Εσείς;

Δεν ξέρω από πού είχε διαρρεύσει η πληροφορία ότι η πρόσφατη επίσκεψη του Μπενιαμίν Νετανιάχου στον Λευκό Οίκο θα είχε και ελληνικό ενδιαφέρον, ότι δηλαδή ο ισραηλινός πρωθυπουργός θα έθετε με πείσμα και αποφασιστικότητα στον αμερικανό πρόεδρο το ζήτημα της τουρκικής επιθετικότητας. Αν πράγματι υπήρχε αυτή η ελπίδα, μάλλον τη διέψευσε ο Ντόναλντ Τραμπ με την απάντησή του στην τελευταία ερώτηση, όταν είπε πόσο συμπαθεί τον Ερντογάν και πόσο τον θαυμάζει που έκανε στη Συρία ό,τι δεν είχε μπορέσει να κάνει κανείς τα τελευταία 2.000 χρόνια, να αποκτήσει δηλαδή τον έλεγχό της.

Δεν ήταν όμως αυτός ο λόγος που η συνάντηση των δύο ηγετών προκάλεσε στον Τόμας Φρίντμαν «αηδία και κατάθλιψη». Ηταν το ότι έβλεπε δύο ηγέτες που «εργάζονται για την υπονόμευση του κράτους δικαίου και των αποκαλούμενων ελίτ στις χώρες τους». Που οδηγούν τις χώρες τους σε έναν «στενόμυαλο, κτηνώδη εθνοτικό εθνικισμό, ο οποίος εξισώνει την ισχύ με το δίκαιο και ετοιμάζεται να νομιμοποιήσει την εθνοκάθαρση». Που αντιμετωπίζουν την αντιπολίτευση ως εσωτερικό εχθρό και στελεχώνουν τα επιτελεία τους με «ανίκανους ερασιτέχνες, επιλεγμένους με αποκλειστικό γνώμονα την πίστη στον ηγέτη». Που απομακρύνουν τις χώρες τους από τους παραδοσιακούς δημοκρατικούς τους συμμάχους και προωθούν την εδαφική επέκταση ως ιερό δικαίωμα. Το σύνθημα του ενός είναι «Από τον Κόλπο της Αμερικής ως τη Γροιλανδία» και του άλλου «Από τη Δυτική Οχθη ως τη Γάζα».

Το μόνο θετικό με τους δασμούς του Τραμπ είναι ότι εξαφανίστηκαν σχεδόν από την ελληνική δημόσια σφαίρα εκείνοι που τον θεωρούν ωμό, αλλά δίκαιο. Το μακελειό της Γάζας, αντιθέτως, δεν φαίνεται να έχει αποθαρρύνει το ελληνικό φαν-κλαμπ του Νετανιάχου, που θεωρεί ότι στο όνομα της καταπολέμησης μιας ακραίας οργάνωσης επιτρέπονται τα πάντα, ακόμη κι από τον άνθρωπο που μέχρι πρόσφατα θεωρούσε ότι μπορεί να εξαγοράσει την ίδια αυτή οργάνωση με χρήματα του Κατάρ.

Ας δούμε τι ωραία που θέτει το ζήτημα o βετεράνος δημοσιογράφος των New York Times, Εβραίος ο ίδιος, από εκείνους που οι φανατικοί Εβραίοι λατρεύουν να μισούν. «Δεν τρέφω κανέναν σεβασμό για τους διαδηλωτές στα αμερικανικά πανεπιστήμια που καταγγέλλουν τη δράση του Ισραήλ στη Γάζα, αλλά δεν λένε λέξη για τη Χαμάς, ούτε βέβαια για τους Ουκρανούς που η δημοκρατία τους σφαγιάζεται από τη Ρωσία του Πούτιν», γράφει στους New York Times. «Ομως η χώρα μας είναι ακόμη ελεύθερη και, στον βαθμό που δεν επιδίδεται σε βίαιες πράξεις, ή δεν εμποδίζει την είσοδο των φοιτητών στις τάξεις, μπορεί ο καθένας να λέει ό,τι θέλει, ακόμη και να διαφημίζει ένα παλαιστινιακό κράτος του μεγέθους που επιθυμεί».

Είναι δύσκολες οι ώρες, για πολλούς λόγους. Και είναι βάλσαμο η κατάληξη του άρθρου του Φρίντμαν: «Πρόκειται για τη μάχη της ζωής μας. Εγώ είμαι μέσα – και δεν είμαι κουρασμένος. Εσείς;».