναμε στην ελάχιστη έως καθόλου προβολή του οικογενειακού ή του ιδιωτικού του βίου. Προσερχόταν σε εκδηλώσεις, συμμετείχε ως ενεργός διανοούμενος σε συναντήσεις, συνήθως συνοδεία της συζύγου του, οι δυο τους περίπου σαν ένα ζευγάρι άσημων, πλην ευπρεπών αστών.
Δεν κολάκεψε την πολιτιστική ανασφάλεια των μικροαστών, κι ας αποτελούσαν αυτά τα στρώματα – πώς να μην το ήξερε – τη συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων.
Με το παράδειγμα και με το έργο του εύλογα ενεργοποίησε το εμφύλιο ρήγμα που (πέρα από ιδεολογικά προσχήματα) διατρέχει τη νεοελληνική κοινωνία: ανάμεσα στους λιγότερους που κατανοούν τη ζωτική ανάγκη των μεταρρυθμίσεων για χώρες όπως η Ελλάδα, και τους περισσότερους που τις αρνούνται. Οδήγησε, ωστόσο, τους πρώτους σε ευάριθμες όμως στρατηγικές νίκες, εξού και ο διχασμός ακόμη και πάνω απ’ το φέρετρό του: ο σεβασμός ή το μίσος προς το πρόσωπό του.
Ο Αντώνης Νικολής είναι συγγραφέας
