Να βάλουμε κάτω τα δεδομένα ένα προς ένα. Στην υπόθεση της Προανακριτικής για τον Χρήστο Τριαντόπουλο, το ΠΑΣΟΚ με τη στάση του έκανε μια άκρως ατιμωτική, πλην θεαματική, κωλοτούμπα, με την οποία όλοι γελάνε πίσω από την πλάτη του. Καμάρωναν επειδή εκείνοι είχαν οδηγήσει τον κ. Τριαντόπουλο «στον φυσικό δικαστή του», αλλά μόλις ο κ. Τριαντόπουλος προθυμοποιήθηκε να επισπεύσει την πραγματοποίηση του κατορθώματος για το οποίο περηφανευόταν το ΠΑΣΟΚ και να παρουσιαστεί μια ώρα αρχύτερα στον φυσικό δικαστή του, τότε εκείνοι ξεσηκώθηκαν και διαμαρτύρονται για δήθεν παραβίαση του Συντάγματος και άλλα ηχηρά παρόμοια. Η κωλοτούμπα αυτή έρχεται ενώ ακόμα δεν έχει ξεθωριάσει η ανάμνηση της στρατηγικής γκάφας του ΠΑΣΟΚ στην πρόταση μομφής, με την οποία έστρωσε το χαλί για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Διαμορφώνεται έτσι η εντύπωση ότι το ΠΑΣΟΚ κινείται χωρίς κατεύθυνση, με το ένστικτο της γιούργιας και της αρπαχτής.

H δυσαρέσκεια που προκαλεί ο ερασιτεχνισμός της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ καταγράφεται και από τις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν τα ποσοστά να συρρικνώνονται προς όφελος της κυρίας Κωνσταντοπούλου. Επειτα, ο ίδιος ο κ. Ανδρουλάκης ως προσωπικότητα δεν συναρπάζει, για το θέσω κομψά. Είναι φανερό επίσης ότι δεν επιδέχεται βελτίωση: αυτός είναι, σου αρέσει ή όχι. Οσο μάλιστα ανεβάζει τους τόνους τόσο χειρότερο είναι το αποτέλεσμα. Ακόμη και τα δύο τρίτα των ψηφοφόρων του κόμματος δεν τον κρίνουν ικανό για πρωθυπουργό. Κατατρύχεται, επίσης, από εμμονές που έχουν κόστος, όπως η δήλωσή του ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, η οποία είναι γκάφα ολκής για υποψήφιο πρωθυπουργό, είτε έχει δίκιο να μην την εμπιστεύεται είτε όχι.

Επομένως, αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί στο ΠΑΣΟΚ και παγιωθεί η εντύπωση ότι δεν υπάρχει κέντρο στο σύστημα, τότε αρχίζω να κάνω σκέψεις μήπως τελικά στο ΠΑΣΟΚ υποχρεωθούν να αλλάξουν ηγεσία πριν από τις επόμενες εκλογές. Η επανεκλογή του κ. Ανδρουλάκη ήταν χωρίς αμφιβολία ένας θρίαμβος και τον εδραίωσε στην προεδρία του κόμματος, η απόδοσή του όμως, ας μην κρυβόμαστε, είναι απογοητευτική. Μη νομίζετε ότι δεν το καταλαβαίνουν πρώτοι στο ΠΑΣΟΚ. Επειδή ακριβώς το καταλαβαίνουν και δεν ξέρουν τι να κάνουν έχουμε τα νεύρα που συσσωρεύονται και ξεσπάνε σε επεισόδια όπως αυτό με την Ευαγγελία Λιακούλη και τον πρόεδρο. Να επισημάνουμε εδώ την ειρωνεία ότι η κυρία Λιακούλη ήταν εκείνη η οποία, υπερασπιζόμενη τον νεοεκλεγέντα τότε πρόεδρο από την κατηγορία ότι είναι αδειανό πουκάμισο, σαν την ωραία Ελένη του μύθου, είχε βαφτίσει τον κ. Ανδρουλάκη «κραταιό Νικόλα». (Συνεπώς, της χρώσταγε το «κυρία μου» και την αγριάδα, αν λάβουμε μάλιστα υπόψη ότι στις προηγούμενες εκλογές η κυρία Λιακούλη είχε αλλάξει γνώμη για τον πρόεδρο…)

Φυσικά, δεν είναι κάτι απλό η αλλαγή ηγεσίας και πάντα εγκυμονεί κινδύνους, ιδίως για κόμματα που παραπαίουν όπως το ΠΑΣΟΚ. Κατ’ αρχάς, η σχετικώς έκρυθμη κατάσταση ευνοεί τον κ. Ανδρουλάκη, γιατί προφανώς δεν αλλάζεις άλογα την ώρα που διασχίζεις το ποτάμι, όπως λέει η παροιμία. Επειτα, αν μάλιστα έχει περάσει ένας χρόνος από την προηγούμενη φορά και έχουν ξεκουραστεί κάπως, μπορείτε να φανταστείτε τι είδους πανηγύρι θα είναι η εκλογή αρχηγού και πόσο θα τους απορροφήσει. Θυμίζω ότι την προηγούμενη φορά είχαν τόσο χαθεί μέσα στον κόσμο τους, ώστε επί πέντε μήνες δεν είχαν πάρει χαμπάρι τις προσθήκες στη δικογραφία για τα Τέμπη. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, έχουμε μπροστά μας δύο χρόνια μέχρι τις εκλογές, η έξαρση για τα Τέμπη θα εκτονωθεί και η κατάσταση θα σταθεροποιηθεί. Μπορεί να υπάρξει το παράθυρο της ευκαιρίας λοιπόν. Ωστόσο, μία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε, αν γίνει, να γίνει γρήγορα, σωστά και όχι σαν πανηγύρι, όπως την προηγούμενη φορά. Η προϋπόθεση αυτή είναι να έχουν συνεννοηθεί μεταξύ τους ώστε να τον αντιμετωπίσει ένας υποψήφιος. Αυτός όμως είναι πιο αμφίβολο και από την ελπίδα ότι μπορεί να βελτιωθεί ο κ. Ανδρουλάκης…

Τελευταία Νέα