Κυπελλούχος Ευρώπης σε ένα από εκείνα τα κατορθώματα που θα (σου) θυμίζουν πάντα την ανάγκη να πιστεύεις σε θαύματα. Μοναδικός και ισχυρός υποψήφιος κάτοχος του (επόμενου) νταμπλ. Ετοιμος να επιστρέψει σε τροχιά Champions League, βάζοντας την Ελλάδα εκ νέου στον χάρτη της κορυφαίας διοργάνωσης έπειτα από μία πενταετία. Με δικά του παιδιά, απευθείας από την παραγωγική διαδικασία, στην πρώτη γραμμή της μάχης. Και μια ευλογημένη γενιά στα ενδότερα Ρέντη να υπερασπίζεται τον τίτλο του Youth League τροπαίου θέτοντας υποψηφιότητα, γιατί όχι, για τον back to back ευρωπαϊκό τίτλο σε επίπεδο Νέων.

Ολα αυτά με το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» από παιχνίδι σε παιχνίδι sold out. Με τον κόσμο του να καμαρώνει. Σε τρεις λέξεις; Παράδειγμα προς μίμηση. Κανονικό case study για τον τρόπο που ο οργανισμός Ολυμπιακός καταλαβαίνει, σχεδιάζει και υλοποιεί ποδόσφαιρο μεγαλώνοντας τον μύθο και τον ίσκιο του. Μεταξύ μας: Τι άλλο να ζητήσεις για τα 100 γενέθλια (του); Και άραγε πόση φαντασία να χωρά στην προσπάθεια κατανόησης της πραγματικότητας, στα χρόνια που ο Βαγγέλης Μαρινάκης κρατά το τιμόνι;

Μια ζωή

Εβαλε τις σωστές λέξεις στη σωστή σειρά ο ισχυρός άνδρας των Ερυθρολεύκων μιλώντας στην τηλεοπτική εκπομπή Mega Stories, σε ένα αφιέρωμα για τα επετειακά γενέθλια που αναμένονταν καιρό τώρα. Και κατάφερε να ανοίξει το άλμπουμ με τις αναμνήσεις μιας ζωής. Από την εποχή που κρατώντας από το χέρι τον πατέρα του, Μιλτιάδη, έμπαινε στο Καραϊσκάκης θαυμάζοντας τον Μάικ Γαλάκο και τον Νίκο Βαμβακούλα («τον ανακάλυψε ο πατέρας μου γιατί έπαιζε στο Λαύριο όπου έχουμε εξοχικό σπίτι στο Σούνιο και τον παρακολουθούσε από μικρό, είχε κάνει το σκάουτινγκ) και διατηρώντας αθλητικό «δελτίο» – με χρονολογία έκδοσης 1979 – στο τμήμα μπάσκετ. Ως τον άνθρωπο που κόντρα στο ρεύμα της εποχής, τον Ιούνιο του 2010, ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη να οδηγήσει τους Πειραιώτες στη μετά τον Σωκράτη Κόκκαλη εποχή (τους) μέσα στη φορτούνα της μεγαλύτερης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που έπληξε την Ελλάδα μεταπολεμικά.

«Δύο εκατομμύρια στους δρόμους»

Τον ίδιο που έμελλε να οδηγήσει τον Ολυμπιακό να γίνει η πρώτη ομάδα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που κατέκτησε στην ίδια σεζόν δύο ευρωπαϊκούς τίτλους (Conference League, Youth League) με δύο διαφορετικές αγωνιστικές version: με τους Ανδρες αλλά και με τους Νέους: «Το βράδυ που κερδίσαμε το Conference League είδαμε χωρίς υπερβολές περίπου 2 εκατομμύρια κόσμο να βγαίνει στους δρόμους. Και μπορεί πολλοί να μην ήταν καν φίλοι του Ολυμπιακού, αλλά έλληνες φίλαθλοι που ήταν περήφανοι για την πατρίδα τους. Το ξαναείδαμε αυτό όταν στείλαμε το κύπελλο σε όλες τις μεγάλες πόλεις και εκεί είμαι σίγουρος ότι πολλά παιδιά πήγαν να ακουμπήσουν το τρόπαιο γιατί ήταν περήφανοι Ελληνες» ανέφερε σε κάποιο σημείο της συνέντευξής του.

«Το έλεγα…»

«Οταν έλεγα ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να πάρει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, κάποιοι δεν το έπαιρναν στα σοβαρά. Το έλεγα εγώ, το έλεγε ο Καρεμπέ. Ξέρετε, καμιά φορά καλό είναι να μην το πιστεύουν οι αντίπαλοί σου για να μη σε υπολογίζουν τόσο πολύ. Τώρα, βέβαια, το κάναμε πράξη. Εχουμε κερδίσει δύο ευρωπαϊκά τρόπαια και μας υπολογίζουν περισσότερο. Ηταν ένα όνειρο να βλέπεις νέα παιδιά, Ελληνόπουλα, στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού, να κατακτούν ευρωπαϊκά τρόπαια, να ανεβάζουν τον πήχη πολύ ψηλά. Ηταν κάτι που είχαμε ονειρευτεί και το βιώσαμε» πρόσθεσε. Και όσοι θυμούνται τις πρώτες μέρες του στο τιμόνι, σίγουρα θα έχουν να λένε για εκείνη την πρώτη «κοπή πίτας» στον Ρέντη, Ιανουάριο του 2011, όταν για πρώτη φορά ως πρόεδρος μίλησε στα παιδιά της Ακαδημίας, φανερώνοντας το όραμά του.

Να πιστεύουν

Τον Ολυμπιακό στην κορυφή βγαλμένο από τα σπλάχνα του. Ο,τι ακριβώς συνέβη με τον Κώστα Φορτούνη, τον Παναγιώτη Ρέτσο, τον Κωσταντή Τζολάκη το βράδυ της 29ης Μαΐου στη Νέα Φιλαδέλφεια κόντρα στη Φιορεντίνα. Ο,τι έκαναν εβδομάδες νωρίτερα στη Νιόν ο Μπάμπης Κωστούλας, ο Χρήστος Μουζακίτης και η παρέα τους: «Θεωρώ ότι και τα δύο τρόπαια είναι εξίσου σημαντικά. Το ζήσαμε την ίδια χρονιά, κάτι που δεν έχει πετύχει άλλη ευρωπαϊκή ομάδα. Αυτό έγινε μετά από πολλές προσπάθειες ετών, με οργάνωση της Ακαδημίας και της ομάδας του Ολυμπιακού. Και στο παρελθόν είχαμε κάνει νίκες απέναντι σε μεγάλους αντιπάλους και είχαμε δει ότι ο Ολυμπιακός μπορεί κι αυτό πρέπει να το πιστέψουν όχι μόνο οι παίκτες, αλλά όλοι μέσα στον οργανισμό. Από τον φύλακα και την καθαρίστρια, μέχρι τον πρόεδρο. Ολοι θα πρέπει να πιστεύουν ότι μπορούν να το πετύχουν».

Μόνος και…

Πίσω στον χρόνο; Οσοι το έζησαν εκείνο το απόγευμα Παρασκευής στο μεγάλο λιμάνι, είναι βέβαιο πως έχουν μια ιστορία να διηγηθούν: 18 Ιουνίου 2010, κάπου στις επτά και μισή, έξω από τα γραφεία της ΠΑΕ, στη λιακάδα της Πλατείας Αλεξάνδρας. Εκείνη η μια στιγμή που γύρισε σελίδα και εποχή για τον Ολυμπιακό. Η ίδια που ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο γιος του Μιλτιάδη,  σήκωσε τα μανίκια. Καθαρή απόφαση καρδιάς. Και κάπως έτσι ο κύκλος του Σωκράτη Κόκκαλη που έκλεισε έπειτα από 17 χρόνια. «Ο κ. Κόκκαλης ήταν πολλά χρόνια, είχε προσφέρει πολλά. Ξέρετε, είναι μεγάλο το πρόβλημα της διαδοχής. Οσο καλά και να έχεις πάει, ο κόσμος θεωρεί υποχρέωσή σου η ομάδα να συνεχίσει τις επιτυχίες και να μη διαλυθεί. Είδα, λοιπόν, τότε ότι δεν υπήρχαν πολλοί πρόθυμοι όχι μόνο να ξοδέψουν ή να επενδύσουν χρήματα, αλλά και να πάρουν την ευθύνη. Διότι είναι μία τεράστια ευθύνη, που όπως σας είπα, χωρίς να το σκεφτώ πολύ, αποφάσισα να την πάρω» θυμήθηκε ο Βαγγέλης Μαρινάκης.

Με την πρώτη

Και έχει ξεχωριστή σημασία αυτή η ανάμνηση. Διότι επί έναν ολόκληρο χρόνο ο Σωκράτης Κόκκαλης αναζητούσε συμπαίκτη ή νέο ιδιοκτήτη. Εστειλε προσωπικές επιστολές σε μια σειρά από ισχυρούς άνδρες της χώρας, Ολυμπιακούς που θα μπορούσαν είτε να συνδράμουν είτε να αναλάβουν την ευθύνη. Στην πόρτα των Μνημονίων όμως κανείς άλλος δεν το τόλμησε. Ενας σήκωσε μανίκια. Και η συνέχεια είναι γνωστή. «Δεν ήταν εύκολο. Ηταν και μία περίοδος που στον Παναθηναϊκό, λόγω της πολυμετοχικότητας, είχαν μπει καινούργιοι επενδυτές, είχαν ξοδέψει πάρα πολλά χρήματα, είχαν πάρει το νταμπλ, είχαν κάνει διάφορες κινήσεις για να φτιάξουν έναν μεγάλο Παναθηναϊκό για να επανέρθει, όπως έλεγαν, η αυτοκρατορία. Ε και κάπου εκεί τους χάλασα τα σχέδια σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα» πρόσθεσε με νόημα. Και έγινε ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου που πήρε με την «πρώτη» το πρωτάθλημα σε ένα ρεκόρ που συνεχίζει να το κρατά μόνο εκείνος.

Η συγκινητική αναφορά στον Μιλτιάδη Μαρινάκη

Από την ηλικία των πέντε-έξι χρόνων οι πρώτες εικόνες του Βαγγέλη Μαρινάκη στο γήπεδο Γ. Καραϊσκάκης. Προϊόν εκείνης της μοναδικής «πατέρας – γιος» σχέσης. Πλάι στον πατέρα του Μιλτιάδη που έγραψε τη δική του μεγάλη ιστορία σε φόντο Ερυθρόλευκο στα χρόνια που το κίνημα των Εφοπλιστών (1979) ανέλαβε την ευθύνη. «Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης ήταν αυστηρός εκεί που έπρεπε. Είχε μία σχέση που κρατούσε και μετά, όχι μόνο όταν οι παίκτες αγωνίζονταν στον Ολυμπιακό.

Είχε χτιστεί μία οικογενειακή σχέση. Ηταν μία ομάδα που κέρδιζε συνεχώς το πρωτάθλημα με μεγάλες μάχες με τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, ειδικά με τον Παναθηναϊκό που θυμάμαι. Ηταν δύσκολα χρόνια γιατί ο Παναθηναϊκός ήταν κι αυτός δυνατός, αλλά στο τέλος κερδίζαμε. Τον ζούσαμε στο γήπεδο, στα αποδυτήρια, στις καθημερινές συζητήσεις και όλα αυτά περνούν στο υποσυνείδητο και σε βοηθάνε αν τυχόν στο μέλλον θέλεις να ασχοληθείς και εσύ με αυτό.

Η πρώτη ανάμνηση από τον Ολυμπιακό ήταν πριν από πολλά χρόνια, με τον πατέρα μου όταν με είχε φέρει πρώτη φορά στο γήπεδο, ήμουν 5 ή 6 χρονών. Είχαμε κερδίσει και ήταν κάτι που θεωρούσαμε δεδομένο να κερδίζει ο Ολυμπιακός, κάτι σαν υποχρέωση και να δίνει χαρά στον κόσμο του».

Τελευταία Νέα