Στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές ο τούρκος πρόεδρος Ερντογάν είχε δηλώσει ότι θα ήταν οι «τελευταίες» του, πυροδοτώντας εκτενή συζήτηση εντός και εκτός Τουρκίας για τη (δήθεν) πρόθεσή του να αποχωρήσει ύστερα από αυτή τη θητεία.

Συζήτηση που πιστοποιούσε απλώς πόσο λίγο έχει γίνει, ακόμα και ύστερα από δύο δεκαετίες (τέτοιας!) εξουσίας, αντιληπτός ο τρόπος που λειτουργεί ο άνθρωπος που ουδείς και τίποτα κατάφερε να κουνήσει από την εξουσία.

Και που είναι σήμερα, μαζί με τον Πούτιν, ένας από τους πιο μακρόβιους ηγέτες διεθνώς.

Σημειωνόταν τότε εδώ εμφατικά ότι αυτό ήταν απλώς ένα ακόμα από τα ατελείωτα τεχνάσματά του.

Η απόδειξη ήρθε πλέον αυτή την εβδομάδα, όταν οι εισαγγελικές Αρχές της Κωνσταντινούπολης προχώρησαν στη σύλληψη 106 προσώπων, μεταξύ των οποίων και του μοναδικού που μπορούσε να τον απειλήσει εκλογικά, του δημάρχου Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου, σε μια πρωτοφανή επιχείρηση που ξεπερνά ακόμα και εκείνες που γινόντουσαν στη χώρα στα χρόνια δικτατοριών όπως ο Εβρεν.

Σύμφωνα με τους εισαγγελείς, όλα αυτά δεν έχουν σχέση με τον… Ερντογάν και την κυβέρνηση: πρόκειται για έρευνες και κατηγορίες που σχετίζονται με ζητήματα διαφθοράς και με σχέσεις με τρομοκρατικές οργανώσεις.

Οπότε ίσως γι’ αυτό χρειάστηκαν δέκα αστυνομικά οχήματα με βαριά οπλισμένους άνδρες να φτάσουν στο σπίτι του να τον συλλάβουν.

Οι άλλοι, περισσότεροι από 100 μέχρι στιγμής συλληφθέντες, είναι προφανές ότι είναι σημαντικά πρόσωπα που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο βρίσκονται στο περιβάλλον του δημάρχου Κωνσταντινούπολης.

Η ουσία είναι ότι ο Ερντογάν δεν επιχειρεί απλώς να τον βγάλει εκτός μάχης φυλακίζοντάς τον, αλλά και να εξαλείψει και καθετί που βρίσκεται κοντά του, ώστε να «ξεριζώσει» το κακό από τη ρίζα του.

Οι ειρωνείες της ιστορίας δεν είναι λίγες εδώ: κυριότερη όλων βέβαια είναι ότι ο Ερντογάν επιφυλάσσει σήμερα την ίδια τύχη στον Ιμάμογλου που είχε και εκείνος πριν από δύο και πλέον δεκαετίες, όταν είχε και εκείνος συλληφθεί ως δήμαρχος της Πόλης.

Τότε, άλλη ειρωνεία, στην Ελλάδα είχε ξεσηκωθεί τσουνάμι συμπαράστασης στο πρόσωπό του, όχι μόνο σε επίπεδο ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατίας, αλλά και με τη λογική ότι ήταν ο πολιτικός από τον οποίο το ελληνικό πολιτικό σύστημα ανέμενε ότι, επιτέλους, αν γινόταν πρωθυπουργός, θα άλλαζε οριστικά την τροχιά των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Το έπραξε πράγματι, πλην όμως στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση απ’ ό,τι τότε με περισσή αφέλεια μαζικά υποστηριζόταν ότι θα συνέβαινε.

Ο Ερντογάν γνωρίζει από πρώτο χέρι καλύτερα από τον καθένα το πόσο ισχυρό εφαλτήριο μπορεί να αποδειχθεί μια τέτοια σύλληψη. Και είναι βέβαιο ότι δεν το έχει ξεχάσει, καθώς υπήρξε το δικό του εφαλτήριο.

Γνωρίζει επίσης ότι άλλον αντίπαλο δεν έχει, όπως και ότι η ιδέα ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, ασφαλώς στερείται αλήθειας: δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να εγκαταλείψει την εξουσία.

Και γι αυτό ακριβώς φροντίζει από τώρα να μην τον εγκαταλείψει ούτε και εκείνη μέσω της κάλπης: μέχρι και το πτυχίο του πήραν πίσω για να μην διαθέτει τα τυπικά προσόντα εκλογής!

Στα είκοσι χρόνια που κυβερνά, ο τούρκος πρόεδρος έχει αποδείξει πρωτοφανείς ικανότητες σε πολλά επίπεδα, ένα εκ των οποίων είναι να συνεχίζεται να αποκαλείται «δημοκρατία» ένα καθαρά ημιδικτατορικό καθεστώς, που έχει εξοντώσει αμέτρητες χιλιάδες πολιτικών αντιπάλων, έχει ελέγξει πλήρως την ενημέρωση και έχει εργαλειοποιήσει απόλυτα τη Δικαιοσύνη.

Και αυτή είναι μία ακόμα ειρωνεία: η Δύση, η οποία «ομνύει» στην προστασία όλων αυτών που ο Ερντογάν καταπατά με τον πιο βάναυσο τρόπο, σύρεται, και μάλιστα σήμερα όσο ποτέ, ικέτιδα στα πόδια του.

Και ουδείς μιλά. Κάτι που, μεταξύ άλλων, δείχνει και το τι θα βρει μπροστά της η Ελλάδα στην κρίσιμη ώρα…

Τελευταία Νέα