Πρόσωπα & Ιστορίες

ΠΡΟΣΩΠΑ

Γόνος της εργατικής τάξης, για την οποία πάντοτε μιλούσε με περίσσια υπερηφάνεια, ακόμα και όταν έγινε σερ στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο Αλαν Πάρκερ γεννήθηκε στο Ιλινγκτον του Λονδίνου και ξεκίνησε την καριέρα του από τη διαφήμιση, όπως συνέβη με αρκετούς της γενιάς του, ανάμεσα στους οποίους οι αδελφοί Τόνι και Ρίντλεϊ Σκοτ. […]

ΠΡΟΣΩΠΑ

ΠΡΟΣΩΠΑ

Η Ναχίντ γεννήθηκε στο Ντιγιάρμπακιρ το 1972. Στα 18 της αρραβωνιάστηκε τον Χουσεΐν Οπούζ, στα 23 τον παντρεύτηκε, έκαναν τρία παιδιά. Αλλά εκείνος ήταν βίαιος, όλο και πιο βίαιος. Μία μέρα, χτύπησε με το αυτοκίνητο τη Ναχίντ και τη μητέρα της. Το 2001, μαχαίρωσε τη σύζυγό του επτά φορές. Η Ναχίντ επέζησε. Οι τουρκικές Αρχές […]

Διαβάζοντας το κείμενο του θεατρολόγου Ηλία Μαλανδρή για τον Χοσέ Χιμένεθ ΦερνάντεΘ, που ως Χοσελίτο έκανε τη δεκαετία του ‘60 τον κόσμο να παραληρεί, θα φανταζόσουν πως οποιαδήποτε κι αν ήταν η συνέχεια και η εξέλιξη αυτού του παιδιού θαύματος δεν θα έπαυε ποτέ να αποτελεί μια ζωντανή πραγματικότητα. Ομως όλη η ιστορία της ανθρωπότητας θα μπορούσε να σχηματιστεί με βάση πρόσωπα και μορφές που ενώ έδειχναν προορισμένα να κυριαρχούν στον αιώνα τον άπαντα, συχνά δεν ξεχνιούνται μόνο αλλά είναι και σαν να μην υπήρξαν. Δεν ανήκει βέβαια σε αυτή την κατηγορία ο μικρός Χοσελίτο, αλλά και ως εξαίρεση δεν παύει να επιβεβαιώνει τον κανόνα

ΠΡΟΣΩΠΑ

ΠΡΟΣΩΠΑ

Οταν γεννήθηκε η Ζεϊζά Ζιζέλ Ελίζ Ταϊέμπ, στις 27 Ιουλίου του 1927, στη συνοικία Γκουλέτ της Τύνιδας, δεν γιόρτασε κανένας. Ο πατέρας της, μάλιστα, ο Εντουάρ, στεναχωρήθηκε τόσο μαθαίνοντας πως η γυναίκα του είχε φέρει στον κόσμο ένα κοριτσάκι που για τρεις εβδομάδες το αρνιόταν, κυριολεκτικά: «Οχι, η Φρίτνα δεν γέννησε ακόμα. Σύντομα, σύντομα…» έλεγε […]

Το πρωί της 1ης Μαρτίου του 2020 ήταν η τελευταία φορά που ο Τζον Λιούις στάθηκε πάνω στη γέφυρα Εντμουντ Πέτους σε εκείνη τη μικρή πόλη της Αλαμπάμα. Η πρώτη φορά που βρέθηκε εκεί, πριν από 55 ολόκληρα χρόνια, μνημονεύεται σε μερικά ασπρόμαυρα καρέ, ενός νεαρού που τον δέρνουν άγρια με ένα γκλομπ. «Νόμιζα ότι […]

Το δικαστικό δράμα των τελευταίων ημερών μοιάζει με έναν ακόμη εκκεντρικό ρόλο (σίγουρα όχι από τους καλούς) στην πλούσια καριέρα του Τζόνι Ντεπ που είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα – όπως άλλωστε και ο ιδιωτικός του βίος

Βαρύνουσα σημασία σε ένα κείμενο που στοιχειοθετείται στο μεγαλύτερό του μέρος με αναμνήσεις είναι κατά πόσο μπορεί να ταυτιστούν με αυτές άνθρωποι γεννημένοι και μεγαλωμένοι σε τελείως διαφορετικά γεωγραφικά σημεία σε σχέση με τον άνθρωπο που μας γνωστοποιεί τις δικές του αναμνήσεις. Κάτι που κάνει ακόμη και τις ιδιωματικές λέξεις ανάβρυσμα μιας ενιαίας λεκτικής δεξαμενής. Είναι η περίπτωση της δυναμικής νέας πεζογράφου Ευριδίκης Νικήτα που αισθάνεσαι πως όσα θυμάται συνιστούν τη δική σου ανεκτίμητη προσωπική περιουσία, έστω καταχωνιασμένη στα βάθη του είναι σου

Η γερμανίδα χορογράφος Πίνα Μπάους τον Ιούλιο του 2008 επισκέφθηκε την Επίδαυρο με τους χορευτές του Μπαλέτου της Οπερας του Παρισιού. Ηταν μία άλλη διδασκαλία για την παράσταση του μπαλέτου «Ορφέας και Ευρυδίκη» από την όπερα του Κρίστοφ Βίλιμπαλντ φον Γκλουκ. Για την Πίνα Μπάους μοχλός της δουλειάς της «είναι ο φόβος. Το κυριότερο θέμα […]

Για δύο πράγματα είναι βέβαιος ο Ουσμάν Ουμάρ: το ένα είναι πως γεννήθηκε Τρίτη – την ημερομηνία δεν τη γνωρίζει, το έχει αυτό κοινό με τα άλλα μέλη της φυλής του. Το δεύτερο είναι πως η περιέργεια γεννήθηκε μαζί του, πάντα τον έσπρωχνε εμπρός. Μια μέρα είδε ένα αεροπλάνο να πετάει στον ουρανό της Γκάνας, […]

Εγραφε μουσική σε καθημερινή βάση (ξυπνούσε χαράματα) στο στούντιο που βρισκόταν στο υπόγειο του σπιτιού του και πίστευε ότι «η μουσική είναι ο σκλάβος του κινηματογράφου». Γιατί, όπως ο Ενιο Μορικόνε είχε πει, «είναι μια μουσική που απευθύνεται σε ένα μέσο κοινό, το οποίο καλείται να πληρώσει εισιτήριο και να μπει στην αίθουσα ώστε η […]

προσωπα

ΠΡΟΣΩΠΑ

«Δεν της αρέσει η ταχύτητα, αλλά ούτε σε μένα αρέσει. Κάνουμε πολλή παρέα. Είμαι δεμένη μαζί της με ένα αίσθημα ελευθερίας και πολλές αναμνήσεις»

Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που επιστρέφει στην Κίνα έπειτα από μία σύντομη διαμονή στις ΗΠΑ. Φτάνοντας, στις 19 Μαρτίου, στον «Μαύρο Δράκο του Ποταμού», την επαρχία Χεϊλονγκτσιάνγκ, καλείται να παραμείνει για 14 ημέρες σε καραντίνα – η Χεϊλονγκτσιάνγκ δεν έχει καταγράψει κανένα νέο κρούσμα από τις 11 Μαρτίου. Η γυναίκα μένει μόνη στο σπίτι της. […]