΄ΤΑ ΝΕΑ

Το συλλογικό πένθος για τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη έχει κάτι πρωτόγνωρο. Ο καθένας έχει συνδέσει τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη, που έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη το πρωί, με μια προσωπική του ιστορία. Κάποιοι βλέπουν στον Θεοδωράκη την πολιτική τους ενεργοποίηση, άλλοι την πρώτη τους μουσική γνωριμία με την Εντίθ Πιαφ, τον Ρίτσο, τον Σεφέρη και τον Ελύτη ή εκείνη τη φορά όταν, μικρά παιδιά ακόμα, παρακολουθούσαν με δέος την Τζένη Καρέζη πάνω στο ποδήλατο να τραγουδάει για μια Μαργαρίτα. Θυμούνται το συρτάκι που χορεύουν στα πολύ ελληνικά γλέντια και την αγάπη τους στον Αλ Πατσίνο. Το «Δρόμοι Παλιοί» συνόδεψε κάποια στιγμή μελαγχολίας, το «Σφαγείο» σχηματοποίησε στο μυαλό τους μια φρικτή σελίδα της ελληνικής ιστορίας και το «Μαουτχάουζεν» της παγκόσμιας.

Oι πολίτες παρακολουθούν, καταγράφουν, ελέγχουν. Οι πολίτες οργίζονται, θλίβονται, αναγνωρίζουν, καταλογίζουν ευθύνες. Οι πολίτες, επίσης, θυμούνται. Ενδεχομένως όχι όσα έγιναν πριν από δεκαετίες, σίγουρα όμως όσα έγιναν στην πρόσφατη ιστορία.

Η συζήτηση για την επέκταση του μέτρου του υποχρεωτικού εμβολιασμού και σε άλλες - πλην των υγειονομικών και των εργαζομένων σε δομές πρόνοιας - επαγγελματικές κατηγορίες έχει ήδη αρχίσει. Τα κυβερνητικά στελέχη που τον παρουσιάζουν ως όπλο κατά της πανδημίας αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Οι δε επιστήμονες εισηγούνται και δημόσια την εφαρμογή του στον Στρατό και την Αστυνομία καθώς και για ορισμένους κλάδους του ιδιωτικού τομέα.

Οι υψηλοί τόνοι δεν έλειψαν από τη χθεσινή προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για τις πυρκαγιές.

Τo μόνο που δεν μπορεί να καταλογίσει κανείς στην κυβέρνηση είναι ότι υπήρξε αυστηρή με τους μη εμβολιασμένους. Τους έδωσε κίνητρα. Χρησιμοποίησε όλα τα μέσα για να τους πείσει. Αφησε τον χρόνο να περάσει, ενδεχομένως σε υπερβολικό βαθμό.

Τι ωραία να ήταν αλήθεια! Να συνοδευόταν δηλαδή το αμερικανικό φιάσκο στο Αφγανιστάν από την άνοδο στην εξουσία των μετανιωμένων, των μεταμορφωμένων, των «ώριμων» Ταλιμπάν, που θα σέβονταν τις δημοκρατικές διαδικασίες, θα παρείχαν πλήρη δικαιώματα στις γυναίκες, θα άφηναν τα μέσα ενημέρωσης να λειτουργήσουν ελεύθερα και θα εργάζονταν για την ανάπτυξη αυτής της πολύπαθης χώρας χωρίς τη διαφθορά που χαρακτήρισε την τελευταία εικοσαετία

Χάρις στις ηρωικές προσπάθειες των πυροσβεστών, τη συγκινητική κινητοποίηση των εθελοντών και την πολύτιμη βοήθεια των ξένων, οι φωτιές που κατέκαψαν τις τελευταίες ημέρες πάνω από ένα εκατομμύριο στρέμματα δασικών εκτάσεων σε όλη την Ελλάδα φαίνεται να κοπάζουν. Οι καταστροφές είναι μεγάλες, συνάνθρωποί μας έχουν χάσει τα σπίτια τους, τα ζώα τους, τις περιουσίες τους. Αλλά τουλάχιστον δεν θρηνήσαμε απώλειες ανθρώπινων ζωών.

Kαι οι δύο χώρες έχουν υψηλά ποσοστά εμβολιασμένων. Αλλά τα νέα που μας έρχονται από αυτές είναι διαφορετικά. Στο Ισραήλ, ο αριθμός των νέων κρουσμάτων έχει και πάλι εκτοξευθεί και οι Αρχές καλούν τους άνω των 60 ετών - και σύντομα τους άνω των 50 - να κάνουν επειγόντως και τρίτη δόση. Στη Βρετανία, όπου οι περισσότεροι περιορισμοί έχουν αρθεί από τις 19 Ιουλίου, η πανδημία δείχνει να υποχωρεί. Μια εξήγηση που δόθηκε είναι ότι η καμπύλη έφτασε στο ανώτατο σημείο της στον τελικό του Εuro, μια άλλη ότι μαζί με την άρση των περιορισμών έκλεισαν και τα σχολεία για διακοπές. Στην πραγματικότητα όμως, όπως παραδέχθηκε ένας επιδημιολόγος, «κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι συμβαίνει».

Στις εξαγγελίες όλες οι κυβερνήσεις είναι καλές. Εκεί που συχνά πάσχουν είναι στην υλοποίησή τους. Γιατί η πολιτική βούληση προσκρούει στη γραφειοκρατία. Και η κοινωνική ευαισθησία, στον βραδυκίνητο κρατικό μηχανισμό. Αυτή η φορά πρέπει λοιπόν να είναι διαφορετική.

Το 2018, οι ειδικοί προειδοποιούσαν ότι η Ιπποκράτειος Πολιτεία μπορεί να γίνει το «Μάτι της Πάρνηθας» και ζητούσαν να γίνουν σωστές αντιπυρικές ζώνες και να διευκολυνθεί η πρόσβαση στα πυροσβεστικά οχήματα. Δεν εισακούστηκαν.

H έκθεση της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή που θα δοθεί μεθαύριο στη δημοσιότητα θα είναι κόλαφος. Oπως αποκαλύπτει σε συνέντευξή της στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» η επικεφαλής συντάκτρια της έκθεσης Φριντερίκε Οτο, η μεγαλύτερη απειλή για την Ευρώπη και τη Μεσόγειο από την κλιματική αλλαγή είναι ο καύσωνας. Και εξαιτίας αυτής ακριβώς της κλιματικής αλλαγής, οι καύσωνες έχουν γίνει ως και 100 φορές πιθανότεροι.

Το άρθρο 117 του Συντάγματος, στην παράγραφο 3, είναι σαφές: «Δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που με άλλο τρόπο αποψιλώθηκαν ή αποψιλώνονται δεν αποβάλλουν για το λόγο αυτό το χαρακτήρα που είχαν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό».

Ο ένας είναι κωπηλάτης, πήρε το χρυσό στους Ολυμπιακούς και έκανε υπερήφανη όλη την Ελλάδα. Ο άλλος είναι αρσιβαρίστας, ανακοίνωσε κλαίγοντας την απόφασή του να αποσυρθεί και συγκίνησε όλη την Ελλάδα. Και οι δύο όμως είπαν κάτι που πρέπει να απασχολήσει επειγόντως την πολιτεία.

To σύνθημα ανήκει στον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος ονόμασε έτσι και το κόμμα του: «H Δημοκρατία σε Κίνηση!» Και υιοθετήθηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που κατάλαβε ότι ο μόνος τρόπος να αλλάξει αυτή η χώρα, και να αρχίζουν να ξεπερνιούνται οι παθογένειές της, είναι να υπάρχει διαρκής κίνηση σε όλα τα επίπεδα: το οικονομικό, το εκπαιδευτικό, το κοινωνικό, το εθνικό. Τα πάντα ρει, αυτό ήταν ανέκαθεν το νόημα του κόσμου.

Tα καλά νέα έρχονται από το μέτωπο των κλινικών μελετών: το ισραηλινό εισπνεόμενο φάρμακο κατά της Covid-19 που έχει χορηγηθεί σε τριάντα έλληνες ασθενείς έχει πολύ καλά αποτελέσματα. Και μέχρι τον Σεπτέμβριο αναμένεται να ζητηθεί η έγκρισή του, ώστε στη συνέχεια να καταστεί δυνατό να παρασκευασθεί μαζικά. Οπως έχει αποδειχθεί και με τα εμβόλια, η επιστήμη κάνει άλματα.

Ο τούρκος πρόεδρος δεν πήγε τελικά στην Αμμόχωστο. Δεν θέλησε να κόψει όλες τις γέφυρες ούτε να συγκρουστεί ανοιχτά με τους λίγους συμμάχους που του έχουν απομείνει. Αυτό δεν τον εμπόδισε όμως να προβεί στις προκλήσεις που είχε προαναγγείλει.

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία, δεν νοείται καμία επιφύλαξη, δεν δικαιολογείται καμία ένσταση, ουσιαστική, νομική ή ετυμολογική: οι γυναικοκτονίες αποτελούν ένα εκρηκτικό κοινωνικό πρόβλημα και μια τεράστια πολιτισμική ήττα.

Η ενδεχόμενη απόσυρση των αυτοκινήτων παλιάς τεχνολογίας που βρίσκεται στο τραπέζι των συζητήσεων είναι ένα στρατηγικό βήμα για μια φιλική στο κλίμα εποχή και μια νέα μετάβαση. Τα όρια στις εκπομπές ρύπων είναι παράλληλα κάτι που δεν πρέπει να μας διαφεύγει από τον έλεγχο, όμως ο συντονισμός μιας εθνικής μεταρρύθμισης με μια συνολική πράσινη πολιτική της ΕΕ είναι επείγουσα και οφείλει - όπως και γίνεται - να δρομολογηθεί.

Το φοβόμασταν. Το ξορκίζαμε. Αλλά στην πραγματικότητα το περιμέναμε. Κι εκείνο, το τέταρτο κύμα, αποδείχθηκε πιστό στο ραντεβού του. Οπως αποδείχθηκε και πιο τρομακτικό από τα προηγούμενα: σε μία εβδομάδα τα κρούσματα του κορωνοϊού πενταπλασιάστηκαν, ενώ τον περασμένο χειμώνα για την αντίστοιχη αύξηση είχαν χρειαστεί 4 με 5 εβδομάδες. Αν επιπλέον ληφθεί υπόψη ότι τα πραγματικά κρούσματα υπολογίζονται σε τριπλάσια από αυτά που καταγράφονται, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η κατάσταση είναι δραματική.

Ανεξάρτητα από ιδεολογικές διαφορές ή θεωρήσεις, είναι όσο ποτέ επείγον οι πολιτικές δυνάμεις να βρουν ένα modus vivendi όσον αφορά την αντιμετώπιση της πανδημίας και την υγειονομική κρίση.

Ηταν μια ευκαιρία για μια ακόμη δόση λαϊκισμού από την αντιπολίτευση η πρόσφατη αποστροφή του Πρωθυπουργού σε συνέντευξή του για τα περιφερειακά νοσοκομεία

Υπάρχει πραγματικό δίλημμα ανάμεσα στην κρατική ευθύνη και την ατομική ευθύνη; Το κράτος αυτή τη στιγμή παρέχει σε όλους τους ενήλικους πολίτες τη δυνατότητα να εμβολιαστούν με όποιο εμβόλιο θελήσουν. Κάνει αυτό που πρέπει να κάνει και, παρά τις καθυστερήσεις, το κάνει χωρίς αστερίσκους.

Ζήτημα επείγον και που θα έπρεπε ήδη να απασχολεί είναι οι κλιματικές μεταβολές και οι συνέπειές τους. Αυτό δεν είναι ουδέτερη έννοια ή αιτία για αναλύσεις χωρίς διέξοδο. Είναι η σημερινή παγκόσμια και τοπική συνθήκη που επηρεάζει τη ζωή μας. Ο καύσωνας, οι πυρκαγιές, οι φυσικές καταστροφές, αλλά και όσα αναμένονται το φθινόπωρο και τον χειμώνα όπως οι πλημμύρες, είναι το δυσάρεστο αποτέλεσμα των τεκτονικών κλιματικών αλλαγών που έχουν συντελεστεί την τελευταία εικοσαετία και που έχουν «καρπό» τις υψηλές θερμοκρασίες, το λιώσιμο των πάγων, την άνοδο της θάλασσας - προφανώς και με ανθρώπινη ευθύνη. Το βιώσαμε και στη χώρα μας με διάσπαρτες πυρκαγιές, όπως στα Μέθανα, με αφόρητες θερμοκρασίες στα αστικά κέντρα, αλλά και παγκοσμίως με τις εικόνες στον Καναδά ή τις φωτιές στην Κύπρο. Σε ένα καλοκαίρι δε, που τώρα ξεκινάει.