Πρόσωπα & Ιστορίες

Ας μη γελιόμαστε. Τον Λάρι Φλιντ τον μάθαμε το 1996 μέσα από την αριστουργηματική ταινία του Μίλος Φόρμαν «Υπόθεση Λάρι Φλιντ» (The People vs Larry Flynt) με τον έναν από τους δύο ρόλους ζωής του Γούντι Χάρελσον (ο άλλος ήταν στο «Natural Born Killers» του Ολιβερ Στόουν) και το κορυφαίο πέρασμα από τη μεγάλη οθόνη […]

Το πιο «ζωντανό» όνειρο που έχω δει στη ζωή μου με παρακινεί να πω μια ιστορία. Ημουν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, διαβάζοντας ένα αρκετά ακαδημαϊκό βιβλίο για την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ηταν μια εποχή που σκεφτόμουν να γράψω ένα μυθιστόρημα για τη Θεσσαλονίκη και το βιβλίο αφορούσε τις πολιτικές που […]

Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τη περιγραφή «αρσενικό παλαιάς κοπής»; Μήπως ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στην «Καζαμπλάνκα» να κάνει την πρόποση «στο να σε κοιτάζω μικρή» στην Ινγκριντ Μπέργκμαν; Ο Κλαρκ Γκέιμπλ σαν τον Ρετ που εγκαταλείπει τη Σκάρλετ Ο’ Χάρα; Ο Στιβ Μακουίν πάνω στη μηχανή, ο Μάρλον Μπράντο με το φανελάκι ή […]

Αν κάτι διαφοροποιεί πάντα τα κείμενα των ποιητών από τα κείμενα όλων των άλλων συγγραφέων (και όταν λέμε ποιητές εννοούμε και τους πεζογράφους) είναι πως όσο μεγάλος κι αν είναι ο αριθμός των λεπτομερειών που περιέχονται στα κείμενα αυτά αισθάνεσαι πως δεν θα τις ξεχάσεις ποτέ ακριβώς γιατί έχουν συντεθεί μ’ έναν τρόπο ώστε να χαράσσονται ανεξίτηλα στη μνήμη. Το επιβεβαιώνει το κείμενο του ποιητή και λαογράφου Αλέκου Ε. Φλωράκη που πιστώνεται επιπλέον μ’ ένα σπάνιο αφηγηματικό χάρισμα: να δίνει στις σκληρές συνθήκες που προϋποθέτει μια τέχνη όπως η μαρμαρογλυπτική την προοπτική μιας μυθιστορηματικής αναπαράστασης

Πρόσωπα

Είναι προνόμιο της ποίησης να θεωρεί το «φαίνεσθαι» με έναν τέτοιο τρόπο ώστε ακόμη και όταν δεν υφίσταται να το προικίζει με μια αίσθηση δροσιάς αλλά και βάθους. Είναι η περίπτωση του ποιητή και πεζογράφου Αλέξανδρου Δαμουλιάνου που, χωρίς να αμφισβητεί κανείς τις τόσο καίριες παρατηρήσεις του για τέσσερα πρόσωπα του ελληνικού αλλά και του παγκόσμιου καλλιτεχνικού γίγνεσθαι, αναρωτιέται αν ταυτόχρονα η τόσο λαμπερή πραγματικότητα της σόουμπιζ δεν έχει και μια συχνά σκληρή, σκληρότατη όψη, προπαντός όταν έχει να κάνει με καλλιτέχνες που αν και μέσα στο φως η δική τους μοίρα ταυτίζεται με το ημίφως και τη σκιά

Αν και το κείμενο του φιλόσοφου και εκπαιδευτικού Σπύρου Γεωργίου είναι ιδιαίτερα παραστατικό και μιλάει ευθαρσώς για ένα τεράστιο σύγχρονο θέμα, όπως είναι η αντιπαράθεση της αδυναμίας του σύγχρονου ανθρώπου με τα επιτεύγματά του στον τεχνολογικό τομέα, μπορεί να θεωρηθεί και ένα κείμενο απολύτως υπαινικτικό. Φτάνει τον προβληματισμό του να τον επεκτείνει κανείς και στη θέση των σκεπαστών διαβάσεων στο πάρκο Γκουέλ, των σχεδιασμένων από τον αρχιτέκτονα Αντόνι Γκαουντί, να τοποθετήσει ένα πλήθος άλλων επιτευγμάτων σε ολόκληρο τον πλανήτη. Επιτεύγματα που ταυτόχρονα με την ευφορία δημιουργούν ακόμη και για εκείνους που τα θαυμάζουν ένα αίσθημα πνιγμονής

Ο διάσημος σκηνοθέτης σχεδιάζει για «τα ΝΕΑ» το σχόλιό τουγια την ήττα του Ντόναλντ Τραμπ και την ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν ως 46ου προέδρου των ΗΠΑ

Το βιογραφικό του είναι γεμάτο από περιπέτειες με τζόγο, χρεοκοπίες, κατηγορίες για απάτη και οκτώ γάμοι με επτά διαφορετικές γυναίκες… Πίσω από τα μεγάλα γυαλιά μυωπίας, τα αραιά βαμμένα μαλλιά, τα γαλάζια πουκάμισα και τις τιράντες, κρυβόταν ένας ανθρωπος που σε 63 χρόνια, συνομίλησε με 50.000 ανθρώπους που κάθε θνητός θα ήθελε να ζήσει λίγα […]

Στα μέσα της δεκαετίας του 2000 δούλευα επαγγελματικά με τον Σήφη Βαλυράκη σε ένα μικρό γραφείο στη Λεωφόρο Συγγρού. Το γραφείο το κοσμούσαν έργα της γυναίκας του, της Μίνας, και έτσι περιβαλλόμασταν από τα έντονα και ζωντανά χρώματα της τέχνης της. Εκτός από τις συζητήσεις για τη δουλειά, ο Σήφης μου έκανε κάτι σαν πολιτικά […]

Πρόσωπα