«Νέα Εθνική Πυξίδα»: έτσι ονομάζει τις προγραμματικές θέσεις που γνωστοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας, προαναγγέλλοντας, όπως φαίνεται, την επιστροφή του (και) στο προσκήνιο της πολιτικής.

Βεβαίως, η έννοια «θέσεις» είναι μάλλον υπερβολική και εν προκειμένω εντέλει ακατάλληλη: πρόκειται για ένα είδος ευχολογίου γεμάτο «να», το οποίο, επιπλέον, μοιάζει να το έχει συντάξει κάποιος χωρίς παρελθόν, που έπεσε χθες στον πλανήτη Γη και στη χώρα Ελλάδα.

Κάποιος που δεν έχει κυβερνήσει περισσότερα από πέντε συναπτά έτη αλλά που τώρα βρήκε… πυξίδα. Που, όμως, όπως από το 25σέλιδο κείμενό του προκύπτει, εκτός από ότι της λείπουν η μνήμη και η ευθύνη, είναι ακόμα πιο χαλασμένη και ψεύτρα απ’ ό,τι ήταν πριν…

«Εγκαίρως, πριν από δύο χρόνια, είχα προειδοποιήσει στη Βουλή ότι το δόγμα “ανήκουμε στη Δύση”, σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, είναι παρωχημένο και λανθασμένο». Δηλαδή; Πού να ανήκουμε; Πουθενά; Κάπου αλλού;

Και όταν ο ίδιος διαπραγματευόταν τη σημερινή διευρυμένη αμυντική συμφωνία Ελλάδας – ΗΠΑ που δεν πρόλαβε να υπογράψει, τι έλεγε η… πυξίδα του για τη Δύση;

Ή, επίσης, όταν εκθείαζε διεθνώς τη Μέρκελ; Σοβαρά τώρα; Αμφισβητεί το «ανήκουμε στη Δύση;». Ευτυχώς που σε… παν (απίθανο) ενδεχόμενο είναι γνωστό ότι λέει και ξελέει με ταχύτητες αστραπής και άνευ ντροπής.

Ετσι, καλύτερα θα ήταν να μη θέτει το ερώτημα «Πού είναι οι ΗΠΑ, των οποίων τα τελευταία έξι χρόνια είμαστε δεδομένοι και πρόθυμοι, έχοντας παραχωρήσει έξι στρατιωτικές εγκαταστάσεις και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης επ’ αόριστον;

Πού είναι η Γαλλία, από την οποία αγοράσαμε 8 δισ. αεροσκάφη και φρεγάτες, συνάπτοντας στρατηγική συμφωνία, την οποία όταν χαρακτήρισα ελλιπή με κατηγορούσαν για εθνική εξαίρεση; Πού είναι το Ισραήλ, το οποίο η κυβέρνηση στήριξε το τελευταίο διάστημα όσο κανείς, μην αρθρώνοντας λέξη για την ανθρωπιστική καταστροφή στη Γάζα, σε βάρος των αξιών μας, αλλά και των σχέσεων μας με αραβικές χώρες;»/ Και όταν λέει «αραβικές χώρες» τι εννοεί; Δεν έχει αντιληφθεί ότι αυτές είναι σχεδόν όλες με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ;

Δυστυχώς, όμως, στη διαπίστωσή του «Ας μη γελιόμαστε: Σε μια κρίσιμη στιγμή αύριο η Ελλάδα θα είναι μόνη, όσο πρόθυμη και αν υπήρξε στους συμμάχους της τα τελευταία έξι χρόνια» δεν μπορεί κανείς να προβάλει ασφαλή αντίρρηση. Ναι. Ισως γίνει έτσι. Αλλά η απάντηση σε αυτή την πιθανότητα είναι η αποκοπή από τη Δύση; Ή ο εναγκαλισμός με τη Μόσχα;

Ξέχασε όταν πήγε να ζητήσει βοήθεια να τυπώσει νόμισμα και τον έδιωξαν κακήν κακώς, ενώ τον κάρφωσαν αμέσως και στο Παρίσι – ευτυχώς δε… Εκτός κι αν εννοεί τίποτε άλλο με το «πολυδιάστατη», όπως λ.χ. το Ιράν ή κάτι τέτοιο…

Και μετά, αρχίζει το ευχολόγιο με τα «να»: «Να μετατοπιστεί η στρατηγική συνεργασία με τις ΗΠΑ από τη βάση της λογικής του δεδομένου και πρόθυμου συμμάχου στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και οφέλους».

Κάπως πιο συγκεκριμένα, μήπως να έλεγε τι εννοεί, έστω και τόσο αργοπορημένα; «Να εξασφαλιστεί η ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας σε κάθε διεργασία που αφορά την επόμενη μέρα για την ευρωπαϊκή άμυνα»: ναι, βέβαια.

Γιατί ουδέποτε ασχολήθηκε; Είχαμε πάντοτε απειλή. «Να τεθούν στην ΕΕ αυστηρές προϋποθέσεις, μεταξύ των οποίων η άρση του casus belli και το Κυπριακό, για την όποια συνεργασία της ΕΕ με την Τουρκία σε ζητήματα που αφορούν την ευρωπαϊκή άμυνα». Οπως άλλωστε είχε πετύχει ο ίδιος, ε;

Εύχεται ακόμα «να επιδιωχθεί η αποκατάσταση διπλωματικών διαύλων με τη Ρωσία»: αυτό είναι λίγο… οξύμωρο, επειδή αν όντως είχε καταλάβει τι συμβαίνει σήμερα, θα ήξερε ότι ο καλύτερος (αν όχι ο μόνος αυτή τη στιγμή) τρόπος για αυτό είναι αυτός που θέλει να διώξουμε από πάνω μας: οι καλές σχέσεις με… τις ΗΠΑ!

Κι ένα τελευταίο, επειδή δεν χωράνε δυστυχώς εδώ όλα: «Να αποφασιστεί η επέκταση των χωρικών υδάτων στην Ανατολική Μεσόγειο στα 12 ν.μ., με οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ με τις εκεί όμορες χώρες»: Δεν το είχε σκεφτεί τότε μάλλον, ε; Είπαμε, δεν κυβέρνησε πέντε και πλέον χρόνια.

Επιτέλους, αιδώς…

Τελευταία Νέα