Ο άνθρωπος κάνει ό,τι μπορεί. Υμνεί την ψύχραιμη ανάλυση που μόνο το δικό του κόμμα κάνει και, για να το αποδείξει, χαρακτηρίζει την Ευρώπη «ηλίθια» και την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν «ημίτρελη». Πηγαίνει σε τελετή της Ελληνικής Ενωσης Κινουμένων Σχεδίων και δηλώνει ότι το animation είναι «η αλχημεία των καταπιεσμένων ανθρώπων» και η ποίηση «ο τελευταίος προμαχώνας της ανατρεπτικής, της ανυπάκουης ελπίδας». Επιτίθεται στους γάλλους δικαστές για την καταδίκη της Μαρίν Λεπέν, τονίζοντας ότι «ένα πανικόβλητο ανελεύθερο δυτικό κατεστημένο βουτάει με τα μούτρα στον λάκκο του ολοκληρωτισμού».

Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν ασχολείται μαζί του. Στις δημοσκοπήσεις δεν περνάει το όριο του 3%. Και στον πίνακα που λογικά ενδιαφέρει περισσότερο το εγώ του, την καταλληλότητα για την πρωθυπουργία, λαμβάνει 1%, όσο η Λατινοπούλου, ο Χαρίτσης και ο Νατσιός. Είναι άδικο όλο αυτό για τον οικονομολόγο που τα βιβλία του κοσμούσαν κάποτε τις προθήκες των μεγαλύτερων βιβλιοπωλείων του πλανήτη. Για τον πολιτικό που διατέλεσε υπουργός Οικονομικών στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της πρόσφατης ιστορίας της χώρας του. Για τον διανοούμενο που ηγείται σήμερα ενός κινήματος παγκόσμιας εμβέλειας. Επιτέλους, τι έχει η Κωνσταντοπούλου που δεν το έχει ο Βαρουφάκης;

Ολες οι τοποθετήσεις του τελευταίου, εκτός από ψύχραιμες, είναι και μνημειώδεις. Αλλά ας μείνουμε σ’ εκείνες που αφορούν την υπόθεση Λεπέν. Παρομοιάζοντας στο Χ τη δίκη της Λεπέν με τη δίκη του Ντρέιφους (!) και χαρακτηρίζοντας την απόφαση των γάλλων δικαστών «μείζονα νίκη του φασισμού», ο αρχηγός του ΜέΡΑ25 θέλει προφανώς να εντυπωσιάσει τους διαδικτυακούς του φίλους. Κατακεραυνώνοντας το «ανελεύθερο δυτικό κατεστημένο», βουτάει στα θολά νερά του τραμπισμού. Χλευάζοντας τον «φιλελεύθερο νου» που επαναστατεί με τη σύλληψη του Ιμάμογλου αλλά επιχαίρει με τον αποκλεισμό της Λεπέν, δείχνει ότι το ανώτατο στάδιο του αριστερισμού είναι ο εξυπνακισμός.

Ας μιλήσουμε λοιπόν, όχι για τον Βαρουφάκη που δεν έχει πια παρά ιστορικό ενδιαφέρον, αλλά για τον φιλελεύθερο νου. Ο νους αυτός ξέρει να ξεχωρίζει ένα αυταρχικό καθεστώς, όπως είναι αυτό του Ερντογάν, από μια δυτική δημοκρατία, που με όλες της τις ατέλειες διαθέτει θεσμικά αντίβαρα στον αυταρχισμό. Καθώς έχει διαβάσει ιστορία, ξέρει επίσης τι σημαίνει φασισμός και ολοκληρωτισμός, όπως ξέρει και τι σημαίνει λαϊκισμός. Ασφαλώς θλίβεται, και εξεγείρεται, βλέποντας την αποθράσυνση των δικτατόρων ή επίδοξων δικτατόρων από την εκλογή Τραμπ. Δεν έχει ψευδαισθήσεις: γνωρίζει καλά ότι το φαινόμενο της Ακροδεξιάς δεν αντιμετωπίζεται με δικαστικές αποφάσεις, αλλά με πειστικά επιχειρήματα και μια έντιμη μεταρρυθμιστική πολιτική που στοχεύει στη μείωση των ανισοτήτων και την προστασία των αδυνάτων. Αυτό δεν τον κάνει όμως να καταλήγει σε απλουστευτικά συμπεράσματα για το «κράτος των δικαστών».

Αντίθετα με τον δημαγωγό, ο φιλελεύθερος δεν έχει έτοιμες απαντήσεις σε όλα του τα ερωτήματα. Και αυτό δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, αλλά ωριμότητας.

Τελευταία Νέα