Να διευκρινίσουμε μερικές ανόητες απορίες των ημερών.
Πρώτα, πότε θα κριθεί η κυβέρνηση. Προφανώς κρίνεται κάθε μέρα και στο τέλος στις εκλογές. Ετσι γίνεται πάντα και εξαιρέσεις δεν προβλέπονται.
Υστερα, από τι θα κριθεί η κυβέρνηση. Προφανώς από την ποιότητα της διακυβέρνησης. Κι όχι από το αν οι «δελφίνοι» είναι δυο, είναι τρεις, είναι χίλιοι δεκατρείς.
Και τέλος, ποιος θα την κρίνει την κυβέρνηση. Προφανώς ένα συλλογικό σώμα που ονομάζεται έλληνας πολίτης. Και φυσικά όχι κάθε λογής κλαπατσίμπαλοι.
Απλά κι αυτονόητα πράγματα. Λογικά πάμε παρακάτω.
Ξέρετε όμως ποια είναι η ουσία; Πως με τα χρόνια έχει σωρευτεί μια μειοψηφική αλλά επιθετική μάζα που εκπέμπει τοξικότητα, καχυποψία, κοινωνική μοχθηρότητα, αστάθεια, παλαβομάρα.
Αυτή είναι ο βασικός αντίπαλος της κυβέρνησης. Αυτή και όσοι την εκφράζουν.
Διότι άλλοι δεν υπάρχουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύθηκε, το ΠΑΣΟΚ αυτοκαταστρέφεται, το ΚΚΕ είναι οχυρωμένο στα δικά του, οι ακραίοι της ακραίας Δεξιάς είναι για τα καλαμπούρια και μόνο η Λατινοπούλου έμεινε να χορεύει. Το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει.
Ελα όμως που αυτόν τον συγκεκριμένο αντίπαλο η κυβέρνηση καταφανώς δεν ξέρει πώς να τον αντιμετωπίσει. Αλλοτε τον παίρνει με το άγριο κι άλλοτε «σκύβει το κεφάλι».
Δεν βγάζεις άκρη διότι δεν έχουν όλοι την ίδια γνώμη για ένα ιδιόρρυθμο κι ίσως ετερόκλητο σύνολο ανθρώπων που μπορεί να μην ελέγχει τη χώρα αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να την αναστατώσει.
Προσπαθείς να τους καταλάβεις; Αδύνατο. Αλλωστε τα βασικά χαρακτηριστικά τους είναι ατομικά, συγκινησιακά και ψυχολογικά. Δεν ερμηνεύονται.
Δεν προσπαθείς να τους καταλάβεις; Κακώς. Σημαίνει ότι δεν έχεις «ενσυναίσθηση» για τους φόβους, τους θυμούς και τις ανησυχίες τους.
Με άλλα λόγια, δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, ούτε αν μπορούμε να ζήσουμε μαζί, ούτε γιατί έχουν σαλτάρει. Αποτελούν όμως το σοβαρότερο πρόβλημα και τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο της κυβέρνησης.
Κάθε κυβέρνησης, θα μπορούσα να προσθέσω.
Και δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Περιφέρουν με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση τη φασαρία τους στις περισσότερες ευρωπαϊκές δημοκρατίες.
Ενα είδος συναισθηματικά απόκληρων και ψυχολογικά ανυπότακτων όχι τόσο της κοινωνίας όσο του εαυτού τους.
Αν ζούσαμε στην αρχαία Ρώμη θα λέγαμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ανήκουν στη «civilitas», ότι δηλαδή δεν είναι «κάποιοι από εμάς».
Αλλά στις σύγχρονες δημοκρατίες δεν λέγονται τέτοια πράγματα. Και γι’ αυτό περιμένουμε απλώς από τη νόμιμη κυβέρνηση και την έννομη τάξη να τα βγάλει πέρα μαζί τους.
Δεν θα είναι εύκολη υπόθεση.
