Λοβέρδου Μυρτώ

ια αναμέτρηση με τον εαυτό μας, μια αναμέτρηση με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αλλά και με τη συνείδησή μας, είναι η νουβέλα «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» («Α Christmas Carol») του Τσαρλς Ντίκενς (Charles Dickens, 1812-1870). Πρωτοδημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο του 1843. Πρόκειται για ένα παραμύθι για μεγάλους και μικρούς, δοσμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να […]

Δύσκολο έργο, σαν ξεκαθάρισμα εσωτερικών, προσωπικών λογαριασμών του ίδιου του συγγραφέα. Ο Βρετανός Χάρολντ Πίντερ (Harold Pinter, 1930-2008), επηρεασμένος σε ένα πρώιμο στάδιο από το θέατρο του Παραλόγου και κυρίως τον Σάμιουελ Μπέκετ, με τον οποίο ανέπτυξε, με τα χρόνια, και μια βαθιά φιλία, έχει αφήσει τη σφραγίδα του στον 20ο αιώνα. Το 2005 τιμήθηκε […]

«Γιατί κανένας δεν μου είχε πει ποτέ ότι είμαι άσχημος…»: Γεννημένος τον Φεβρουάριο του 1972 στο Μόναχο, ο Μάριους φον Μάγενμπουργκ (Marius von Mayenburg) αποτελεί σήμερα μια ισχυρή γερμανική, ευρωπαϊκή πένα και συνεργάζεται σε μόνιμη βάση πλέον με τη βερολινέζικη Σαουμπίνε. Με σπουδές στο Πανεπιστήμιο Τεχνών του Βερολίνου, μετρά σήμερα πάνω από είκοσι χρόνια στο […]

Με το «Ενα φεγγάρι για τους καταραμένους», ο Ευγένιος Ο’Νιλ (Εugene O’Neil, 1888-1953) καταθέτει μία ακόμα ψηφίδα στην έννοια της σύγχρονης τραγωδίας, έτσι όπως τη βίωσε και την κατέγραψε στην πλούσια εργογραφία του. Από τους κορυφαίους αμερικανούς συγγραφείς του 20ού αιώνα, είναι εκείνος που πίστευε ότι «η τραγωδία είναι ίσως το μόνο σημαντικό πράγμα για […]

Μοιάζει παράδοξο, αλλά «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα» («L’ Uomo dal Fiore in Bocca», 1922) έγινε το πρώτο θεατρικό έργο που διασκευάστηκε για τη βρετανική τηλεόραση το 1930. Το μονόπρακτο του Λουίτζι Πιραντέλο (Luigi Pirandello, 1867-1936), βασισμένο στη νουβέλα του «Νυχτερινό καφέ» (1918), ανέβηκε για πρώτη φορά στη Ρώμη το 1923. Μορφή της […]

Τα βιβλία είναι ο εχθρός. Και μαζί η σκέψη, ο προβληματισμός, η αμφιβολία, η αμφισβήτηση. Στο «Φαρενάιτ 451» το θέμα δεν αφορά τη λογοκρισία, πάει πολύ πιο μακριά: όπως κάποτε ρίχνανε τις μάγισσες στην πυρά, έτσι τώρα ρίχνουν τα βιβλία, όλα τα βιβλία… Μέχρι που κάποια στιγμή ο διώκτης έρχεται σε επαφή με τον κόσμο […]

Oταν ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα μεταφέρεται στη σκηνή, καταφέρνοντας να διατηρήσει την ουσία του στην ολότητά της, τότε το θέατρο πλουτίζει. Αυτό ακριβώς συνέβη με το μυθιστόρημα του Βρετανού Μαρκ Χάντον (Mark Haddon, 1962) «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» («Τhe curious incident of the dog in the night-time», 2003) και τη σκηνική μεταφορά του από […]

Η μεταφορά έργων στο σανίδι, που έχουν γνωρίσει επιτυχία διαχρονικά, οφείλεται κυρίως στη μικρή οθόνη. Το φαινόμενο είναι εσχάτως αισθητό στις αθηναϊκές σκηνές και το αποτέλεσμα ποικίλλει. Το θεατρικό έργο του Αλέκου Σακελλαρίου «Χτυποκάρδια στο θρανίο» ανέβηκε στο «Κοτοπούλη» τη σεζόν 1962 – 1963 και αμέσως μετά μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με τη μουσική του Μάνου […]

Το «Masterclass» του Τέρενς ΜακΝάλι (Terrence McNally, 1938) πρωτοπαρουσιάστηκε το 1995 στη Φιλαδέλφεια με τη Ζόε Κάλντγουελ, γνωρίζοντας επιτυχία και αναγνώριση (βραβείο Τony). Το έργο δεν άργησε να παιχτεί και στην Ευρώπη, με κορυφαίο το ανέβασμα στο Παρίσι του Ρόμαν Πολάνσκι, με τη Φανί Αρντάν στον ρόλο της Κάλλας. Στην Αμερική το έπαιξε και η […]

άν λοιπόν το δούμε ως ολότητα, το “Απόψε αυτοσχεδιάζουμε” αποτελείται από την αλληλοδιείσδυση θεατροποιήσεων: Οι ηθοποιοί του Πιραντέλο ερμηνεύουν το γραπτό σενάριο ενός έργου στο οποίο ηθοποιοί “αυτοσχεδιάζουν” ένα έργο στο οποίο οι χαρακτήρες με τη σειρά τους ανεβάζουν σκηνές από άλλο έργο. (…) Η δράση δεν αποκαλύπτει απλώς ότι η διαδικασία της δημιουργίας, σκηνικής […]

Το «ΑRT» έκανε πρεμιέρα πριν από 24 χρόνια στο Παρίσι (Οκτώβριος 1994) και δύο χρόνια μετά μεταφέρθηκε στο West End του Λονδίνου, σε μετάφραση του Κρίστοφερ Χάμπτον με τον Αλμπερτ Φίνεϊ ανάμεσα στους τρεις πρωταγωνιστές. Η παράσταση, εκτός από τη βρετανική πρωτεύουσα, περιόδευσε και αποτέλεσε επιτυχία διαρκείας. Το 1998 μεταφέρθηκε στο Μπρόντγουεϊ, ενώ πρόσφατα, το […]

ργο σε τρεις πράξεις και έξι εικόνες, το «Ξύπνα Βασίλη» του Δημήτρη Ψαθά (1907-1979) είναι μια κωμωδία με κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο και καυστική διάθεση. Πάνω σ’ αυτόν τον καμβά στηρίχτηκε ο Αρης Μπινιάρης και έστησε ένα θέαμα που συνδυάζει το περιεχόμενο, τους προβληματισμούς και την εποχή του έργου αποδίδοντάς τα με μια σύγχρονη, γρήγορη και εξαιρετικά […]

"Οι Δούλες" του Ζαν Ρενέ

Ο τίτλος, χωρίς καμιά διάθεση οικονομίας, παραπέμπει σε μια ασάφεια, στην ασάφεια που χαρακτηρίζει την ίδια τη ζωή, όταν αναζητούμε το νόημά της ή τον δικό μας σκοπό. Εργο σπονδυλωτό, το «Αν υπάρχει δεν το ‘χω βρει ακόμα» («If There Is Ι Haven’ t Found It Yet», 2009) είναι το πρώτο θεατρικό στην καριέρα του […]

ο ερώτημα που θέτει ο Ντέιβιντ Χέαρ μέσα από τον «Φεγγίτη» μπορεί να μην είναι καινούργιο, ωστόσο αποτελεί σταθερό σημείο αναφοράς (και φθοράς) ανάμεσα στους ανθρώπους. Kι είναι απλό και συγχρόνως καθοριστικό: κατά πόσο το κοινό κοινωνικό και ιδεολογικό υπόβαθρο καθώς και οι πολιτικές απόψεις καθορίζουν τη διάρκεια και την επιβίωση μιας σχέσης. Κι αν […]

Σκορπίζει στον αέρα σε μικρά κομματάκια που δύσκολα μαζεύονται μετά: αυτός είναι ο χαρτοπόλεμος, μια λέξη ταυτισμένη με τη χαρά των παιδικών και εφηβικών πάρτι. Να όμως που ως τίτλος θεατρικού έργου εμπεριέχει και μια άλλη εκδοχή, πιο πικρή. Αυτή της πλήρους διάλυσης, στον αέρα, ελπίδων και ονείρων, οραμάτων και ανθρώπων – κυρίως ανθρώπων. Διαλυμένες ζωές […]

Μια διαφορετική ανάγνωση της «Κυράς της θάλασσας» προτείνει η παράσταση στο θέατρο Tempus Verum, θέλοντας να φέρει το κλασικό έργο του Ιψεν σε έναν διάλογο με το σήμερα. Κι αν οι προθέσεις είναι καλοδεχούμενες, το ερώτημα που τίθεται πάντα είναι αν και κατά πόσον κατάφεραν να τις δικαιώσουν. Κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας, ο Νορβηγός Ερρίκος Ιψεν […]

«Η “Ασκητική” είναι μια φοβερή αιματηρή κραυγή, που θ΄ακουστεί μετά τον θάνατό μου. Τώρα οι άνθρωποι καταλαβαίνουν μονάχα την ποιητική φόρμα. Μα μέσα στις παρομοίωσες αυτές και στις λυρικές φράσεις, αναπηδά φλογερή, πάνοπλη, πέρα από απελπισία κι ελπίδα, η μελλούμενη όψη του Θεού», έγραφε στις αρχές Νοεμβρίου του 1927 στην Ελένη Σαμίου, μετέπειτα Καζαντζάκη. Ο […]

Με αφετηρία την Ελλάδα αλλά και την πατρίδα του τη Σερβία, ο σκηνοθέτης Νικίτα Μιλιβόγεβιτς επέλεξε να ανεβάσει τον «Πλούτο» (338 π.Χ.) του Αριστοφάνη για να διαχειριστεί το θέμα του από τη σκοπιά των Βαλκανίων – και σαν αντίληψη και σαν μουσική προσέγγιση. Και τελικά παρουσίασε ένα άλλο έργο, που ξεκινά από τον Αριστοφάνη και καταλήγει […]

ναζητώντας το νόημα του «Duende» («Nτουέντε») μέσα από το κείμενο του Λόρκα, ο Σταμάτης Κραουνάκης έστησε μια παράσταση λόγου και ήχου, όπου η θεατρικότητα προκύπτει μέσα από το ίδιο το έργο σε συνδυασμό με τη μουσική και τα τραγούδια. Κυρίως όμως η θεατρικότητα οφείλεται στον ίδιο τον συνθέτη: Γιατί είναι εκείνος που παραδίδει στο κοινό […]

υτή η «Ηλέκτρα», διαφέρει: Ο Ευριπίδης καταπιάνεται με τη γενιά των Ατρειδών και προσεγγίζει το θέμα της μητροκτονίας από τη δική του σκοπιά. Η τραγωδία (413 π.Χ.) έπεται χρονικά και του Αισχύλου στις «Χοηφόρες» (458 π.Χ.) και του Σοφοκλή στην ομώνυμη τραγωδία (430 π.Χ.), ενώ προσθέτει μια σειρά από νέα στοιχεία, κυρίως στην προσωπικότητα της […]

τους «Βατράχους» του Αριστοφάνη το ταραγμένο πολιτικό υπόβαθρο και η αγωνία του ποιητή για το «τέλος της τραγωδίας» αποτελούν τον καμβά πάνω στον οποίο θα εξελιχθεί η υπόθεση του έργου. Η κωμωδία, που κέρδισε το πρώτο βραβείο στα Λήναια το 405 π.Χ., και έπεται των θανάτων των τριών τραγικών, του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του […]