Καστρινάκη Αγγέλα

Στα ερωτηματολόγια για την αξιολόγηση των πανεπιστημιακών μαθημάτων, η ερώτηση παραμένει η ίδια εδώ και χρόνια: επαρκεί η χωρητικότητα των αιθουσών; Κι όμως! Η ερώτηση τώρα θα έπρεπε να τίθεται ανάποδα: μήπως αισθάνεστε παράξενα τόσο λίγοι φοιτητές σε τόσο μεγάλες αίθουσες; Ολα έχουν αλλάξει στις Ανθρωπιστικές Σπουδές, όμως εμείς συνεχίζουμε σαν να μην έχει αλλάξει […]

Πειραματικό Λύκειο, ώρα 10 π.μ. Μπαίνω σε μια τάξη με είκοσι παιδιά, κυρίως κορίτσια. Είμαι καλεσμένη να παρουσιάσω στα παιδιά αυτά της θεωρητικής κατεύθυνσης το Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Οι δυο δασκάλες πλάι μου είναι απόφοιτες του Τμήματος και ένθερμες φιλόλογοι κι οι δύο. Λέω λοιπόν πόσο καλό είναι αυτό το Τμήμα, πόσο άξιους […]

Πήγα να ακούσω μια χορωδία τις προάλλες. Πλαίσιο χριστουγεννιάτικο, με τα απαραίτητα τζινγκλ μπελς, καλοστημένο. Ομως εκεί που πραγματικά ζεσταινόταν η ατμόσφαιρα και ένιωθες το πάθος να πάλλει στις φωνές ήταν όταν τα τραγούδια γυρνούσαν προς τη διαμαρτυρία, όταν οι τραγουδιστάδες ανέπεμπαν ένα «κάποιος φταίει» και ένα «γιατί;». Το χριστουγεννιάτικο πλαίσιο ήταν το περικάλυμμα για […]

Από το 2010 ώς το 2019 ζήσαμε δύο ζωές. Μπορεί και κάτι παραπάνω… Η Ειρήνη καθόταν στο γραφείο της και μηρύκαζε τις σκέψεις της για την πύκνωση του ιστορικού χρόνου. Πολλοί άλλωστε δεν κοιμόμασταν παρά ελάχιστα, στις κρίσιμες φάσεις τουλάχιστον. Νύχτες αγρύπνιας, παρόλο που είχαμε καταπιεί του κόσμου τα ηρεμιστικά. Τώρα μπροστά της έβλεπε το […]

Το τοπίο ξεκαθάρισε: όλοι οφείλουν να καταλάβουν ότι το εμφυλιοπολεμικό κλίμα και η επίκληση των διαιρέσεων του παρελθόντος δεν έχουν πια καμία πέραση. Από την αρχή της κρίσης του 2010 κάποιοι υποδαύλισαν την ακρότητα. Εμαθαν στον κόσμο ότι νομιμοποιείται να τα πηγαίνει όλα στο κόκκινο: η δυσαρέσκεια να γίνεται οργή, η αντιπάθεια μίσος. Του έμαθαν […]

«Επαθα μια συσπείρωση», μου είχε πει απολογητικά μια φίλη που ψήφισε ΟΧΙ στο τραγελαφικό δημοψήφισμα του 2015. Πίστευε στο ναι, ψήφισε όχι. Οι παλιοί μας φίλοι, που μαζί θητεύσαμε κάποτε στην Αριστερά, παθαίνουν συχνά συσπείρωση. Καταπίνουν πρακτικές, θέσεις, συμμαχίες, που μοιάζει να αντιβαίνουν σε βασικά πιστεύω τους. Διαβάζω τώρα, στο τελευταίο βιβλίο του Σταύρου Ζουμπουλάκη, […]

Είχε τρέξει με τα γεροντικά ποδάρια του στο μονοπάτι πάνω απ’ την Αθήνα, την πελώρια πολιτεία. Είδε την πόλη από τη μια, τα αμέτρητα κουτάκια να λάμπουν στον ήλιο, το ξεδοντιασμένο βουναλάκι απέναντι. Επειτα πήρε το άλλο μονοπάτι και είδε τις εξοχές και, πέρα, τη θάλασσα. Ενα βουητό ερχόταν απ’ τη μεγάλη λεωφόρο: οι άνθρωποι, […]

Του έδωσα ένα μαντίλι να ρίξει στους ώμους του. Είχε πέσει ψύχρα στην παραθαλάσσια ταβέρνα, όπου βρισκόμασταν μια μεγάλη παρέα. Φλέρταρα; Μάλλον όχι. Ομως πάντα το να δίνεις ένα ρούχο σου στο άλλο φύλο… Ενα, μπορεί και δύο χρόνια αργότερα, πάλι μια παρέα, σοβαρά πολιτικοποιημένα προσώπατα, σε υπαίθρια ταβέρνα. Ο ευεργετημένος με το μαντίλι κάθεται […]

Είναι από τα μυθιστορήματα που δεν θέλεις να τελειώσουν, τέτοιο βάθος, τέτοια ευφυΐα, τέτοια δύναμη διαθέτει. Μιλώ για τον «Αύγουστο» του John Williams (1973, ελληνική μετάφραση από τη Μαρία Αγγελίδου, εκδόσεις Gutenberg 2017), που αναπλάθει τα χρόνια του αυτοκράτορα Αυγούστου και ιδίως τη μορφή του, αυτού του ευαίσθητου και τρομερού κυρίαρχου του κόσμου. Το διάβασα […]