Δουλγερίδης Δημήτρης

Αχ, όλα έπρεπε νά ‘ρθουν καθώς ήρθαν! Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν. Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια, να φύγουνε, να σβήσουν.   Έτσι, όπως εχωρίζαμε τα βράδια, για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι. Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι ν’ αφήσω κάποιο δείλι. Τα ωραία κι απλά κορίτσια –ω αγαπούλες!–   η ζωή […]

Έχω βρεθεί όπως όλοι μας σε πάμπολλα ξενοδοχεία. Μπαίνοντας στο δωμάτιο κατευθύνομαι προς το μπαλκόνι για να δω πού βλέπει: σε κτίρια στο σταθμό ή στη θάλασσα σ’ ένα φουγάρο τέλος πάντων ή σ’ ένα βουνό σε μιαν απώτατη αφορμή για ποίημα. Όμως απόψε το δωμάτιο έβλεπε σε κήπο. Με όλο λουλούδια γαλάζια, μωβ, άσπρα […]

Θα πάψω πια να γράφω ποιήματα έριξες το χρυσό σου δαχτυλίδι μες στη θάλασσα στην αμμουδιά με το νεκρό κρανίο κι όλα τα βουλιαγμένα καράβια βγήκαν στον αφρό κι ο καπετάνιος ζωντανός κι οι ναύκληροι να χαμογελάνε είπα θα πάψω πια να γράφω ποιήματα και στο παράθυρο του σπιτιού μου του προγονικού ο πατέρας μου […]

Είμαι άλφα χρονών κι Ευρωπαίος έως τη μέση των Άλπεων ή των Πυρηναίων το χιόνι μήτε που άγγιξα ποτέ δεν υπάρχει ούτ’ ένας που να μ’ εκπροσωπεί πόλεμος και ειρήνη μ’ έφαγαν από τις δυο μεριές ό, τι απομένει αντέχει ακόμη ως πότε φίλοι θα σηκώνουμε το αφορεσμένο παρελθόν γιομάτο βασιλιάδες και υπηκόους προσωπικά νιώθω […]

Ένα καράβι μπαίνει στο γιαλό ένα μαγγανοπήγαδο σκουριασμένο βογγάει Μια τούφα γαλανός καπνός μες στο τριανταφυλλί του ορίζοντα Ίδιος με τη φτερούγα του γερανού που σπαράζει Στρατιές χελιδονιών περιμένουνε να πουν στους αντρειωμένους το καλωσόρισες Μπράτσα σηκώνουνται γυμνά με χαραγμένες άγκυρες στη μασχάλη Μπερδεύουνται κραυγές παιδιών με το κελάδημα του πουνέντε Μέλισσες μπαινοβγαίνουνε μες στα […]

Πότε θα ξαναμιλήσεις; Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας. Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη ριζώνουν θρέφουνται με το αίμα. Όπως τα πεύκα κρατούνε τη μορφή του αγέρα ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί το ίδιο τα λόγια φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί. Ίσως γυρεύουν να μιλήσουν […]

Εκτός από το ίδιο το γεγονός του επαναπατρισμού των τριών αρχαιοτήτων η υπουργός Πολιτισμού θεωρεί σημαντική την πρόβλεψη της συμφωνίας για τον περαιτέρω έλεγχο των προελεύσεων. «Συζητήθηκε με την αμερικανική πλευρά και αποτέλεσε προφανώς αντικείμενο σοβαρής διαπραγμάτευσης να ελεγχθούν όλες οι προελεύσεις των ελληνικών αντικειμένων στην πλούσια και αξιόλογη συλλογή του Μουσείου Carlos. Θα συνεχίσουμε […]

Με βάση τη συμφωνία του υπουργείου Πολιτισμού και του Πανεπιστημίου Emory της Ατλάντα, επαναπατρίζονται μια μινωική λάρνακα και δύο αγάλματα

Ήταν τότε που οι συμβάσεις των καιρών τους κρατούσαν μαζί. Ήταν μια εποχή (που κράτησε πολύ) στην οποία η καρδιά δινόταν ελεύθερα με την απαίτηση, μιας τυπικής χειρονομίας, με τίμημα την ελευθερία: μια αφοσίωση αρχικά συγκινητική και ανέλπιδα καταδικασμένη. Όσο για εμάς: ευτυχώς αποκλίναμε απ’ αυτά τα αιτήματα, όπως υπενθύμισα στον εαυτό μου όταν η […]

Μια σχολική καρέκλα στην αυλή ένα παιδί τη μπήγει στο χωμάτινο ποδόγυρο του πεύκου να φτάσει ένα περιστέρι Το περιστέρι πέταξε. Το παιδί έφυγε. Η καρέκλα ρίζωσε. (Από τη συλλογή “Αντίστροφη άνωση”, εκδ. Μελάνι)

Οι δύο εκδόσεις του σπουδαίου μυθιστορήματος του Φλομπέρ, οι οποίες κυκλοφόρησαν με διαφορά ημερών

Υπάρχει ένα μπλε πουλί μες στην καρδιά μου και θέλει να βγει μα είμαι πολύ σκληρός γι’ αυτό, λέω, μείνε εκεί, δεν θ’ αφήσω κανέναν να σε δει. υπάρχει ένα μπλε πουλί μες στην καρδιά μου και θέλει να βγει μα το πνίγω με ουίσκι και ρουφάω καπνό και οι πόρνες και οι μπάρμεν και […]

Η κούνια μου ακουμπούσε στη βιβλιοθήκη, Βαβήλ σκοτεινόν, όπου μυθιστόρημα, επιστήμη, μυθολογία, τα πάντα, η λατινική τέφρα και η ελληνική σκόνη, ανακατευόσαντε. Δεν ήμουν μεγαλύτερος από ένα βιβλίο. Δυο φωνές μου μιλούσαν. Η πρώτη, ύπουλη και σταθερή, έλεγε: «Η Γη είναι ένα γλύκισμα ωραίο· μπορώ (και η ευχαρίστησή σου θά ‘ναι τότε χωρίς τέλος!) να […]

Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών η ποιήτρια Μαρία Λαϊνά, βραβευμένη πρόσφατα με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων

Κραυγή μέσα στον ύπνο· από μαύρα σοκάκια χιμάει ο άνεμος, Το κυανό της άνοιξης γνέφει πίσω από σύγκλαδο που τσακίζεται, Πορφυρή νυχτερινή δροσιά κι ολόγυρα σβήνουν τ’ άστρα. Πρασινωπός λυκοφέγγει ο ποταμός, ασημένιες οι παλιές αλέες Κι οι πύργοι της πόλης. Ω απαλή μέθη Μέσα σε λέμβο που γλιστρά, και τα σκοτεινά καλέσματα του κότσυφα […]

Καλά οι γυναίκες• κάνουνε παιδιά. Οι άντρες να φοράτε τις γραβάτες των πεθαμένων. Ο παππούς ο πατέρας ο θείος θά ‘ζησαν κι αυτοί μπόλικες μόδες: φαρδιές στενές μεταξωτές γραβάτες όταν καταλαγιάσει ο πόνος κάποιες δε θα βρεθούν να σας πηγαίνουν; Γιατί για μιαν αγάπη ζούμε σ’ αυτή τη ζωή την περιμένουμε χρόνια και μόνο αυτοί […]