Τι με πιάνει τώρα εμένα και έχω κάποιες απορίες, κάποιες ερωτήσεις, στις οποίες, εκ των πραγμάτων, δεν υπάρχουν απαντήσεις. Σκεφτόμουν, για παράδειγμα, πώς ήταν η πολιτική όταν δεν πόνταρε τόσο όσο σήμερα στις επικοινωνιακές εντυπώσεις. Οταν δεν είχε, δηλαδή, τόσο έντονο το στοιχείο του show. Και για να υπάρξει show, απαραίτητη είναι και η ύπαρξη κοινού – show χωρίς κοινό είναι «μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα». Και σήμερα το κοινό είναι τεράστιο λόγω Διαδικτύου. Και το θέαμα πολλά υποσχόμενο, ακόμη και αν πρόκειται για φτηνή «παραγωγή», λόγω της εύκολης καταγραφής του και της διαδικτυακής του αναπαραγωγής.

Οχι ότι δεν «ανέβαιναν» και παλαιότερα πολιτικές «ρεβί πίστας». Θυμάμαι, ας πούμε, το 1985, στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, τον βουλευτή Ιωαννίνων της ΝΔ Λευτέρη Καλογιάννη (που, μετά το περιστατικό, πέρασε στην Ιστορία ως «Καλπογιάννης»), ο οποίος, κατά την ψηφοφορία, ζαλώθηκε την κάλπη και τη μετέφερε στα βουλευτικά γραφεία του κόμματός του. Αλλά από αυτό μία φωτογραφία υπάρχει μόνο. Τη δημοσίευσαν δυο – τρεις φορές οι εφημερίδες, το συζητήσαμε μεταξύ μας, τότε που δεν αγορεύαμε νυχθημερόν στα σόσιαλ μίντια, και από ‘κεί και πέρα πάει, έμεινε στην Ιστορία – δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τι θα γινόταν στις μέρες μας με ανάλογο περιστατικό.

Σήμερα, σε μια εποχή που οι εκλογές κρίνονται από τα βίντεο που ανεβάζουν οι υποψήφιοι στο TikTok, το «παιχνίδι» μεταφέρεται στο γήπεδο των εντυπώσεων και, ανά περίπτωση, της αναμόχλευσης της συγκίνησης. Οταν άνθρωπος που, έστω κι αν δεν είναι πολιτικός, διαμορφώνει την πολιτική ατζέντα, λέει τη φυλακή «μπουντρούμι» (στο οποίο θέλει να οδηγήσει συγκεκριμένους πολιτικούς πριν αποφανθεί η Δικαιοσύνη), μιλάμε για βουκολικό δράμα – ποιος λέει σήμερα μπουντρούμι; Εκτός κι αν «ζει» εντός του ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης.

Με τέτοια σόου, πολιτικοί κάνουν σήμερα καριέρα. Ποιος δεν θυμάται εκείνες τις θριαμβευτικές παραστάσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το καλοκαίρι του 2015, στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, όταν «μ’ αητού φτερούγα και γερακιού ματιά» ρωτούσε «Πού ήσασταν όταν έπεσε μαύρο στην ΕΡΤ;»; Τις πόζες της μπροστά στη Βουλή τη νύχτα του δημοψηφίσματος; Κι ας μη θυμηθώ άλλα κι άλλους γιατί θα κακοκαρδιστούμε.

Το σενάριο και η παραγωγή για την Προανακριτική των Τεμπών ήταν έτοιμα. Και λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία, ο Τριαντόπουλος ζητά να δικαστεί από τον φυσικό του δικαστή. Αυτό δηλαδή που ήταν το ουσιαστικό ζητούμενο, το αίτημα των διαδηλωτών για τα Τέμπη, η άποψη κορυφαίων συνταγματολόγων που δεν τους λες και φίλους της κυβέρνησης. Το θέμα έρχεται τούμπα και κάποιοι ισχυρίζονται ότι η αλαλάζουσα αντιπολίτευση χάνει έτσι την ευκαιρία για το σόου.

Αντε, καλέ. Show must go on, έστω και με «πειραγμένο» σενάριο. Και θα πάει. Οι χορωδίες από εξάχρονα που τραγουδάνε «Δεν έχω οξυγόνο» ή από αυτή την τρυφερή ηλικία προπονούνται στον διχασμό τού «Εσείς και εμείς», φωνάζοντας «Εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε γι’ ανθρώπινες ζωές», προετοιμάζονται απ’ όσο βλέπω στα σόσιαλ μίντια, το ηθικό πλεονέκτημα βγαίνει σε πολλά σχέδια και χρώματα και αποκαλεί τον Νίκο Πλακιά που έχασε στα Τέμπη δύο κόρες και μια πρωτανιψιά «άνθρωπο του Αδωνη». Η παράσταση πρέπει να συνεχιστεί και θα συνεχιστεί.

Στα χαρακώματα του ΠΑΣΟΚ

Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς γίνεται στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά νομίζω ότι μάλλον θέλουν τον Νίκο Ανδρουλάκη αρχηγό με ημερομηνία λήξης πιο σύντομη και από παραδοσιακό γιαούρτι (τα στραγγιστά κρατάνε περισσότερο). Αυτή η παραφιλολογία ότι «δεν τραβάει» και δεν ανεβαίνουν τα ποσοστά δεν μπορεί παρά να καλλιεργείται εκ των ένδον, προς τα εκεί «δείχνει» και το χθεσινό φραστικό επεισόδιο με την Ευαγγελία Λιακούλη. Δηλαδή, για να καταλάβω, γίνεται δημόσια κουβέντα γιατί δεν ανεβαίνει το ΠΑΣΟΚ και όχι γιατί έχει κατρακυλήσει εκεί που έχει κατρακυλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ούτε γιατί η Νέα Αριστερά, το μισό του τέως κυβερνώντος κόμματος, σε λίγο θα είναι μη ανιχνεύσιμη στις δημοσκοπήσεις; Θα τρελαθούμε;

Τελευταία Νέα