Αναζήτηση
Με την Καίτη Κωνσταντίνου ήμασταν συμμαθήτριες στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης τη δεκαετία του 1980, από όπου αποφοιτήσαμε μαζί. Θυμάμαι ακόμα ότι μας είχε δώσει o δάσκαλός μας Μίμης Κιουγιουμτζής ένα πολύ ωραίο κομμάτι από τις «Δούλες» του Ζενέ για τις διπλωματικές μας εξετάσεις.
Μάλιστα, μας είχε ράψει τότε φορεματάκια η μητέρα μου, που έπιαναν τα χέρια της κι αυτή ήταν ουσιαστικά η πρώτη φορά που συνεργαστήκαμε με την Καίτη. Μετά, βρεθήκαμε στο θέατρο Αποθήκη όταν έπεσε στα χέρια μου το έργο «Ο Αϊ-Βασίλης είναι σκέτη λέρα» και το ανεβάσαμε.
Η Καίτη ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που απευθύνθηκα. Υποδύθηκε εξαιρετικά την Ντανταλάκοβα κι αυτός ο ρόλος έγινε αφορμή για να ξεκινήσει την επιτυχημένη της πορεία και να δείξει το κωμικό της ταλέντο.
Στο ίδιο θέατρο ανεβάσαμε το επόμενο έργο «Αναμείνατε στο ακουστικό σας» κι έτσι δημιουργήσαμε μια ωραία παρέα από την οποία εμπνεύστηκε ο Λευτέρης Παπαπέτρου τα «Εγκλήματα» για τον ΑΝΤ1, μια σειρά που έγραψε ιστορία στην ελληνική τηλεόραση. Στο θέατρο, συνεργαστήκαμε ακόμα στη «Μύγα τσε τσε» και στο «Αταίριαστο ζευγάρι», με πιο πρόσφατη και τελευταία μας συνεργασία όταν έκανα μια guest εμφάνιση στην «Τούρτα της μαμάς» στην ΕΡΤ1 όπου πρωταγωνιστούσε η Καίτη.
Ολα αυτά τα χρόνια μάς συνέδεε η αγάπη της νιότης μας, των κοινών στιγμών στις διακοπές μας, στην μπιρίμπα που παίζαμε, οι συζητήσεις, οι ανησυχίες και οι αγωνίες που μοιραζόμασταν. Είχαμε μια πορεία ζωής που αν και στα χρόνια απομακρυνόμασταν, πάντα όμως ήμασταν εκεί.
Η Υρώ Μανέ γράφει στα «ΝΕΑ» για την Καίτη Κωνσταντίνου
Οσον αφορά την προσωπικότητά της, η Καίτη ήταν ένας άνθρωπος σεμνός, καθαρός, ντόμπρος. Αυτό διαφαίνεται από τις συνεντεύξεις που είχε δώσει όπου ήταν έκδηλη η ποιότητά της. Δεν έπαιζε καθόλου το παιχνίδι της εικόνας και των δημοσίων σχέσεων. Προσπαθούσε να κρατηθεί έξω από όλο αυτό, να έχει τους δικούς της ανθρώπους, το δικό της περιβάλλον, τη δική της προσωπική αγωνία για τη ζωή και τον θάνατο και την πορεία της στην τέχνη μας.
Ηταν εξαιρετικά θετική στη δουλειά, με χιούμορ και δοτικότητα χωρίς να την ενδιαφέρουν καθόλου τα πρωταγωνιστιλίκια. Απείχε από τον αρρωστημένο ναρκισσισμό και την εγωπάθεια που συνήθως περιβάλλει το επάγγελμα του ηθοποιού.
Η Καίτη είχε τη φιλοδοξία που λογικά μπορεί να έχουν κάποιοι άνθρωποι που αγαπάνε πολύ αυτό που κάνουν, αλλά δεν θα πουλήσουν την ψυχή τους για να υπάρξουν. Υπήρχε μεταξύ μας αυτή η υπόγεια διαδρομή που συνδέει τις ψυχές των ανθρώπων που συναντήθηκαν στα νιάτα τους και συνεχίζουν να έχουν κοινές αναφορές κι αξίες που τους διέπουν σε όλη τη διάρκεια του βίου τους.
Ως ηθοποιός, η Καίτη είχε ένα πολύ δικό της ιδιότυπο τρόπο και χιούμορ που πραγματικά την έκανε να ξεχωρίζει πάρα πολύ. Κι αυτό το έδειξε στα «Εγκλήματα». Οσο κι αν ήταν σουρεαλιστικός ο χαρακτήρας της Σωσώς που υποδυόταν, φαινόταν η ευαισθησία της και γι’ αυτό πιστεύω ότι αγαπήθηκε η Καίτη. Καταλάβαινε ο κόσμος ότι δεν έκανε μια καρικατούρα υποκριτικά αλλά έναν ρόλο που έκρυβε αλήθεια, άρα και βάθος.
Εχω πολλά να θυμάμαι από την Καίτη. Τον θυμό της που ήταν πολύ αστείος όταν παίζαμε μπιρίμπα και την πειράζαμε όλοι γι’ αυτό. Το άγχος της όταν είχαμε πρεμιέρα, που ποτέ δεν εκδήλωνε με εκνευρισμό κι ένταση. Το κρατούσε και προσπαθούμε να είναι πάντα κουλ. Κρατάω ακόμα τα γέλια που κάναμε στις πρόβες, στις παραστάσεις και στα γυρίσματα γιατί είχε χιούμορ που το προέτασσε πάντα.
Η Καίτη δεν θα ξεχαστεί στο πέρασμα των χρόνων. Γιατί ήταν ένας άνθρωπος που έδειξε τη δύναμη της ψυχής της αφού έπαιζε μέχρι το τέλος. Δεν το έβαλε κάτω, δεν παραιτήθηκε, δεν γκρίνιαξε, δεν το διατυμπάνισε. Ηταν αξιοπρεπέστατη και πάντα δυνατή. Αντιστεκόταν σε όλο αυτό που συνέβαινε με πολύ μεγάλο ψυχικό σθένος. Κι αυτό θέλει γενναιότητα για να μπορέσεις να το καταφέρεις. Και το κατάφερε. Δεν χρησιμοποίησε την περιπέτεια της υγείας της γιατί θεώρησε, όπως με όλα τα προσωπικά θέματά της, ότι ήταν δικά της κομμάτια που έπρεπε να τα διαχειριστεί εκείνη μόνο μαζί με αυτούς που είχε επιλέξει να υπάρχουν στη ζωή της. Τον κόσμο τον αφορούσε μόνο η δουλειά της και οι θέσεις που σχετίζονταν μ’ αυτήν. Ακόμα κι όταν κάναμε συνδικαλισμό ως ενεργά μέλη στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών την περίοδο της κρίσης και προσπαθούσαμε να κατακτήσουμε πράγματα για το καλό όλων μας, δεν το διαφήμιζε.
Αν κι έφυγε νέα από κοντά μας, άφησε ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα, ένα πολύ ωραίο χνάρι στον χώρο της δουλειάς μας, του θεάτρου και της τηλεόρασης. Η παρακαταθήκη της είναι το χιούμορ, η δοτικότητα, η ευαισθησία, η απόσταση από τα πράγματα και η αίσθηση ότι τελικά αυτή η δουλειά θέλει αυταπάρνηση και μία προσωπική εσωτερική διαδρομή για να μπορέσεις να φτάσεις εκεί που ονειρεύεσαι. Η Καίτη είχε όλα αυτά ακριβώς τα στοιχεία που μας ένωσαν κι έκαναν τον κόσμο να την αγαπάει.
Η Υρώ Μανέ είναι ηθοποιός
