To μήνυμα του κυβερνητικού ανασχηματισμού της Παρασκευής δεν είναι ανακύκλωση προσώπων, όπως με πολιτική οκνηρία αναλύουν στην αντιπολίτευση, αλλά κάτι άλλο: φυγή προς τα μπρος. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναδομεί το κυβερνητικό σχήμα σε δύο επίπεδα.
Σε κεντρικό επίπεδο, επιδιώκει ένα πιο παραγωγικό σχήμα: φιλελεύθερο, μεταρρυθμιστικό και τεχνοκρατικό. Επιστρέφει, δηλαδή, στην πολιτική κοιτίδα του, επιθετικά και με μια διάθεση να ελέγχει ο ίδιος τις εξελίξεις, να βάζει την ατζέντα του και να την παρακολουθεί. Μοναδική προσπάθειά του να προσεγγίσει τη βαθιά Δεξιά, εντός και εκτός του κυβερνώντος κόμματος, αποτελεί η τοποθέτηση του Μάκη Βορίδη στο υπουργείο Μετανάστευσης, περισσότερο για να συμβολίσει την ευρωπαϊκή σκλήρυνση απέναντι στην παράνομη μετανάστευση – μια που επιστροφές παράνομων μεταναστών ήδη γίνονται, και είναι αρκετές.
Σε τοπικό επίπεδο, σε επίπεδο δηλαδή υφυπουργών, επιδιώκει να διευθετήσει τα εσωκομματικά του προβλήματα και, ιδίως, να χειραγωγήσει τις όποιες ιδεολογικοπολιτικές πιέσεις ιδίως από τη σαμαρική Δεξιά. Ιδίως στην Πελοπόννησο, αναβάθμισε τον Μεσσήνιο Γιάννη Λαμπρόπουλο ως αντι-Σαμαρά που αναλαμβάνει υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, και δυο σαμαρικούς, τον Αρκά Κώστα Βλάση που τοποθετήθηκε υφυπουργός Παιδείας και τον Λάκωνα Αθανάσιο Δαβάκη που ανέλαβε υφυπουργός Εθνικής Αμυνας. Δεν ήταν τόσο γενναιόδωρος, πάντως, με την καραμανλική συνιστώσα της ΝΔ, κι είναι ηχηρή η απουσία του Ευριπίδη Στυλιανίδη, παρά τις περί του αντιθέτου διαρροές που προφανώς πριν τον ανασχηματισμό έκανε ο ίδιος.
Το νέο κυβερνητικό σχήμα Μητσοτάκη είναι μια επιθετική απάντηση στην τοξικότητα και στην παραλυτική αντιπολίτευση, στην προσπάθεια δηλαδή όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων της Αριστεράς και της Δεξιάς, του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου, να μετατρέψουν το πολιτικό προσκήνιο σε αρένα, όπου σε ρόλο θηρίων κατακρεουργούν τα κυβερνητικά στελέχη. Με δεδομένο ότι η ανθρωποφαγία επεκτάθηκε ιδιαίτερα μέσω της εκμετάλλευσης του δυστυχήματος των Τεμπών από αδυσώπητους εμπόρους θλίψης, και εγκαταστάθηκε όχι μόνο στους δρόμους και στις πλατείες αλλά, κυρίως, στα κοινωνικά δίκτυα, όπου το ψέμα και η διαβολή ανασυνθέτουν το μίσος, τα συστατικά του οποίου τα γνωρίσαμε το διάστημα 2010 – 2014, η προσπάθεια της κυβέρνησης να παραγάγει έργο είναι αξιοθαύμαστη.
Αλλά και δύσκολη. Και στην παραγωγή και στην επικοινωνία του. Αρκεί να δει κανείς πόσο δύσκολα επικοινωνήθηκε η σημαντική για την ελληνική οικονομία απόφαση του επενδυτικού οίκου Μοοdy’s για αναβάθμισή της. Το μεγάλο αυτό γεγονός, που δείχνει ότι το κρατικό πιστωτικό προφίλ της χώρας μας θεωρείται πλέον ιδιαίτερα ανθεκτικό σε πιθανούς μελλοντικούς κλυδωνισμούς και επιβεβαιώνει ότι τα δημόσια οικονομικά βελτιώθηκαν πιο γρήγορα από ό,τι αναμενόταν, πνίγεται από τη συστηματική λάσπη που ρίχνεται στα κοινωνικά δίκτυα από διάφορους σταρ της γκρίνιας, που με μισές αλήθειες, ψέματα, λάσπη και πόλεμο προσπαθούν να λερώσουν την πραγματικότητα, υπονομεύοντας τη μεγαλύτερη κατάκτηση της ελληνικής κοινωνίας από το 2019: την κανονικότητα.
Στην προσπάθεια διεκδίκησης εκ νέου της κανονικότητας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φωνάζει μαζί του, πλάι στον Ακη Σκέρτσο και τον Παύλο Μαρινάκη, και τον μεθοδικό και αποτελεσματικό Κωστή Χατζηδάκη, σε ρόλο συντονιστικό των παραγωγικών υπουργείων – τα οποία θα ελέγχονται και θα αξιολογούνται. Ο Χατζηδάκης και, μαζί, ο Κυριάκος Πιερρακάκης στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, είναι και η πρόταση του Πρωθυπουργού για την επόμενη μέρα της ΝΔ, οψέποτε ο Μητσοτάκης αποχωρήσει από την ηγεσία του κόμματος.
Αυτό είναι το μακροπρόθεσμο σχέδιο. Βραχυπρόθεσμα, βέβαια, προέχει η περιθωριοποίηση, ακόμα μια φορά, της τοξικής αντιπολίτευσης και των μεθόδων της. Η έξοδος δηλαδή στον καθαρό αέρα.
Ομηροι της χυδαιότητας
Ο Αρίστος Δοξιάδης δεν είναι απλώς ένας τεχνοκράτης με αξιοζήλευτες σπουδές, πετυχημένος σύμβουλος επιχειρήσεων. Ούτε μια παρεμβατική προσωπικότητα που, τα χρόνια του αντιμνημονιακού λαϊκισμού, προειδοποίησε για την ανάγκη η χώρα να κινηθεί σε ράγες ουσιαστικού εκσυγχρονισμού. Κι η παραίτησή του, χθες, από τη θέση υφυπουργού Ερευνας και Καινοτομίας, στην οποία μόλις το Σάββατο είχε ορκιστεί, ήταν αποτέλεσμα μιας ισοπεδωτικής απαξίωσής του, αυτού, των ικανοτήτων του, της διαδρομής του, της ιδεολογικής του αλλά και της επιστημονικής του συγκρότησης, αλλά και της καθαρότητας της διαδρομής του, με μισές αλήθειες, ψέματα, λοιδορίες και τοξική στοχοποίηση. Κατηγορήθηκε, με γενικόλογες φήμες (η γνωστή τακτική που μετέτρεψε τα Τέμπη από δυστύχημα σε «έγκλημα») μέχρι και ότι συμμετείχε σε επιχειρηματικό καρτέλ στον χώρο του ξενόγλωσσου διδακτικού βιβλίου, ενώ όσοι του επιτέθηκαν έκρυψαν ότι είχε κατηγορηθεί για αυτή την υπόθεση αλλά αθωώθηκε. «Τι πάω να μπλέξω με τα πίτουρα;», θα σκέφτηκε ο Αρίστος Δοξιάδης.
Δυστυχώς, κάπως έτσι αποτρέπονται όσοι μπορούν να φέρουν γνώσεις και ικανότητες στην πολιτική, όσοι όντως μπορούν να συμβάλουν στο χτίσιμο μιας άλλης, καλύτερης χώρας. Οπως συκοφαντούνται οι σοβαρές φωνές στον δημόσιο διάλογο, έτσι αποτρέπονται και τα στελέχη με πείρα και ικανότητες από την πολιτική. Η χώρα είναι όμηρος της χυδαιότητας.
