Λυκαύγης Α

Οι λέξεις είναι συχνά επικινδυνότερες (και υπαιτιότερες) των εκρηκτικών μηχανισμών. Κι άλλωστε αυτές προηγούνται των δεύτερων. Οι οποίοι και αναλαμβάνουν τελικά να εκπληρώσουν το ουσιαστικό περιεχόμενο των πρώτων. Οπου λοιπόν εχρειάζετο ένα (κάποιο) ποσοστό αίματος, για να επικυρωθούν τα οιστρηλατούμενα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα και να γίνει αντιληπτό το φάσμα της διχαστικής κραιπάλης. Η οποία διέπει εν […]

Το αδυσωπήτως αδιέξοδο χρεοκοπικό μας δράμα και τρεις υποθέσεις εργασίας. Εν είδει απλουστευτικής (κι ενδεχομένως αφελούς) διαλεκτικής απόπειρας υπερβάσεως. Ενώπιοι λοιπόν ενωπίοις: ΠΡΩΤΟ: Με τους νυν θεσμικούς διαχειριστές στον οίακα του ταλανιζόμενου (και κατ’ ακρίβειαν βυθιζόμενου) εθνικού σκάφους, βαλλόμενους πανταχόθεν. Και όχι μόνον, αλλά και με κραυγαλέες τις ένδον αδυναμίες και ανακυκλούμενες τις πλεονάζουσες αντιφάσεις, […]

Μπορεί μεν να φαίνεται αφελώς αφοριστικό, αλλά αποτελεί τη μόνη απάντηση στην αδυσώπητη κατολίσθηση των ημερών. Δηλαδή, επιτέλους την έξοδο από τη βάναυση στενωπό της εθνικής χρεοκοπίας που στερεοτύπως καταγράφεται ως υπέρβαση των Μνημονίων. Βεβαίως, σε τελική ανάλυση αυτά κωδικοποιούν υποχρεώσεις υπερχρεωμένων προς τους ελέω δανειστές, οι οποίοι και υπαγορεύουν επαχθείς κανόνες ώστε να διασφαλίσουν […]

Την ώρα που η χώρα μπαίνει σε φάση νέων εσωτερικών τριβών και διχαστικών οξύνσεων, εμφανίζονται απειλητικά νέφη σε όλη την εθνική περίμετρο. Και το χειρότερο: Δεν φαίνεται να υπάρχουν υπολογίσιμες ελπίδες αναστροφής των εξελίξεων. Αντίθετα οι ενδείξεις προδιαγράφουν δυναμικές επιδεινώσεων. Με ενδεχομένως μοιραίες συνέπειες. Με τη μορφή γεωπολιτικών τετελεσμένων εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας. Τετελεσμένων […]

Κάποτε το στερεότυπο του «από βορράν κινδύνου» –και κατ’ ακρίβειαν «εχθρού» –ήτο περίπου επικυρίαρχο εθνικό δόγμα. Με τα βόρεια σύνορα της χώρας ν’ αποτελούν αμυντικά όρια των έωλων ψυχροπολεμικών αντιπαραθέσεων μεταξύ των δυο πόλων ισχύος. Κάτι όμως που παρεμπιπτόντως βόλευε και τις επιτόπιες ταξικές ρηγματώσεις. Ανατροφοδοτώντας τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα που σοβούσαν. Και τα κατάλοιπα των […]

Προκειμένου περί Ευρώπης, «το αβγό του φιδιού» δεν αποτελεί πλέον ρητορικό στερεότυπο. Είναι αντιθέτως εκκολαπτόμενη προοπτική, που τείνει να διεμβολίσει και την πολιτική ομαλότητα και τις ελπίδες για εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκληρώσεως. Προπαντός αυτή. Καθώς ήδη αποκτά ρυθμιστικό ρόλο στο κοινοτικό γίγνεσθαι. Οχι ενδεχομένως για να το κατευθύνει. Τουλάχιστον προς το παρόν. Αλλά οπωσδήποτε: α) […]

Δεν είναι μόνο οι απρόβλεπτες τροπές των ενδοτουρκικών εξελίξεων με την αναπαραγόμενη αστάθεια στη σύνολη περιοχή. Είναι και οι εντελώς αχαρτογράφητες υποτροπές όσων διαμορφώνουν τις νέες διεθνείς ισορροπίες στο ευρύτερο περιβάλλον. Από το οποίο δεν λείπουν ακόμη και τα έωλα ενδεχόμενα πυρηνικού ολοκαυτώματος, με τρόπο που κανένας δεν είχε διανοηθεί. Οπου τελικά μια υποδύναμη, θ’ […]

Οι επαρκώς ιστορικώς μνήμονες δεν δυσκολεύονται να ιχνηλατήσουν στη σημερινή συγκυρία ομοιότυπα συμπτώματα που οδήγησαν σε παγκόσμιες συρράξεις τον περασμένο αιώνα. Στον παρονομαστή των γεγονότων που βιώνουμε (και μάλιστα ελέω TV σε χρόνο ντετέ) υπάρχουν περίπου τα ίδια αποτυπώματα. Η ταυτότητα των οποίων αναδύεται και από προφανείς στρατηγικούς ανταγωνισμούς και από οικονομικές επιδιώξεις και από […]

Υποσχετική (εξ ανατολών) αχτίδα στο ημίφως της ανατροφοδοτούμενης χρεοκοπικής μας μιζέριας: η στρατηγικής σημασίας συμφωνία για το γιγαντιαίο εγχείρημα υποθαλάσσιου αγωγού, που θα διοχετεύει αποθέματα φυσικού αερίου από τα μεσογειακά κοιτάσματα προς ευρωπαϊκούς προορισμούς μέσω Ελλάδος. Με ουσιαστική συμμετοχή και συνδρομή της τελευταίας. Κι αυτό θα αποβεί ανυπερθέτως δυναμική καθάρσεως του επιδεινούμενου εθνικού δράματος. Ή […]

Οι «σκελετοί στις (εθνικές και κομματικές) ντουλάπες» είναι μέρος της ελληνικής παθογένειας. Εμφανίζονται (ή ανασύρονται) «κατά το δοκούν», είτε ως αιτιολογικά τεκμήρια έωλων κακοδαιμονιών, είτε και ως επικαλύψεις προθέσεων, αδυναμιών και αδιεξόδων. Προπαντός αδιεξόδων. Μέρος και αυτά, μιας καταθλιπτικής περιδινήσεως στον επιδεινούμενο φαύλο (χρεοκοπικό) κύκλο, στον οποίο εγκλωβίζεται και η χώρα και το σύστημα. Οπου: […]

Πέραν τής εν πολλοίς μη αναστρέψιμης χρεοκοπικής μας ολισθήσεως. Και πέραν των αυτονόητων παραγώγων που την διέπουν και την επιδεινώνουν, η κατάσταση που διαμορφώνεται και σε περιφερειακό επίπεδο και στο ευρύτερο ευρωπαϊκό (και διεθνές) περιβάλλον διέπεται από δυναμικές κινουμένης άμμου! Κι αυτό μεταφράζεται και σε διαμορφούμενους κινδύνους ασύμμετρων υποτροπών. Τις δεινές συνέπειες των οποίων θα […]

Χωρίς με τίποτε να αιτιολογείται και να νομιμοποιείται οποιαδήποτε πραξικοπηματική απόπειρα εις βάρος της δημοκρατικής τάξης, εντούτοις στην περίπτωση της Τουρκίας εμφιλοχωρεί ο πειρασμός φυσιολογικού ερωτήματος: Τι δηλαδή χειρότερο θα διέπρατταν ανόμως οι πραξικοπηματίες απ’ όσα διαπράττει νομιμοφανώς ο διασωθείς Ερντογάν; Κι ενώ το πραξικόπημα στόχευε στην ανατροπή της δημοκρατικής νομιμότητος, τελικά η (κατά Ερντογάν) […]

Το προδήλως δεδομένο και το αυτοδήλως τραγικό: την ώρα που το εθνικό σκάφος ημιβυθισμένο παραδέρνει, παλεύοντας με τα θηριώδη κύματα της χρεοκοπικής θύελλας, απουσιάζουν απελπιστικά ακόμη και οι απλούστεροι κώδικες επικοινωνίας όσων σύρονται μαζί του στον βυθό! Κι αυτό είναι ίσως το υπό τις περιστάσεις χειρότερο. Καθώς αφαιρεί ελάσσονες έστω πιθανότητες διάσωσης. Οπου λοιπόν εναλλάξ […]

Το πρώτο –και αυτονοήτως εκτός συζητήσεως: Προκειμένου περί εθνικής γεωγραφίας (και κυριαρχίας) αβαρία καμία. Το απλό. Και οπωσδήποτε αδιαπραγμάτευτο. Για όλους. Ως η (χωρίς έωλα εθνικιστικά σύνδρομα) κοινή συντεταγμένη της φυσικής φιλοπατρίας όσων οικούν αυτό τον τόπο. Κι αυτό δεν χρειάζεται ούτε πομπώδεις κήρυκες ούτε φιλοκρόταλους συνηγόρους. Και κυρίως όχι επηρμένες ρητορείες ανέξοδων ηρωισμών κι […]

Τα καθ’ ημάς, με όρους στυγνής διαλεκτικής. Αλλά ποτέ με «καιροφυλακτούντα» (ή και υφέρποντα) εθνικιστικά σύνδρομα. Ομως: Τα γεγονότα είναι ο αδυσώπητος δείκτης και δρωμένων κι ενδεχομένων. Οπόταν και δεν μπορεί να παρορώνται (ή να υποτιμώνται) όσα συναποτελούν εύγλωττους κινδύνους. Δεδομένο λοιπόν 1. Οταν η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη απροκαλύπτων απειλών, η ανάταξη των αμυντικών της […]

Το χειρότερο μαζί μας δεν είναι ότι βαίνουμε πλησίστιοι προς οικονομική χρεοκοπία. Η οποία και απλώς δεν καταγράφεται (ακόμη) ως «πιστωτικό γεγονός». Βιώνεται όμως με βαναυσότητα στη (διάτρητη) εθνική καθημερινότητα. Μαζί, έχουμε χάσει και τους απλούς κώδικες διαλόγου και συνεννοήσεως μεταξύ ημών και ημών. Κατ’ ακρίβεια δεν τους επιθυμούμε. Δεν τους θέλουμε. Ή τουλάχιστον δεν […]

Οταν η (κατ)αναγκαστική σιωπή μιας εφημερίδας ανάγεται (και ορθά) σε μείζον πολιτικο-κοινωνικό ζήτημα, γίνεται πληρέστερα (για όλους) αντιληπτό και το βάρος της και οι συνέπειες που συναπορρέουν. Πέραν ακριβώς προχειρόλογων ευθυνολογιών, η ουσιαστική διάσταση παραμένει αναλλοίωτη. Και αφορά: Πρωταρχικά την (για οποιουσδήποτε λόγους) περιστολή του δημοσιογραφικού λόγου. Και ως εργαλείου πληροφόρησης. Και ως βήματος για […]

Σοβαρές ανησυχίες διατυπώνουν τόσο κύκλοι της Ευρωπαϊκής Ενώσεως όσο και των Ηνωμένων Εθνών που κινούνται μεσολαβητικά για το Κυπριακό, για το ενδεχόμενο ενός «ελεγχόμενου (και όχι τυχαίου) ατυχήματος» στο Αιγαίο από την Αγκυρα και τη δημιουργία επικίνδυνου κλίματος εντάσεως. Με προφανή στόχο: α) Την προαγωγή μείζονος εκβιασμού, όχι μόνο της Ελλάδος, αλλά και της ίδιας […]

Διαλεκτική σε ρόλο απελπισμένης λογικής. Εν πολλοίς ανοχύρωτης. Σε τραυματικές εποχές. Και καιρούς άσωτους. Οταν αίφνης το φάσμα της αδυσώπητης χρεοκοπίας εγείρεται και συνθλίβει ολοένα και πιο βάναυσα την ελληνική καθημερινότητα. Και όταν η απειλή διαβρώσεων διατρέχει τη γεωπολιτική διάσταση της εθνικής κυριαρχίας. Τότε λοιπόν: Ούτε η χώρα μπορεί να κοιμάται αμέριμνη. Ούτε οι πολίτες […]

Το διαλεκτικώς απλό: Εκεί που κλείνει μια εφημερίδα, κλείνει αυτόματα κι ένας πυλώνας της δημοκρατίας. Οταν μάλιστα η εφημερίδα είναι ομήλικη γεγονότων που συνιστούν σπονδύλους της ιστορικής μνήμης. Ως συνεκτικός κρίκος και ταυτόχρονα η αρχειοθέτησή της. Οταν ακριβώς πρόκειται για «ιστορικά φύλλα», σύμφυτα με την παράδοση, το ποιοι, πώς και πόσο ευθύνονται, δεν έχει τόση […]

Ο ηγέτης δεν κρίνεται μόνο από τα έργα του. Κρίνεται και από τον πολιτικό του λόγο. Και από τις προθέσεις που εκδηλώνει. Οπου ακριβώς ο λόγος –και ως αισθητική και ως μήνυμα –είναι τελικά η ταυτότητα και η λειτουργική πιστοποίηση αυτού που τον εκφέρει. Ως εν δυνάμει μέρος του συμβολαίου του με τους πολίτες και […]