΄ΤΑ ΝΕΑ

Κάθε φορά που μια υπόθεση φτάνει στα δικαστήρια, το άγχος όλων των πλευρών είναι το ίδιο: πόσον καιρό θα πάρει να εκδικαστεί, πόσον καιρό θα χρειαστεί για να απονεμηθεί δικαιοσύνη; Το ελληνικό σύστημα προσφέρεται για πολλές τέτοιες καθυστερήσεις, που καταλήγουν να αποτελούν θεσμικό πρόβλημα. Καθόλου τυχαία, μια από τις πιο τρανταχτές περιπτώσεις καθυστερήσεων υπήρξε αυτή […]

H Aνγκελα Μέρκελ έχει επαινεθεί θερμά, και δικαίως, για την προσφορά της τόσο στη χώρα της όσο και στην Ευρώπη. Εκανε όμως και δύο μεγάλα λάθη. Το ένα ήταν η επιμονή της στη λιτότητα, που προκάλεσε μεγάλο πόνο στις χώρες του Νότου. Το λάθος αυτό το αναγνώρισε και εν μέρει το διόρθωσε η πρώην καγκελάριος όταν συμφώνησε με τον πρόεδρο Μακρόν, και έπεισε στη συνέχεια τους «σκληρούς» της Βόρειας Ευρώπης, να δημιουργηθεί Ταμείο Ανάκαμψης με ευρωπαϊκό δανεισμό για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας.

Ηταν μια σωστή επιλογή, η οποία έγινε τη σωστή στιγμή. Το ραντεβού της Κυριακής ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έρχεται σε μια στιγμή που η Αγκυρα έχει επιλέξει τον ρόλο του μεσολαβητή στο Ουκρανικό (φιλοξενώντας ακόμα και τις σχετικές διαπραγματεύσεις στην Αττάλεια) και βασίζεται στο παιχνίδι των ισορροπιών. Η Αθήνα μπορεί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που έχει στα χέρια της: τασσόμενη με το μέρος της νομιμότητας και του διεθνούς δικαίου σε όλες τις περιπτώσεις και αξιοποιώντας το μομέντουμ, θα βγει κερδισμένη αν υπάρξει παραδοχή πως η κυριαρχία ενός κράτους δεν μπορεί να παραβιάζεται από κάποιο άλλο.

Αναμφισβήτητα η τρέχουσα πολυεπίπεδη κρίση που ανατροφοδότησε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ενεργοποιεί μια σειρά επιπτώσεων στο καλάθι και την αγοραστική δύναμη του μέσου ευρωπαϊκού και ελληνικού νοικοκυριού, κυρίως στο κομμάτι των λογαριασμών, αλλά όχι μόνο. Αν σε αυτό προσθέσουμε πως είμαστε στην έξοδο της πανδημικής κρίσης, αλλά και μιας υπερδεκαετούς ύφεσης, αντιλαμβανόμαστε πόσο εύθραυστη […]

Mπορούμε να ξεκινήσουμε την ιστορική αναδρομή από το 1991. Η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου είναι διχασμένη ανάμεσα σ' αυτούς που λένε ότι πρέπει να ενθαρρυνθεί η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και σ' εκείνους που υποστηρίζουν ότι η ΕΣΣΔ πρέπει να παραμείνει ενιαία για να ελέγχει τα 35.000 πυρηνικά της όπλα. Οσο οι Αμερικανοί συζητούν, οι Ουκρανοί διεξάγουν δημοψήφισμα και αποφασίζουν με συντριπτικό ποσοστό την ανεξαρτησία τους.

«Αυτό το πρωινό υπερασπιζόμαστε τη χώρα μας μόνοι. Οπως και χθες, οι ισχυρότερες δυνάμεις του πλανήτη παρακολουθούν από μακριά. Πίεσαν τη Ρωσία οι χθεσινές κυρώσεις; Απ' όσα ακούμε στον ουρανό μας και βλέπουμε στη γη μας, όχι». Με τις δηλώσεις αυτές, που μεταδόθηκαν χθες το πρωί ενώ οι ρωσικές δυνάμεις βομβάρδιζαν το Κίεβο, ο ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι αποτύπωσε την τραγική μοναξιά της χώρας του. Και έδειξε κατά κάποιον τρόπο το μέλλον που θα μπορούσε να έχει η Ευρώπη αν δεν αναθεωρήσει ριζικά το πλαίσιο της ασφάλειάς της.

Aν το σημερινό φύλλο κυκλοφορούσε δυο - τρεις μέρες πριν, ο τίτλος αυτού του άρθρου θα μπορούσε να είναι «Ενας απολογισμός». Ο Βλαντίμιρ Πούτιν, θα γράφαμε, έγινε το επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής, έφερε στη Μόσχα ηγέτες και υπουργούς, αποσταθεροποίησε την Ουκρανία και απέσπασε από τη Δύση δεσμεύσεις τόσο για μείωση των εξοπλισμών όσο και για αναβολή επ' αόριστον της επέκτασης του ΝΑΤΟ. Κι όλα αυτά, χωρίς να ρίξει ούτε μια πιστολιά.

Η ρευστή και τεταμένη κρίση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας έχει και μια παραπέρα διάσταση σε σχέση με το ελληνικό ενδιαφέρον. Τους έλληνες ομογενείς και τους κινδύνους που διατρέχουν. Η συμπαγής ελληνόφωνη κοινότητα, πρέπει να είναι - και είναι - στα «ραντάρ» του δικού μας ΥΠΕΞ και απαιτούνται όλες οι συντονισμένες και έγκαιρες ενέργειες για την προστασία ή ακόμη και τη διευκόλυνση μετακίνησής της. Στη στρατηγική αυτή προφανώς πέραν του επιτελικού σχεδίου της ελληνικής κυβέρνησης πρέπει να περιλαμβάνεται και η ενεργή συμβολή της Πρεσβείας μας στο Κίεβο και του Προξενείου μας στη Μαριούπολη, αλλά και η απόλυτη συνεννόηση με την ουκρανική κυβέρνηση, ακριβώς για να αποφευχθούν βεβιασμένες ή πρόχειρες κινήσεις.

Σε μερικά ερωτήματα οι απαντήσεις είναι δύσκολες, όμως αυτό δεν σημαίνει πως αυτά δεν πρέπει να τίθενται: Τι συμβαίνει τελικά στην ελληνική κοινωνία; Το τελευταίο διάστημα βγαίνουν στην επιφάνεια περιστατικά που ανακατεύουν το στομάχι ακόμα και του πιο ψύχραιμου: η εν ψυχρώ δολοφονία του 19χρονου Αλκη στη Θεσσαλονίκη, οι αποκαλύψεις για το γηροκομείο των Χανίων, η δολοφονία του 7χρονου στην Κυψέλη και η συγκάλυψη του εγκλήματος σκίζουν, το καθένα με τον δικό του τρόπο, λίγο από τον συνεκτικό μας ιστό.

Η κυβέρνηση, σύμφωνα με πληροφορίες των «ΝΕΩΝ», επεξεργάζεται σενάρια για περαιτέρω μειώσεις του φόρου εισοδήματος - και μάλιστα παρεμβάσεις που θα αφορούν τα εισοδήματα από 10.000 μέχρι 40.000 ευρώ, και θα στοχεύουν στην ανακούφιση ειδικά των οικογενειών με ανήλικα παιδιά.

Το ταξίδι του Νίκου Δένδια στη Μόσχα στις 18 Φεβρουαρίου είναι εξόχως κρίσιμο από πολλές απόψεις. Κατ' αρχάς γίνεται στο φόντο μιας κρίσης μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας και σε μια στιγμή που όλα φαίνεται να καθορίζονται από μια ισορροπία του τρόμου με τον κίνδυνο πάντα ευρύτερων αναφλέξεων που θα έχουν συνέπειες για όλους.

Τα μέλη ενός Υπουργικού Συμβουλίου είναι πρώτα υπηρέτες των πολιτών κι έπειτα στελέχη των κομμάτων τους. Ο μέχρι χθες υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων φαίνεται πως ξέχασε αυτόν τον βασικό κανόνα, πρωταγωνιστώντας στο βίντεο όπου ένας πρώην υφυπουργός μιας παλαιότερης γαλάζιας κυβέρνησης του δίνει συμβουλές πελατειακών σχέσεων, ενώ εκείνος αντιδρά στην προσφορά τους σαν πολιτευτής - αποδέχεται, δηλαδή, τη χρησιμότητά τους διά της σιωπής του.

Η ιστορική χειραψία του Ρίτσαρντ Νίξον με τον Μάο Τσετούνγκ πριν από μισόν ακριβώς αιώνα, στις 21 Φεβρουαρίου 1972, άλλαξε τη γεωμετρία του Ψυχρού Πολέμου. Οι ιστορικοί μίλησαν μάλιστα για την «εβδομάδα που άλλαξε τον κόσμο», καθώς η συνάντηση εκείνη συνέβαλε και στην προσέγγιση της Ουάσιγκτον με τη Μόσχα.

Παραφράζοντας τη γνωστή αγγλοσαξονική έκφραση, και χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν το νόημά της, τα κόμματα της αντιπολίτευσης αναζητούσαν χθες τον «ελέφαντα στη Βουλή». Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι η «πρωτοφανής, αντιδημοκρατική και πραξικοπηματική αφαίρεση του λόγου από έναν βουλευτή». Σύμφωνα με το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, είναι «οι πρακτικές του διπόλου που δεν αφήνουν τις άλλες παρατάξεις να μιλήσουν».

Θα ήταν μια ευχάριστη αλλαγή αν οι κύριοι υπεύθυνοι αρκούνταν στο να αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να αποζημιώσουν τα θύματα αυτών των λαθών, αντί να προσπαθούν να αποσείσουν τις ευθύνες τους και να κατηγορούν άλλους γι' αυτά που έπρεπε να έχουν κάνει εκείνοι. Τα λάθη είναι ανθρώπινα και οι πολίτες δέχονται τη συγγνώμη ακόμη κι αν έχουν αποκλειστεί για ώρες μέσα στα χιόνια στον ακριβότερο οδικό άξονα της Αθήνας.

Η είδηση του βιασμού της 24χρονης στη Θεσσαλονίκη μονοπωλεί για μέρες την επικαιρότητα. Το ενδιαφέρον - κι ο αποτροπιασμός της κοινής γνώμης - είναι εύλογα. Μετράμε μόλις έναν χρόνο από την πρώτη επώνυμη καταγγελία σεξουαλικής κακοποίησης και το ξέσπασμα του #ΜeΤoo στη χώρα. Ωστόσο, όπως έχει δείξει η εμπειρία των τελευταίων δώδεκα μηνών, συχνά άλλου είδους γεγονότα μπορεί να επισκιάσουν τέτοιες υποθέσεις. Γεγονότα που ενίοτε προκαλούνται από τον τρόπο που καλύπτεται ένα τόσο σοβαρό κι ευαίσθητο θέμα ή από τον τρόπο που συζητείται και σχολιάζεται στη δημόσια σφαίρα.

To είχαμε συνηθίσει τόσο πολύ, ώστε το θεωρούσαμε δομικό στοιχείο του πολιτικού μας συστήματος: τα μεγάλα πολιτικά κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία ήταν δύο, όχι πάντα τα ίδια, αλλά πάντως δύο, και οι διαφορές που τα χώριζαν ήταν τόσο μεγάλες ώστε οι πιθανότητες ενός Μεγάλου Συνασπισμού α λα γερμανικά ήταν πρακτικά ανύπαρκτες. Για το τρίτο σε δύναμη κόμμα, το μοναδικό ερώτημα ήταν με ποιον θα συνεργαζόταν στην απευκταία περίπτωση που οι εκλογές δεν έβγαζαν αυτοδυναμία.

Αν πληκτρολογήσει κανείς στη μηχανή αναζήτησης της Google «βία», πριν καν γράψει ολόκληρη τη λέξη «βιασμός», εμφανίζεται ως πρώτη επιλογή η φράση «βιασμός 24χρονης». Οι καταγγελίες του θύματος απασχολούν την κοινή γνώμη σε ολόκληρη τη χώρα, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη. Κι όσα νέα στοιχεία βλέπουν το φως της δημοσιότητας επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μιας κουλτούρας για την οποία καμιά σύγχρονη δυτική κοινωνία δεν θα ένιωθε υπερήφανη.

Οι νέες προκλήσεις της Αγκυρας κατά της Ελλάδας με τη νέα υπερπτήση στη νησίδα Κανδελιούσσα από τουρκικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος, αλλά και όλη η πρόσφατη ρητορική της για την επέκταση των ναυτικών μιλίων, δεν μπορούν και δεν πρέπει να υποτιμηθούν από τη χώρα μας. Προφανώς εντάσσονται σε μια μακρά στρατηγική νεο-οθωμανισμού και Γαλάζιας Πατρίδας, αλλά και εικονικής αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων. Προφανώς σχετίζονται με την ενδογενή πολλαπλή κρίση του τουρκικού κράτους και την οχύρωση πίσω από «εχθρούς» - μετεωρισμός και απέλπιδα προσπάθεια ενός μερικώς πολιτικά αποδομημένου Ερντογάν. Και βέβαια η νέα όξυνση έχει να κάνει και με το πώς «τζογάρει» η Τουρκία στο νέο ρευστό γεωπολιτικό τερέν της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και συνολικότερα.

Τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης στην Κρήτη δείχνουν πως στον ΣΥΡΙΖΑ δεν εκτίμησαν από την αρχή σωστά την κεντροαριστερή πίεση. Το μεγάλο ποσοστό του Νίκου Ανδρουλάκη στην περιοχή, στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ, προεξοφλούσε πως στο προπύργιο της Δημοκρατικής Παράταξης τα πράγματα για την αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα είναι τα ίδια από εδώ και πέρα. Στην […]

Ξυλοδαρμοί. Διαπομπεύσεις. «Κτισίματα». Θανατικές απειλές. Φθορές περιουσίας. Λειτουργία «επιχειρησιακών στρατηγείων», που αποτελούν ορμητήρια για επιθέσεις. Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα έχουν γίνει ένα είδος κράτους εν κράτει, όπου αντιεξουσιαστές, αναρχικοί, μπαχαλάκηδες ή προβοκάτορες παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, λύνουν λογαριασμούς, τιμωρούν, εκδικούνται ή εκβιάζουν. Η κατάσταση αυτή πρέπει να σταματήσει. Η κοινωνία πρέπει να φωνάξει ένα «Ως εδώ!». Και όλοι, είτε εμπλέκονται άμεσα στη λειτουργία των πανεπιστημίων είτε συμμετέχουν με οποιονδήποτε τρόπο στα κοινά, πρέπει να αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους.

Δεν θα είναι μια εύκολη ημέρα η σημερινή για μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς. Θα είναι όμως καθοριστική για την εκπαιδευτική διαδικασία, την οικογενειακή ζωή και μπορεί να εξελιχθεί με επιτυχία και για την ίδια την περιπέτεια που διανύουμε. Τα όπλα υπάρχουν, η εμπειρία επίσης και προφανώς η συλλογική θέληση.

Η παγκόσμια κοινότητα κάνει, εδώ και δύο χρόνια, μια συντεταγμένη προσπάθεια να βγει από την πανδημία. Μετά από δύο χρόνια επιστημονικής εξακρίβωσης, γνωρίζουμε πλέον με βεβαιότητα πως το πιο σημαντικό όπλο απέναντι στην Covid-19 είναι τα εμβόλια. Αυτό που συνεχίζουμε να μαθαίνουμε είναι το προφίλ των αντιεμβολιαστών, των ανθρώπων που μέχρι σήμερα γυρνούν την πλάτη στην επιστήμη. Αυτοί δεν είναι μόνο ψεκασμένοι, αρνητές ή αντιδραστικοί. Μπορεί να είναι ο γείτονας, ο συνάδελφος στο διπλανό γραφείο ή ακόμα και ένα είδωλο του παγκόσμιου τένις.

Mπορεί κανείς να δώσει έμφαση στην επιθετικότητα και στην προπαγάνδα. Είναι πράγματι προκλητικό να κομπάζει ο υπουργός Αμυνας μιας χώρας ότι κάποιοι σπουδαστές μπορούν να φτάσουν κολυμπώντας σε ένα νησί μιας γειτονικής χώρας. Κι είναι πράγματι εξωφρενικό μια χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ να απειλεί με πόλεμο μια άλλη χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ στην περίπτωση που ασκήσει ένα δικαίωμα που προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Η συντήρηση της έντασης ασφαλώς δεν συμβάλλει ούτε στον διάλογο ούτε στις σχέσεις καλής γειτονίας.

Μπροστά στις μεγάλες αποφάσεις, μερικές φορές οι κυβερνήσεις αναγκάζονται να βάλουν σε δεύτερη μοίρα την καθημερινότητα. Αλλά οι πολίτες εξακολουθούν να πρέπει να τη διαχειριστούν με ό,τι μέσα διαθέτουν, τα οποία σε περιόδους κρίσης δεν είναι και τόσο πολλά. Κι εκεί η κυβέρνηση πρέπει να είναι συμπαραστάτης τους.

Ηταν Φεβρουάριος του 2020 όταν η Αγκυρα επιχειρούσε έναν ιδιότυπο υβριδικό πόλεμο κατά της Ελλάδας με πεδίο τον Εβρο και εργαλειοποιώντας τις τότε προσφυγικές ροές

Eνας αμερικανός αναλυτής χαρακτήρισε το 2022 έτος του «ζην επικινδύνως». Εννοούσε βέβαια τους τρεις μεγάλους κινδύνους για την παγκόσμια ειρήνη, τη διαμάχη της Ρωσίας με την Ουκρανία, την επιθετικότητα της Κίνας απέναντι στην Ταϊβάν και τη δυσπιστία του Ισραήλ για τις πραγματικές προθέσεις του Ιράν. Θα μπορούσε εύκολα να προσθέσει κάποιος άλλους δύο κινδύνους, άλλες δύο απειλές, όχι για την ειρήνη, αλλά για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Το νέο μαύρο ρεκόρ κρουσμάτων στη χώρα μας δεν αφήνει περιθώρια για φιλοσοφίες, ανευθυνότητες ή χαλάρωση. Η μετάλλαξη Ομικρον όχι μόνο είναι εδώ αλλά τις προσεχείς εβδομάδες θα δείξει πόσο θα δοκιμάσει εκ νέου το ΕΣΥ. Παράλληλα θα δοκιμάσει την κοινωνική συνοχή, την οικονομία και την κανονικότητα.