Λοβέρδου Μυρτώ

Στο τελευταίο σκηνικό του Γιώργου Πάτσα, του ξεχωριστού έλληνα σκηνογράφου που έφυγε από τη ζωή στις 2 Μαρτίου, εξελίσσεται το «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» που ανέβασε ο Δάνης Κατρανίδης στο θέατρό του. Είναι το γραφείο ενός καθηγητή, γεμάτο βιβλία, σημειώσεις, άδεια ή γεμάτα χαρτόκουτα, με πίνακες στους τοίχους και μια μεγάλη μπαλκονόπορτα με θέα στον κήπο. […]

«Πηγαίνω στο θέατρο για να δω τον εαυτό μου πάνω στη σκηνή, τέτοιον που δεν θα μπορέσω –ή δεν θα τολμήσω να τον δω ή να τον ονειρευτώ, και που ωστόσο ξέρω πως έτσι είναι»: αυτό είναι το σκεπτικό του γάλλου συγγραφέα Ζαν Ζενέ (Jean Genet, 1910-1986) για το «Πώς παίζονται οι Δούλες», που διαπερνά […]

Από τους στυλοβάτες του αμερικανικού θεάτρου, ο Αρθουρ Μίλερ (Arthur Miller, 1915-2005), άσκησε έντονη κριτική με τα έργα του και στηλίτευσε το «αμερικανικό όνειρο». Σκύβοντας, ωστόσο, με κατανόηση πάνω στους πάσχοντες (αντι)ήρωές του. Γεννημένος στη Νέα Υόρκη, από οικογένεια με εβραϊκές ρίζες, μεγάλωσε με θρησκευτική ανατροφή. Ο πατέρας του, μετανάστης από την Πολωνία, έχασε τη […]

«Η αμφιβολία απαιτεί περισσότερο σθένος από τη βεβαιότητα»: Το θεατρικό «Αμφιβολία» («Doubt, Α Parable», 2004), του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ (John Patrick Shanley, 1950) γράφτηκε με αφετηρία αυτή τη ρήση. Πρωτοανέβηκε σε ένα οff θέατρο της Νέας Υόρκης προτού πάρει τον δρόμο για το Μπρόντγουεϊ. Ακολούθησαν βραβεία (Πούλιτζερ και Τόνι, 2005) και η μεταφορά του θεατρικού […]

Στο ατμοσφαιρικό και λειτουργικό σκηνικό που έστησε η Ελένη Μανωλοπούλου στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, με τη μουσική του Σοπέν (το 2ο πρελούδιο ερμηνεύει η Ντόρα Μπακοπούλου) να δίνει το στίγμα, τα τρία πρόσωπα της «Φθινοπωρινής σονάτας» του Μπέργκμαν παίρνουν θέση. Αυτός ο αγώνας που ξεκινά θα φτάσει ώς το τέλος. Με θύματα και θύτες […]

Δύο φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους έργα βρίσκονται στην αφετηρία της παράστασης «Μια φωνή κι ένα ψέμα» που σκηνοθετεί ο Βασίλης Νικολαΐδης στο Θέατρο Αλκμήνη – Secret Room. Ολα ξεκινούν από την ιδέα του να μπλέξει τον μονόλογο του Ζαν Κοκτό (Jean Cocteau, 1889-1963) «Ανθρώπινη Φωνή» («La voix humaine», 1927) με το σαιξπηρικό έργο «Ο Εμπορος […]

Δύσκολο, απαιτητικό, προκλητικό. Σαν να πρέπει να αναπτύσσει κανείς υψηλές ταχύτητες πάνω σε τεντωμένο σκοινί: αυτή είναι η «Κατάρα της Ιρμα Βεπ» («Τhe mystery of Irma Vep», 1984) του Τσαρλς Λάντλαμ (Charles Ludlam, 1943-1987) που ανέβηκε για πρώτη φορά το 1967 από τον ίδιο τον δημιουργό της με το Ridiculous Theatre Company που είχε ιδρύσει […]

Μια τολμηρή αναμέτρηση συντελείται στη σκηνή του θεάτρου Πόρτα και νικητής είναι η τέχνη, με ένα ατόφιο θεατρικό γεγονός, υπόδειγμα λόγου και πράξης. Ο «Καντίντ ή Η αισιοδοξία» («Candide ou L’optimisme») του Βολταίρου (Francois-Marie Arouet, Voltaire, 1694 – 1778), αυτό το δημιούργημα του Διαφωτισμού, είναι ένα μικρό σατιρικό ανατρεπτικό κείμενο με ήρωα το όνομα του […]

Ενα παραμύθι, μια ιστορία βασισμένη στους μύθους και τους θρύλους της πατρίδας του και, κυρίως, ένα δραματικό ποίημα είναι ο «Πέερ Γκυντ» («Peer Gynt»), που έγραψε ο Ιψεν το 1867, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ιταλία. Ο κεντρικός ήρωας, πρόσωπο υπαρκτό και μαζί λαϊκός ήρωας της Νορβηγίας, σηματοδοτεί την πορεία του ανθρώπου στην […]

Ανάμεσα σε μια σκληρή, σχεδόν ελεεινή πραγματικότητα και τη μυθική της διάσταση, ανάμεσα στις βαθιές επιθυμίες και τις ακόμα βαθύτερες ενοχές, όλοι τους κουβαλούν ένα μεγάλο πάθος, σχεδόν καταστροφικό. Ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, συγγραφέας και θεατρικός συγγραφέας, βραβευμένος με Πούλιτζερ, υποψήφιος για Οσκαρ: ο Σαμ Σέπαρντ (Sam Shepard, 1943 – 2017), υπήρξε μια εμβληματική μορφή της […]

Οκτώ ηθοποιοί, οκτώ καρέκλες, τρία τραπέζια, η μεγάλη πόρτα πάνω σε ένα πατάρι επί σκηνής, ένα μικρόφωνο που εμφανίζεται αργότερα. Ετσι, δίχως σκηνικό, ζωντανεύει ο μικρόκοσμος του Παντελή Χορν στο «Φιντανάκι» της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού. Η αυλή στην Πλάκα, όπου διαδραματίζεται η πλοκή του έργου, περιγράφεται από τον θίασο που άλλοτε μεμονωμένα και άλλοτε […]

Η τιμή της ζωής, η αξία της φιλίας, η δύναμη του έρωτα, η αφοσίωση στην επιτυχία, το χρώμα του χρήματος: όλα μπορούν να ανατραπούν. Τι απομένει λοιπόν; Τα «7 χρόνια» είναι μια παράσταση που έρχεται σιγά σιγά να ανατρέψει όλα όσα έχει φτιάξει ο σύγχρονος άνθρωπος. Κι αν το θέμα δεν είναι πρωτότυπο κι αν […]

ια θεωρία που εφαρμόζεται στη φυσική, γιατί να μην ισχύει για τις ανθρώπινες σχέσεις, γιατί να μη βρίσκει εφαρμογή και στον έρωτα; Γραμμένο το 2015, το «Heisenberg» έκανε πρεμιέρα τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς στη Νέα Υόρκη (off Broadway). Αυτή την εποχή παίζεται στο West End στο Λονδίνο με μεγάλη επιτυχία. Ο 46χρονος βρετανός συγγραφέας […]

Η ικανότητα του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη να μεταφέρει με, σχεδόν, βιωμένο τρόπο τις ζωές των ηρώων του στη σκηνή επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά. Με τη νέα του παράσταση στο θέατρο Αθηνών προσθέτει ένα ακόμα κομμάτι στον προσωπικό σκηνοθετικό του χάρτη. Μετά τον «Πουπουλένιο» και τον «Θεό της σφαγής», συνεχίζει να διερευνά το σύγχρονο ευρωπαϊκό ρεπερτόριο. […]

Εχουν περάσει είκοσι δύο χρόνια από το πρώτο ανέβασμα που σύστησε στο κοινό το έργο με τη σφραγίδα του Λευτέρη Βογιατζή και τις Αννέζα Παπαδοπούλου, Αμαλία Μουτούση, Μαρία Κατσιαδάκη, Μαρία Σκουλά (Θέατρο Οδού Κυκλάδων, 1995). Και το «Με δύναμη από την Κηφισιά» παραμένει σύγχρονο, σχεδόν σημερινό, γάργαρο, με καταστάσεις που δεν τις ξεπέρασε ο χρόνος. […]

όσο πιθανό είναι μια δυσλειτουργική οικογένεια να μην κληρονομήσει τις δυσλειτουργίες της στα παιδιά της; Μάλλον καθόλου. Και ο «Αύγουστος», που παίζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Δημήτρης Χορν, το επιβεβαιώνει περίτρανα. Αποκαλύπτοντας συγχρόνως ότι η δυστυχία για κάθε οικογένεια έχει πάντα τα δικά της, ξεχωριστά, χαρακτηριστικά –το είπε άλλωστε ο Τολστόι στην «Αννα Καρένινα». […]

Το αντιπολεμικό μήνυμα της «Ειρήνης» του Αριστοφάνη, διαχρονικό και πάντα επίκαιρο, κάτι ανάμεσα σε ουτοπία και κυνήγι ευτυχίας, κυριαρχεί στην παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, όπου ο Πόλεμος παραμένει παρών και «πατήρ πάντων». Εργο πολιτικό με κοινωνικές προεκτάσεις και happy end, καταλήγει σε γάμο και γλέντι. Στο έργο, που παίχτηκε για πρώτη φορά στα Μεγάλα Διονύσια […]

Με ορισμένες αλλαγές στη διανομή, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος επέστρεψε στο φετινό Φεστιβάλ με την περσινή του παραγωγή: η τραγωδία του Αισχύλου «Επτά επί Θήβας» (467 π.Χ.), στη σκηνοθεσία του λιθουανού σκηνοθέτη Τσέζαρις Γκραουζίνις θέλησε να διερευνήσει πώς η επιβίωση δεν θα γίνει εμπόδιο στην ανθρωπιά και πώς η κοινή μοίρα του ανθρώπου μπορεί […]

Επικίνδυνη λόγω των αντιφατικών της στοιχείων, η «Αλκηστις» του Ευριπίδη (438 π.Χ.) αποτελεί το έργο-ύμνο στη συζυγική αφοσίωση και αγάπη. Κι αυτό γιατί η ηρωίδα του τίτλου θυσιάζεται υπέρ του συζύγου της και πεθαίνει στη θέση του –άλλο που στο τέλος ο Ηρακλής την επαναφέρει στη ζωή. Στην πραγματικότητα όμως αυτό το τραγικωμικό έργο, με […]

Χωρίς εξάρσεις, χωρίς διακυμάνσεις, οι «Βάκχες» έκαναν ένα σύντομο πέρασμα από το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Οχι λόγω της 70λεπτης διάρκειας της παράστασης, κάθε άλλο. Αλλά γιατί δεν άφησαν ίχνη. Σαν μια ημιτελής απόπειρα, μια μαθητεία, μια ανάγνωση επί σκηνής, ένας πειραματισμός, μια εξερεύνηση. Σαν ένα «ζέσταμα» πριν από ένα έργο που δεν είδαμε ποτέ. […]

Ενας από τους σημαντικότερους χορευτές του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, συναντήθηκε με ένας από τους τους κορυφαίους αμερικανούς σκηνοθέτες και μάγους της εικόνας, τον Ρόμπερτ (Μπομπ) Ουίλσον. Κοινός τόπος αυτής της συνεργασίας ο Βάσλαβ Νιζίνσκι, η μεγάλη μορφή του χορού στις αρχές του ίδιου αιώνα και κυρίως οι διαταραγμένες πτυχές του […]