Το «κίνημα των Τεμπών», η προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης του πένθους για το τρομερό δυστύχημα του 2023 από ριζοσπαστικές δυνάμεις της Δεξιάς και της Αριστεράς, επανέφερε το τοξικό κλίμα της εποχής των Αγανακτισμένων και ήδη αναδιατάσσει τον χώρο του πολιτικού ριζοσπαστισμού δίνοντας χώρο στα πολιτικά άκρα.

Και η μεν ΝΔ, κυβέρνηση είναι, εύλογο είναι οι εξελίξεις να πλήττουν τα ποσοστά της. Αλλά το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, που χάνουν δημοσκοπικά, συνεχίζουν αυτοκτονικά να παίζουν το παιχνίδι των άκρων – αφού η συμμετοχή τους στο πάρτι της διαμαρτυρίας στο οποίο πρωτοστατούν ευνοεί κυρίως τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, που κάνει και τη μεγαλύτερη φασαρία.

Και ο μεν ΣΥΡΙΖΑ, τόσος είναι: δεν έμαθε τίποτα, παρά την εκ μέρους του κυβερνητική διαχείριση Μνημονίου, ουσιαστικά οργανώνοντας τον σεχταρισμό, τον κατακερματισμό και τη διάλυσή του. Η σημερινή του θέση θυμίζει τη θέση της αλήστου μνήμης ΔΗΜΑΡ όταν, μετά τη συμμετοχή της στην τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, η ηγεσία της έσπευσε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ της αριστερής κοινοτοπίας.

Αλλά το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα παραδιδόταν με τόση ευκολία στις σειρήνες του αντισυστημισμού. Οτι, δηλαδή, θα περιφρονούσε σε τόσο μεγάλο βαθμό την ιστορία του, για να προσχωρήσει στο αντιμητσοτακικό «λαϊκό μέτωπο», μάλιστα όχι ως βασική συνιστώσα του, αφού το πολιτικό παιχνίδι το κάνει μια αουτσάιντερ που εξελέγη με καρδούλες και χαμόγελα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, που στον θάνατο του Σημίτη διεκδίκησε την κληρονομιά του, όπως φαίνεται δεν την είχε κατανοήσει. Γι’ αυτό και μπήκε στο «κίνημα των Τεμπών» (μολονότι το αντίστοιχο κίνημα των Αγανακτισμένων κυρίως το δικό του κόμμα είχε πλήξει), δέχτηκε ως επιχειρήματα τα fake news του Βελόπουλου, κατάφερε με την πρόταση δυσπιστίας που ανέστησε τον Μητσοτάκη να μετατρέψει το κόμμα του σε εταίρο της Κωνσταντοπούλου, η οποία δημοσκοπικά τον έφτασε και τον ξεπέρασε (ο κόσμος προτιμάει τα πρωτότυπα από τα αντίγραφα) ενώ, στο θέμα της Προανακριτικής, πέτυχε την απόλυτη κωλοτούμπα μέσα σε μια βδομάδα, τόσο απόλυτη που θα τη ζήλευε κι ο Τσίπρας.

Και το χειρότερο: είναι μια κωλοτούμπα ακατανόητη, που ισοπέδωσε την πρόσφατη ιστορία. Αφού ο Νίκος Ανδρουλάκης διέγραψε την αδιανόητη επίθεση κατά του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου, και του τότε στελέχους του Ανδρέα Λοβέρδου, οι οποίοι μπήκαν ανάμεσα στους δέκα κατηγορούμενους της πολιτικοδικαστικής σκευωρίας Novartis. Tι είχε συμβεί τότε; Αφού κατηγορήθηκαν οι δέκα πολιτικοί ως ένοχοι σκανδάλου, και αφού διασύρθηκαν επιτηδευμένα στην Προανακριτική, ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε άρον άρον τη διαδικασία στέλνοντας εσπευσμένα και τους δέκα στο Δικαστικό Συμβούλιο όπου απαλλάχτηκαν όλοι. Αυτή την επίδειξη ακραία αντιθεσμικής συμπεριφοράς των Τσίπρα – Παπαγγελόπουλου, τη μεθόδευση κλεισίματος της οποίας τότε κατήγγελλε ο Μητσοτάκης, ο Ανδρουλάκης με τη σημερινή στάση του την καθαγιάζει. Χωρίς να το καταλαβαίνει, διαγράφει την ιστορική προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να σώσει τη χώρα από τους λαϊκιστές – προσχωρώντας σ’ αυτούς.

Συμπερασματικά: τα άκρα ανασυγκροτούνται στην ελληνική κοινωνία – και το ΠΑΣΟΚ, αντί να αντιπαρατεθεί στην άνοδό τους, τα χαϊδεύει, πιστεύοντας ότι μέσω της προσχώρησής του σε αυτά θα βρεθεί πιο κοντά στα πράγματα. Απόλυτη ακρισία, απόλυτη αδυναμία κατανόησης της ταυτότητάς του, του πολιτικού προορισμού τους και της ιστορίας του. Ο Νίκος Ανδρουλάκης αυτοκαταστρέφεται – και αν υπάρχουν λογικές δυνάμεις στο κόμμα το επιτρέπουν. Παρακμή.

Τελευταία Νέα