Πρόσωπα & Ιστορίες

Ανατρέχοντας στην προσωπική μυθολογία μου, στις τρυφερές μου αμαρτίες, αντιλαμβάνομαι πως τα φετίχ μου αλλάζουν με τα χρόνια, σήμερα απολαμβάνω να βλέπω ξανά και ξανά σχεδόν εμμονικά τη συγκεκριμένη παράσταση

Είναι άδικο, Μίμη, περίπου ειρωνικό, που εσένα, έναν άνθρωπο των κοινών, του δήμου, σε αποχαιρετούμε σχεδόν μοναχικά. Οπως μοναχικά και σε σχολαστική συμμόρφωση προς τα πρωτόκολλα της πανδημίας, διήνυσες αυτό τον τελευταίο αδιανόητο χειμώνα. Για πρώτη φορά στη ζωή σου χωρίς την αδιάπτωτη, ζωογόνο κινητικότητά σου: Θεσσαλονίκη / Αθήνα / Αιγαίο, χωρίς συνέδρια, χωρίς να […]

Ποιος θα φανταζόταν αλήθεια κοιτάζοντας τη φωτογραφία μιας συντροφιάς επτά νέων και ώριμων ανθρώπων – γυναικών και ανδρών – με σχετικά χαλαρή και ευφρόσυνη διάθεση όλοι τους, πως τα εβδομήντα επτά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει έκαναν τη φωτογραφία από ντοκουμέντο αισθηματικής τάξεως να μεταβληθεί σε ιστορική μαρτυρία; Και αν δεν πρωταγωνιστούν σήμερα και οι επτά στο καλλιτεχνικό προσκήνιο, ο αναπληρωτής καθηγητής Σύγχρονης Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνης Χατζημωυσής έχει τον τρόπο του να μας τους κάνει όλους εξίσου σημαντικούς

«Ο Ρόμπερτ Φισκ ήταν από τους πιο τολμηρούς και αμφιλεγόμενους δημοσιογράφους της γενιάς του. Ενας από τους λίγους ξένους ανταποκριτές αρκετά γενναίος (κάποιοι λένε παράτολμος) ώστε να ζει μονίμως στην επικίνδυνη Βηρυτό, στη διάρκεια εμφύλιων πολέμων και ξένων παρεμβάσεων από τις αμερικανικές, τις συριακές και τις ισραηλινές δυνάμεις». Ετσι ξεκινά η νεκρολογία της «Washington Post» […]

Μια φωτογραφία γίνεται φορέας παιδείας και εργαλείο ουσιαστικής πολιτικής χειραφέτησης αν, ανατρέχοντας στο παρελθόν της, αποκτάς μια συνείδηση ιστορικών πεπραγμένων στην αυθεντική τους διάσταση και εκφορά, όποια και αν είναι η αισθηματική αχλή που την περιβάλλει. Και δεν θα υπήρχε καλύτερος πλοηγός στον ιστορικό ανάπλου που «υποβάλλει» η σημερινή φωτογραφία από τον δοκιμιογράφο και κριτικό της λογοτεχνίας Βαγγέλη Χατζηβασιλείου που «διαβάζοντάς» την μας μεταφέρει ολοζώντανο το κλίμα μιας πραγματικά αλησμόνητης εποχής σε σχέση με πρόσωπα που την επανδρώσανε

Tην περασμένη Κυριακή 25 Οκτωβρίου χάσαμε – η μεγάλη, πολυπληθής και πολύμορφη κοινότητα από τους συμμαθητές, συμφοιτητές, πολιτικούς συνοδοιπόρους, συναδέλφους κ.ά. – έναν πολύ ακριβό φίλο, έναν ξεχωριστό και σπάνιο άνθρωπο, τον Νίκο Μπελογιάννη. Τον Μπέλο, όπως τον λέγαμε από παλιά ο περίγυρός του. Πριν από 54 χρόνια τον γνώρισα στην 1η Λυκείου του Βαρβακείου. Είχα μόλις […]

ΠΡΟΣΩΠΑ

Πρόσωπα

Οι ισχυροί του πλανήτη όπως τους γνώρισε ο βετεράνος δημοσιογράφος και πρώην διευθυντής των «Financial Times» Λάιονελ Μπάρμπερ

Αν κάτι εντυπωσιάζει στο κείμενο του υφυπουργού Εθνικής Αμυνας Αλκιβιάδη Στεφανή για την 28η Οκτωβρίου του 1940 είναι η χρήση της λέξης «ηθική». Αν και πρόκειται για μια λέξη που συχνά πυκνά τη συναντούμε σε διαφόρων κατηγοριών κείμενα, η χρήση της σε συνδυασμό με μια στρατιωτική σύρραξη σαν να τη μεταβάλλει σε κλειδί ώστε να θεωρήσουμε από μια καινούργια οπτική γωνία γεγονότα τεράστιας σημασίας που η ως τα τώρα αντιμετώπισή τους μέσα από ένα πολιτικοκοινωνικό πρίσμα τα μετέβαλε σε πρόσχημα για ένα συχνά ύποπτο εθνικοπατριωτικό κήρυγμα. Χωρίς να αθωώνεται για καταχρήσεις που έχουν διαπραχθεί εις βάρος της η λέξη «ηθική» παραμένει πάντα μια αλώβητη αξία

Αναφορά στο σημαντικό έργο του αρχιτέκτονα και ομότιμου καθηγητή του ΑΠΘ, με αφορμή την πρόσφατη ανακήρυξη του Κλειστού Κολυμβητηρίου της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων σε Σύγχρονο Διατηρητέο Μνημείο - η πρώτη για εν ζωή αρχιτέκτονα στην Ελλάδα