Μέρμηγκα Καρολίνα

Οι μετεωρολογικοί ορισμοί ασκούν πάνω μου μεγάλη γοητεία: είναι εντυπωσιακή η δόση φαντασίας, επινοητικότητας, λεκτικού πλούτου, τολμώ να πω ενίοτε και χιούμορ, που αυτή η τόσο σοβαρή και σημαντική επιστήμη διαθέτει. Και που επιδεικνύει, όχι μόνο με τα ονόματα με τα οποία βαπτίζει (με ελαφρώς σεξιστική αλλά και χαϊδευτική χροιά…) κάθε λογιών απειλητικά, ακραία, δυνητικά […]

Το θέμα με τη νοσταλγία είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε εντελώς γνήσια κι ούτε εντελώς πλαστή. Αν και τα συνθετικά της έχουν αλάνθαστη ομηρική σφραγίδα (νόστος + άλγος), η λέξη δεν είναι καθόλου αρχαία και καθόλου ελληνική: επινοήθηκε, ως γνωστόν, το 1688 από τον Αλσατό Johannes Hofer, φοιτητή Ιατρικής στην Ελβετία, στη διατριβή του σχετικά […]

Ξαφνικά, και με έκπληξη, συνειδητοποίησα ότι τις περισσότερες παρανομίες της ζωής μου τις έχω διαπράξει μέσα στο αυτοκίνητο. Τολμώ να πω, σχεδόν όλες. (Μόνο πού και πού διεισδύουν μέσα στο αεροπορικό μου βαλιτσάκι αντικείμενα σε συσκευασίες μεγαλύτερες των 100 ml) Διαβάζοντας τις ανανεωμένες εξαγγελίες του ΚΟΚ, συνειδητοποίησα ότι είμαι άτομο επικίνδυνο και ότι ως τώρα […]

«Πράγματι, η σχέση του Πιραντέλο με τον φασισμό είχε πολλές διακυμάνσεις», λέει ο Αντρέα Καμιλέρι στις Ασκήσεις της Μνήμης (2017, μτφρ. Φωτεινή Ζερβού, εκδ. Πατάκη): το 1924 (παραθέτω συνοπτικά την αφήγηση), ο Πιραντέλο ζήτησε από τον Μουσολίνι να του χορηγήσει κομματική ταυτότητα· τέσσερα χρόνια αργότερα την έσκισε και ξήλωσε το διακριτικό του κόμματος· μερικά χρόνια […]

Το Βreakdance (επίσημος όρος: «Βreaking») ήταν το μοναδικό καινούργιο άθλημα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού που ολοκληρώθηκαν προχτές. Είναι αμφίβολο αν θα συμπεριληφθεί και στους επόμενους του 2028 στο Λος Αντζελες καθώς δεν αναφέρεται στο αρχικό αθλητικό πρόγραμμα, αλλά η αρχή έγινε – όπως και με το Skateboarding (σε δρόμους και πάρκα), το 2020. Και […]

Η Ειρήνη είναι 12 χρονών και δουλεύει στην ταβέρνα του πατέρα της, στο νησί της. Ηρθε στο τραπέζι μας να μας ρωτήσει αν όλα είναι καλά, αν θέλουμε κάτι. Το ύφος της ήταν σοβαρό, επαγγελματικό. Στις (σαχλές) ερωτήσεις μας, απάντησε ευγενικά: ποια τάξη θα πάει, ναι, της άρεσε η Αθήνα όταν την επισκέφθηκε με το […]

Κι έρχεται εκείνη η εποχή του χρόνου που θέλεις να τα κρατήσεις όλα απέξω. Να κλείσεις για λίγο τους ήχους και τις εικόνες, για μια παρένθεση ησυχίας και γαλήνης. Σίγαση στις νότες του κομψού επαναστατικού χάους που έρχονται από τη Γαλλία, στα spoiler alerts από το επερχόμενο ανατριχιαστικό υπερθέαμα στην Αμερική. Να μην ξέρεις για […]

Hταν σαν μια άψογα μελετημένη χορογραφία: ο ανεπαίσθητος ήχος, το χέρι του προέδρου που το φέρνει στο αφτί του κι αμέσως μετά σκύβει, η αστραπιαία αντίδραση των σκούρων κοστουμιών που ορμούν καταπάνω του και τον σκεπάζουν, το εντυπωσιακό άλμα κι άλλων κοστουμιών που εμφανίζονται από το πουθενά και πέφτουν κι αυτά να τον καλύψουν, τα […]

«Χρειαζόταν αίμα για να υπογράφει κάθε του πίνακα: αίμα του πατέρα μου, του αδελφού μου, της μητέρας μου, της γιαγιάς μου, το δικό μου. Χρειαζόταν το αίμα εκείνων που τον αγαπούσαν», έγραψε η Μαρίνα, εγγονή του Πάμπλο Πικάσο, του οποίου δύο γυναίκες αυτοκτόνησαν και δύο άλλες τρελάθηκαν. Ο Εντγκάρ Ντεγκά ήταν τόσο αντισημίτης ώστε μια […]

Είχαν περάσει έξι εβδομάδες από την επιλογή των ενόρκων, πέντε από την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας. Τα πρόσωπα της δίκης αυτής θα μπορούσαν να έχουν ξεπηδήσει κατευθείαν από σελίδες του Πολ Οστερ ή (με ρούχα άλλης εποχής) του Ε. Λ. Ντόκτοροου: o πρώην προσωπικός δικηγόρος και «διακανονιστής» του κατηγορουμένου, που «θα έτρωγε σφαίρα για χάρη […]

Ηρθες και κάθισες δίπλα μου προχθές, σ’ εκείνο το υπαίθριο σινεμά. Με την άκρη του ματιού μου σε είδα, δεν σε πρόσεξα καλά, γιατί να σε προσέξω; Ομως όταν άρχισε η ταινία και το αναμμένο κινητό σου φωσφόριζε καταπάνω μου, σε πρόσεξα πάρα πολύ. Σκέφτηκα, όπου να ‘ναι θα το κλείσει. Πέφτουν οι τίτλοι, αρχίζει, […]

Στις 20 Μαΐου 1967 δημοσιεύθηκε στο αμερικανικό περιοδικό «The New Yorker» ένα υπέροχο άρθρο γραμμένο από τον συγγραφέα Michael J. Arlen που ξεκινούσε κάπως έτσι: «Καλοκαίρι τώρα, ή περίπου. Τα παιδιά ανυπομονούν για την τελευταία μέρα του σχολείου. Οι γυναίκες στον δρόμο φοράνε εκείνα τα κυματιστά βαμβακερά φουστάνια τους, βλέπεις παντού ηλιοκαμένους, στα μαγαζιά ακούς […]

Μια μόνο δύναμη δεν υπήρχε εκείνο το ζεστό βράδυ κοντά σου, Κυριακή: η δύναμη ενός κράτους που τηρεί το στοιχειώδες κοινωνικό του συμβόλαιο απέναντι στους πολίτες του, το πρώτο, το βασικό· την υποχρέωσή του να τους στέργει και να τους παρέχει ασφάλεια

Διαβάζω λοιπόν ότι «τις δημοσκοπήσεις των αμέσως επόμενων ημερών αναμένουν κυβέρνηση κι αντιπολίτευση, για να μετρήσουν αν και πόσο πέτυχαν τους στόχους τους». Και ανυπομονώ. Ανυπομονώ να με ρωτήσουν κι εμένα για τους στόχους τους. Είμαι βέβαιη ότι θα με ρωτήσουν, για παράδειγμα, αν απορώ που ενώ είναι τόσο πολλά τα προγραμματισμένα δημόσια και ιδιωτικά […]

Η κοιλάδα σαν ακύμαντη θάλασσα στο ανοιξιάτικο φως. Το πρώτο πράσινο, η ολόφρεσκη παραγωγή της φύσης, είναι τόσο λείο και πλούσιο που μοιάζει με χαλί που πέρασε από χίλιους ελέγχους ποιότητας. Αριστερά, στη γραμμή του ορίζοντα, μια συνεχόμενη γκριζόμαυρη μπορντούρα, ιδανική ίσως για το κιαροσκούρο ενός πίνακα: τα καμένα. Δεξιά, κατά μήκος της απλωμένης γης, […]

Αν ήταν ταινία, οι ηθοποιοί θα πλησίαζαν στο νησί μέσα σ’ ένα βαρκάκι και θα τους ακούγαμε να μιλάνε, να γελάνε, και κάπου ανάμεσα στις κουβέντες τους να πέφτουν οι σκόρπιες φράσεις: «Το χτικιό από την Κίνα…», «Ακουσα ότι στο Μιλάνο…», «Στο Παρίσι λένε…». Τα πρόσωπά τους θα ήταν ανέμελα κι οι λέξεις τους θα […]